منوچهر متکی ، در
سایت شخصی خود نوشت:
اداره امور اجرایی کشور، یک امر عرفی است؛ آمیزه ای از علم و تجربه. به همین دلیل است که دولتمردان، برخلاف مردان دین، در بازه های زمانی معینی که توسط قانون مشخص شده، می آیند و می روند و یا باید بیایند و بروند.
هم از این روست که رئیس قوه مجریه و اعضای دولت او، به جای سردادن شعارهای مدیریت جهان و نظریه پردازی دینی و نطق های ایدئولوژیک و ... باید صرفاً به کشورداری و حل مشکلات مردم از جمله تعطیل و یا نیمه تعطیل شدن کارخانجات و مراکز تولیدی در کردستان و ارومیه و مهاباد و تبریز و شهرک های صنعتی قزوین و... و دامداری های کشور و رنج کشاورزان و بیکاری و گرانی در کودتای قیمت ها بپردازند.
در این میان آنچه عمدتاً در کشور ما مغفول مانده، بهره گیری از تجربیات کشورهای دیگر در زمینه اداره امور کشور و حل مشکلات است.
ما اولین کشوری نیستیم که درگیر افت ارزش پول ملی شده است...
ما اولین کشوری نیستیم که دچار تورم شدید شده است...
ما اولین کشوری نیستیم که دارای بافت جمعیتی جوان است...
ما اولین کشوری نیستیم که به سوی میانسالی و پیری جمعیت می رود...
ما اولین کشوری نیستیم که درگیر آلودگی هواست....
ما اولین کشوری نیستیم که اعتیاد در آن شیوع یافته است...
ما اولین کشوری نیستیم که چالش های زیست محیطی داشته است...
ما اولین کشوری نیستیم که ...
این فهرست را می توان ادامه داد ولی هدف، ردیف کردن مشکلات کشور نیست بلکه می خواهم بگویم همه یا قریب به اتفاق مشکلاتی که ما با آن سر و کار داریم، قبل از ما، در بسیاری از کشورها وجود داشته است و آنها توانسته اند، با «روش» هایی این مشکلات را حل کنند.
مثلاً روزگاری در لندن هوا به حدی آلودگی داشت که آب رودخانه تیمز که از وسط این شهر می گذرد نیز، از آن در امان نبود و حتی گفته می شود لایه ای از آلودگی های صنعتی، روی آب حرکت می کرد. اما مسوولان شهری و دولتی با تدابیری بر آن فائق شدند.
یا زمانی ترکیه درگیر تورم 110 درصدی و کاهش شگرف ارزش پول ملی بود ولی با تمهیداتی، تورم را به حدود 10 درصد و بعضاً پایین تر از آن رساندند.
یا ژاپن سالهاست که درگیر پدیده پیرسالی جمعیت است و توانسته است با اتخاذ سیاست هایی منافع این پدیده را حداکثری و مضارّ آن را حداقلی کند و ... .
این همه موفقیت در دنیا بر اساس بخت و اقبال و شانس نبوده است بلکه از فرمول های علمی و تجربی برای برون رفت از مشکلاتشان استفاده کرده اند.
قرار نیست ما هم چرخ را از نو اختراع کنیم. تجربه بشری گرانبهایی در اختیار ماست که باید از آن استفاده کنیم: «دیگران چه کردند که موفق شدند؟» این سوالی است که باید مدام بپرسیم و جوابش را بیابیم و عمل کنیم.
نام این کار، تقلید نیست چون نمی خواهیم عیناً هر آنچه دیگران انجام دادند را تکرار کنیم زیرا عوامل خاص بومی خود را باید در آن دخیل کنیم و تجربیات جهانی را بومی سازی نماییم.
ما باید به جای این که ادعای مدیریت جهان را داشته باشیم، باید خردمندانه به دنبال استفاده از تجربیات جهانی باشیم، همان گونه که دیگران نیز می توانند از تجربیات ما بهره ببرند.
یادمان باشد استفاده از تجربیات دیگران، ناقض غرور ملی ما نیست، بلکه نشان دهنده این است که ما می دانیم بخشی از جهان هستیم و آنقدر خردمند که از راهی که دیگران که با هزینه خودشان رفته اند، می توانیم بهره مند شویم.
وقتی دیگران توانسته اند با راهکارهایی مشکل تورم و گرانی و افت ارزش پول ملی و بیکاری و .. را حل کنند، ما نیز می توانیم با بهره گیری از تجربیات و راه های آنان و البته با بومی سازی، این مشکلات را حل کنیم.