عصر ایران - شکست تلخ بارسلونا در برابر بایرن مونیخ، اگر چه لزوماً به معنای پایان کار بارسا در لیگ قهرمانان اروپا نیست، ولی اکنون دیگر کمتر کسی احتمال می دهد شاگردان تیتو ویلانووا، در بازی برگشت بتوانند بلیت فینال چمپیونز لیگ را از آن خود کنند.
این شکست به لحاظ تاکتیکی می تواند منشا بحث های زیادی در میان کارشناسان فوتبال باشد که قطعا در روزها و ماههای آینده، مورد بحث و برسی قرار خواهد گرفت.
در این زمینه می توان به نکته ای اساسی اشاره کرد و آن اینکه، سبک بازی بارسلونا در چند سال گذشته، اگر چه یکی از بهترین و موفق ترین سبک های بازی فوتبال در طول تاریخ این شته ورزشی پرطرفدار بوده، ولی قطعاً بی نقص ترین سبک و شیوه بازی فوتبال نیست.
بارسلونای چند سال اخیر، تیمی ست که در بازی هوایی ضعیف نشان داده است. سانترهای بلند، گلزنی با ضربه سر، پاس های طولی بلند، و نزدیک شدن به دروازه حریف با دو یا سه پاس طولی، شیوه هایی ست که در بازی بارسلونا، جایگاه چندانی ندارد.
هد زدن جزو الفبای فوتبال است ولی در تیم بارسلونا، هد زدن جایگاه ویژه ای ندارد. بازی بارسلونا مبتنی بر درخشش "قد کوتاه های تکنیکی" است: مسی، ژاوی، اینیستا، داوید ویا، پدرو، الکسیس سانچز و ... به همین دلیل بازیکنی چون زلاتان ابراهیموویچ نمی تواند در تیم بارسا جایگاهی داشته باشد.
بارسلونا وقتی به کرنر یا ضربات ایستگاهی داخل زمین دست پیدا می کند، خیال بازیکنان تیم حریف راحت است که قرار نیست با ضربه سر گل بخورند!
پله هم بازیکن قد کوتاهی بود اما او در طول دوران بازی اش، 97 گل با ضربه سر زد. ولی مسی و پدرو و داوید ویا و الکسیس سانچز، بر روی توپ های هوایی، موجوداتی بی آزارند!
علاوه بر این، بارسلونا نیز همانند برزیل سال های 1982 و 1986، در دفاع بویژه در عمق خط دفاعی مشکل دارد. مدافعان کناری این تیم، در واقع مهاجمانی هستند که در خط دفاع به بازی گرفته شده اند (همانند برزیل دهه 1980)، مدافعان میانی این تیم نیز هیچ گاه صلابت فابیو کاناوارو و فرانکو باره سی و حتی رونالدو کومان بارسلونایی دهه 1990 را نداشته اند.
مسی، ژاوی و اینیستا، روح بارسلونای کنونی اند و به همین دلیل، این تیم یکی از بهترین تیم های تاریخ فوتبال است؛ اما هر تیمی مشکلاتی اساسی دارد و بخشی از مشکلات بارسلونا هم، موارد مذکور بود.
کافی ست که بارسای کنونی را با آلمان جام جهانی 1990 مقایسه کنیم، تا بتوانیم این نکته را تایید کنیم که آن آلمان د مقایسه با این بارسلونا، تیم کامل تری بود.
در فوتبالی که آلمان فانس بکن بائر ارائه می کرد، هم بازیکنان تکنیکی جایگاه ویژه داشتند (مثل آندریاس برمه و پیر لیت بارسکی و)، هم بازیکنان بازی ساز (مثل لوتار ماتیوس) و هم بازیکنان سرزن ( یورگن کلینزمن).
آلمان بکن بائر فقط با یک سبک و شیوه بازی نمی کرد اما این بارسلونا، چیزی جز تیکی تاکا در چنته ندارد. هر سبک فوتبالی، به هر حال ماندگار می شود. از این حیث بر بارسلونا نمی توان ایراد گرفت؛ ولی تیمی که فقط با یک سبک و شیوه بازی کند، دیر یا زود زمین گیر می شود.
بارسلونا برای رسیدن به گل فقط یک برنامه دارد و این یک برنامه، یکی دو سال است که دیگر در مسابقات ساس و مهم، قابلیت هایش را از دست داده است.