عصر ایران - در آغاز فصل جدید فوتبال اروپا، پپ گواردیولا در صدر اخبار جای گرفته است. او این روزها سکوت و حاشیه نشینی یکسال اخیرش را شکسته است و نقشی فعال در تحولات فوتبال اروپا ایفا می کند.
ماریو گومز در آخرین مصاحبه‌اش، گفت به توصیه گواردیولا از بایرن مونیخ به فیورنتینا رفته است. تیاگو آلکانترا هم به شوق کار کردن با گواردیولا، از بارسلونا به مونیخ آمده است. خود گواردیولا هم از مقامات بارسا انتقاد کرده و آنها را به سوءاستفاده از بیماری تیتو ویلانووا متهم کرده است؛ سوء استفاده ای که به نظر گواردیولا، هدفش تحت فشار گذاشتن او بود.
در تازه ترین اظهار نظر، رئیس باشگاه بارسلونا پاسخی خردپسند به انتقادات گواردیولا داده است. واقعاً هم معلوم نیست که بیماری ویلانووا چگونه دستمایه اعمال فشار مقامات بارسا بر گواردیولا شده و اصلاً این کار چه سودی برای رئیس بارسلونا داشته است.
ساندرو راسل در پاسخ به گواردیولا، از حمله کردن به مربی خوشنام تاریخ بارسا پرهیز کرده و ضمن تجلیل از جایگاه بی نظیر گواردیولا در تاریخ بارسا، به این نکته اشاره کرده است که تنش بین بارسا و گواردیولا به صلاح هیچ یک از طرفین نیست.
اما در سخنان ساندرو راسل نکته ای عجیب هم وجود داشت. و آن اینکه، راسل گفته است: من اصلا فکر نمی کنم که گواردیولا می خواست رئیس باشگاه بارسلونا شود.
این جمله عجیب، در حالی که در یکسال گذشته هیچ وقت بحث ریاست گواردیولا بر باشگاه بارسلونا مطرح نبوده است، اگر از جنگ قدرتی در پشت پرده بارسا پرده برندارد، دست کم از هراس‌های ساندرو راسل حکایت دارد.
اگر چنین جنگ قدرت پنهانی بین گواردیولا و راسل در جریان بوده باشد، و یا دست کم راسل چنین هراسی از وزن بالای گواردیولا در باشگاه بارسلونا در دلش بوده باشد، آن وقت می توان گفت که ادعای گواردیولا درباره استفاده رئیس باشگاه از بیماری ویلانووا برای تضعیف موقعیت معنوی گواردیولا در بارسا، قابل فهم می شود.
ولی به نظر می رسد گواردیولا و راسل، هر دو، دچار توهم و بدبینی به یکدیگرند. گواردیولا جوانتر از آن است که بخواهد رئیس بارسلونا شود. اگر کسی از تبار مربیان رقیب راسل برای ریاست باشگاه باشد، او یوهان کرویف است نه پپ گواردیولا. راسل هم منطقاً نمی‌توانست پس از پشت سر گذاشتن چندین "سال خوب" با گواردیولا، ناگهان بدخواه او شود و توپ ناکامی‌های بارسا در نیم فصل دوم سال قبل را در زمن او بیندازد. هر مربی‌ای یک روز "می‌رود" ولی شخص باسیاستی مثل راسل، به "بازگشت پپ" هم فکر می‌کند. پس درباره "بهترین مربی تاریخ بارسلونا" چنان موضع‌گیری نمی‌کند که او را برای همیشه از دست بدهد.