کارشناسان مطالعات جوی در بررسی‌های جدید خود از فعالیت‌های داخلی سوراخ لایه اوزون که بر فراز قطب جنوب شکل می‌گیرد، پرده برداشته و تاکید کردند که به رغم کاهش گاز «کلر» در لایه استراتوسفر جو زمین، همچنان علایمی از بازسازی و ترمیم این حفره به چشم نمی‌خورد.
به گزارش ایسنا، با گذشت 20 سال از «پروتکل مونترال» که در آن بر سر محدود کردن میزان انتشار گازهای مخرب لایه اوزون از سوی بشر توافق شده، پیش از این تصاویر ماهواره‌ای ثبت‌شده از این منطقه از استراتوسفر حاکی از ثبات روند افزایش قطر این حفره بوده اما نتایج دو مطالعه جدید نشان می‌دهد که هنوز علائمی از ترمیمِ این حفره به چشم نمی‌خورد و در واقع دما و وزش بادها هنوز عامل هر گونه تغییر سالانه در اندازه حفره اوزون هستند.
نقشه‌های جوی که در سال 2012 میلادی از سوراخ اوزون منتشر شده نشان می‌دهد وضعیت این حفره از آنچه که تاکنون تصور می‌شد پیچیده‌تر است. این نقشه‌ها نشان می‌دهند که افزایش حجم گاز اوزون در ارتفاعات بالا که اوائل ماه اکتبر مشاهده شد، ناشی از وزش بادهایی بوده که این گاز را با خود تا نزدیکی حفره اوزون حمل می‌کردند اما به دلیل ترمیم این حفره نبوده است.
این مساله نشان می‌دهد که روش‌های مرسوم و قدیمی برای سنجش حجم کلی اوزون، نواقص و محدودیت‌هایی دارند و این شیوه‌های سنجش نمی‌توانند بازگوکننده حقایق کلی درباره وضعیت لایه اوزون باشند.
به گزارش ایسنا به نقل از «تی‌جی‌دیلی»، تکنیک‌های قدیمی‌تر برای سنجش حجم این گاز این تصور را ایجاد کرده بودند که اجرای پروتکل مونترال در بهبود وضعیت سوراخ اوزون موفق بوده است.
کارشناسان مطالعات جوی ناسا کاهش قطر سوراخ اوزون را متاثر از عوامل شیمیایی ندانسته بلکه آن را ناشی از عوامل جوی و وزش بادها می‌دانند. نتایج مطالعات جداگانه‌ای نشان داد که در سال 2011 میلادی نسبت به سال 2006 میلادی، شاهد خروج کمتر گاز اوزون از جو بوده‌ایم زیرا در این سال بادها گاز اوزون کمتری را به سمت قطب جنوب روانه کرده‌اند و بنابراین اوزون کمتری تحلیل رفته است. در مقابل در سال 2006 میلادی، بادها میزان اوزون بیشتری را روانه قطب جنوب کردند که در نتیجه شاهد از بین رفتن حجم بیشتری از این گاز در جو بودیم.