به گزارش گروه بین الملل زیست نیوز، "آژانس بین المللی انرژی" (IEA) در گزارش "چشم انداز انرژی جهان 2012" اعلام کرده است که میزان انتشار سالانه دی اکسید کربن حاصل از سوختن سوخت‌های فسیلی با رشد 1.4 درصدی در سال گذشته به 31.6 میلیارد تن رسیده است. خبر بد این است که آمار ارائه شده رکوردی جدید در زمینه سطح انتشار دی اکسید کربن محسوب شده و خبر خوب این است که دومین افزایش اندک سالانه از سال 2003 تاکنون را شاهد بوده‌ایم که پس از آمار سال 2009 قرار می گیرد. رکود جهانی در سال 2009 عامل اصلی در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای بود.
انتشار دی اکسید کربن از سوختن سوخت‌های فسیلی در آمریکا طی سال 2012 به میزان 200 میلیون تن کاهش یافته و به سطوح اواسط دهه 1990 رسیده است. انتقال از نیروگاه‌های زغال‌سوز به سوی استفاده از گاز طبیعی و منابع انرژی تجدیدپذیر عامل کلیدی در این زمینه بوده است. میزان انتشار دی اکسید کربن در اروپا نیز به واسطه انقباض اقتصادی و رشد استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر و به رغم افزایش استفاده از زغال سنگ کاهش 50 میلیون تنی را تجربه کرده است.
از سوی دیگر، تولید گازهای گلخانه‌ای در چین رشد 300 میلیون تنی را طی سال 2012 شاهد بوده که در میان کمترین آمار رشد انتشار گازهای گلخانه‌ای سالانه این کشور طی یک دهه گذشته قرار می گیرد. تنوع بخشی به منابع انرژی و بهره‌گیری هرچه بیشتر از منابع انرژی تجدیدپذیر عوامل کلیدی در این زمینه عنوان شده‌اند.
گزارش آژانس بین المللی انرژی در شرایطی منتشر می شود که توافق بین روسای جمهور آمریکا و چین برای کاهش انتشار "هیدروفلوروکربن"ها (HFCs) که از گازهای گلخانه‌ای نیرومند محسوب می شوند، صورت گرفته است. این توافق به طور بالقوه می تواند به کاهش انتشاری معادل 90 گیگاتن دی اکسید کربن تا سال 2050 یا نزدیک به سه سال از انتشار جهانی فعلی ناشی از سوختن سوخت‌های فسیلی منجر شود. همچنین، چین قیمت گذاری انتشار کربن را در نظر داشته و هدف آنها پایان دادن به رشد سریع استفاده از نیروگاه‌های زغال‌سوز است.
از این رو، نشانه‌هایی وجود دارند که دو قدرت اقتصادی بزرگ جهان که بزرگ‌ترین تولیدکنندگان گازهای گلخانه‌ای جهان نیز محسوب می شوند، اقدام‌هایی جدی برای رسیدگی به مشکل تغییرات آب و هوایی را آغاز کرده‌اند. حال پرسش این است که آیا این گام‌ها به اندازه کافی بزرگ و سریع هستند تا از روند خطرناک تغییرات آب و هوایی جلوگیری کنند؟ در حال حاضر، میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای نزدیک به سناریو A2است که در سال 2007 توسط "هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوایی" (IPCC) ارائه شد.
بنابر این سناریو، دمای جهان افزایش 3 تا 4 درجه سانتیگرادی تا سال 2100 در مقایسه با سطوح پیش از "انقلاب صنعتی" را شاهد خواهد بود. این ارقام بسیار فراتر از هدف پذیرفته شده 2 درجه سانتیگرادی در سطح بین المللی است که "حد خطر" نام گرفته و ما را در معرض خطر جدی تغییرات آب و هوایی فاجعه بار قرار می دهد. با این وجود، افزایش نسبتا اندک رشد انتشار گازهای گلخانه‌ای در سال 2012 می تواند ما را در مسیر سناریو A1T قرار دهد که گرمایش 2 تا 3 درجه سانتیگرادی تا سال 2100 را شامل می شود. این ارقام همچنان فراتر از "حد خطر" هستند، اما حداقل حرکت در مسیری درست محسوب می شوند.
این در شرایطی است که باید اقدام‌های بیشتری برای کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی توسط انسان صورت بگیرد. برای برخورداری از شانس واقع بینانه جلوگیری از گرمایش 2 درجه سانتیگرادی، انتشار گازهای گلخانه‌ای باید در سال 2020 به نقطه اوج خود برسد. در صورت رسیدن زودتر به این نقطه، ما از شانس بهتری برای محدود کردن اثرات تغییرات آب و هوایی به سطحی قابل قبول و مناسب برخوردار خواهیم بود.
این روندی چالش برانگیز خواهد بود زیرا نیروگاه‌ها از عمر بالایی برخوردار بوده و از این رو، گرفتار انتشار گازهای گلخانه‌ای از نیروگاه‌هایی هستیم که پیش از این ساخته شده و یا در دست ساخت هستند. در گزارش آژانس بین المللی انرژی چهار توصیه برای محدود کردن گرمایش جهانی به 2 درجه سانتیگراد ارائه شده است:
محدود کردن ساخت و ساز و استفاده از نیروگاه‌های زغال سوز ناکارآمد.
افزایش بهروه‌وری انرژی در ساختمان‌ها، حمل و نقل و صنعت.
به حداقل رساندن انتشار متان از تولید نفت و گاز.
تسریع حذف یارانه‌های سوخت‌های فسیلی.