به گزارش گروه بین الملل زیست نیوز، از آنجایی که جهان در مسیر تغییرات فاجعه بار آب و هوایی حرکت می کند، بررسی سیاست‌های فعلی، اتخاذ سیاست‌های جدید و گذار به سیاره‌ای با وابستگی کمتر به سوخت‌های فسیلی ضروری به نظر می رسد. این در شرایطی است که با افزایش تقاضا برای سوخت‌های فسیلی، ذخایر آنها رو به پایان هستند.
بر همین اساس، چند سالی است "شکست هیدرولیکی" (Fracking) به عنوان گزینه‌ای برای افزایش کارایی استخراج و کمک به حفظ پایداری میزان مصرف انرژی ما از طریق سوخت‌های فسیلی در برخی از کشورهای جهان عملیاتی شده است. با این وجود، آسیب‌های زیست محیطی این شیوه و استفاده از آن به عنوان راهبردی برای تاخیر در به پایان رسیدن اجتناب ناپذیر ذخایر سوخت‌های فسیلی، انتقادهای بسیاری را در پی داشته است.
فرکینگ شیوه‌ای برای افزایش بهره‌وری چاه‌های نفت و گاز و دسترسی به ذخایر بکر بوده و شامل پمپاژ مایعی متشکل از آب، مواد شیمیایی و موادی برای باز نگه داشتن شکستگی‌های ایجاد شده در چاه‌ها است. استفاده از این شیوه در آمریکا پیشرفت چشمگیری داشته و به افزایش تولید نفت و گاز طبیعی این کشور منجر شده است. فرکینگ گزینه‌ای پاک‌تر از استخراج زغال سنگ بوده و هزینه ارزان به توسعه استفاده از آن کمک کرده است.
با این وجود، فرکینگ پیامدهای زیست محیطی مخربی نیز دارد که از آن جمله می توان به آزاد شدن مقادیر زیادی گاز متان اشاره کرد. از نظر گرمایش جهانی، متان حتی خطرناکتر از دی اکسید کربن محسوب می شود. در نتیجه، برخی کارشناسان معتقدند فرکینگ نباید به عنوان طرحی بلند مدت مورد توجه قرار بگیرد و گسترش فناوری‌های انرژی تجدیدپذیر و ارائه مشوق‌های سیاسی و اقتصادی برای اجرایی ساختن چنین فناوری‌هایی باید در اولویت باشند. در حقیقت، فرکینگ باید در کوتاه مدت استفاده شده، در شرایطی که گذار به انرژی پایدار و تجدیدپذیر آینده به سرعت صورت می گیرد.
فرکینگ از این پتانسیل برخوردار است تا استقلال انرژی، گذار به انرژی پاک و رفاه اقتصادی برای مناطقی که دارای ذخایر طبیعی بکر هستند را فراهم کند. اما همانگونه که اشاره شد این شیوه خطرات زیست محیطی در پی داشته و ممکن است به جای کمک در گذار به منابع انرژی پاک و تجدیدپذیر، وابستگی ما به سوخت‌های فسیلی را افزایش دهد.
از سوی دیگر، میلیون‌ها گالن آب طی عملیات فرکینگ به زیر زمین پمپاژ می شود و در مناطقی که با کمبود آب مواجه هستند این شیوه تنها بر مشکلات می افزاید. مواد شیمیایی که با آب ترکیب می شوند نیز می توانند آلودگی آب‌های زیرزمینی را موجب شوند. افزون بر مصرف فوق العاده زیاد آب و آلودگی آب‌های زیرزمینی، فرکینگ با افزایش بروز زمین لرزه‌ها در ارتباط است. بر همین اساس، در بسیاری از مناطق جهان به واسطه فشارهای عمومی استفاده از شیوه فرکینگ ممنوع شده است.
اما خطرناکترین جنبه فرکینگ استمرار وابستگی ما به سوخت‌های فسیلی است. اگرچه این شیوه دسترسی به سوخت بیشتر را در پی داشته و بهره‌وری استخراج را افزایش می دهد، اما همچنان با منابع محدود و آلاینده فسیلی در ارتباط است. میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از سوختن گاز طبیعی نسبت به زغال سنگ کمتر بوده، اما این امتیاز می تواند با نشت بالای گاز متان از چاه‌های گاز بی اثر شود. همچنین، انتقال از زغال سنگ به گاز طبیعی تنها جابجایی وابستگی ما از یک سوخت فسیلی به سوخت فسیلی دیگر محسوب می شود. در حقیقت، هنگامی که جامعه‌ای را بر اساس سوخت‌های فسیلی شکل می دهیم نمی توانیم انتظار پایداری آن در بلند مدت را داشته باشیم.
در نتیجه، نیازمند تعهدات قویتر به سیاست‌هایی هستیم که ما را در مسیر انرژی پایدار همراهی کرده و میزان استفاده از سوخت‌های فسیلی و اثرات آنها بر شرایط آب و هوایی به طور کامل در نظر گرفته شده‌اند. به طور کلی، سیاست‌هایی که در آنها حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی به خوبی لحاظ شده‌اند.