به گزارش گروه بین الملل زیست نیوز، صنعت زیست‌سوخت به نوعی با رکود مواجه شده و در حقیقت، به تولید سوخت‌هایی به مراتب کارآمدتر برای ارتقا جایگاه خود در زمینه تامین امنیت انرژی و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای نیازمند است. این در شرایطی است که زیست‌سوخت‌ها در سال 2012 دوران دشواری را سپری کرده‌اند.
در آمریکا، آمار و ارقام اداره اطلاعات انرژی نشان می دهد تولید زیست‌سوخت‌ها تا ماه نوامبر گذشته در مقایسه با با مدت مشابه در سال 2011 کاهش یافته و این صنعت برای نخستین بار از سال 1996 تاکنون، در مسیر کاهش تولید سالانه قرار داشته است. خشکسالی‌های گسترده و کم سابقه آمریکا در سال 2012 از عوامل موثر در افزایش قیمت محصولات کشاورزی مورد استفاده در تولید زیست‌سوخت‌ها و در نتیجه، کاهش تولید آنها بوده است.
در اروپا، اهداف تولید 2020 محدودتر شده و این در شرایطی است که میزان تقاضا برای زیست‌سوخت به اهداف دولتی وابسته است. سیاستگذاران اروپایی تاکنون در تعیین اهداف این صنعت، امتیازات زیست‌سوخت‌ها در زمینه کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و تامین امنیت انرژی را نسبت به تاثیر آنها بر قیمت مواد غذایی در اولویت قرار داده‌اند. با در نظر گرفتن کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، اکنون می دانیم که به واسطه چرخه حیات کربن، برخی از زیست‌سوخت‌ها از امتیازاتی محدود و یا بدون هیچ امتیاز ویژه‌ای نسبت به بنزین هستند.
با در نظر گرفتن امنیت انرژی، موضوعی که به صورت رسمی در تعیین سیاست‌ها چندان مورد توجه قرار نگرفته، مساله "بازگشت انرژی" است. اگر بازده زیست‌سوخت‌ها اندکی بیش از انرژی استفاده شده برای تولید آنها باشد، در زمینه جایگزین شدن با سوخت‌های فسیلی رایج به ویژه با افزایش تولید نفت و گاز آمریکا از سنگ‌های نفت‌زا، کاملا شکست خواهند خورد.
"بازگشت انرژی در سرمایه گذاری" (EROI) یکی از معیارهای اندازه گیری مجموع انرژی موجود در یک سوخت به عنوان نسبتی از انرژی مصرف شده در تولید آن است. بنابر پژوهش انجام شده در آمریکا، سوخت دیزل و بنزین از EROI ده برابر و یا حتی بیشتر برخوردار هستند که به هزینه‌های پایین استخراج و پالایش نفت اشاره دارد. اما EROI اتانول ذرت حدود 1.3 است.
این در شرایطی است که نسل دوم زیست‌سوخت‌های تولیدی در آمریکا و اروپا به جای استفاده از محصولات کشاورزی، از ضایعات و سلولوز چوبی تولید می شوند. زیست‌سوخت‌های سلولوزی به عنوان آینده این صنعت در نظر گرفته می شوند.
با این وجود، همچنان سه مشکل درباره زیست‌سوخت‌های سلولوزی وجود دارد. نخست، سطوح تولید در آمریکا نشان می دهد که تولید این زیست‌سوخت‌ها همچنان غیر اقتصادی است. دوم، زیست‌سوخت‌های سلولوزی با در نظر گرفتن انتشار گازهای گلخانه‌ای و محاسبه چرخه حیات انتشار کربن ممکن است با مشکلاتی مشابه با زیست‌سوخت‌های دیگر مواجه باشند. سوم، همچنان اطلاعات قابل اعتمادی برای ارزیابی بازگشت انرژی زیست‌سوخت‌های سلولوزی وجود ندارد.
زیست‌سوخت‌ها از زمان معرفی استاندارد سوخت‌های تجدیدپذیر آمریکا در سال 2007 و تصویب اهداف زیست‌سوخت توسط اتحادیه اروپا در سال 2008، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفتند.
با این وجود، "کمیسیون اروپا" رشد این صنعت را برای درک بهتر از اثرات گسترده آن تقریبا متوقف کرده و سهم زیست‌سوخت‌های مبتنی بر محصولات کشاورزی تا سال 2020 را به 5 درصد محدود کرده است. آمریکا نیز مصرف سالانه نسل نخست زیست‌سوخت‌ها (شامل ذرت و به استثنای اتانول نیشکر) را از سال 2015 برابر با 15 میلیارد گالن اعلام کرده که در مقایسه با رقم 13.9 میلیاردی سال 2011 اختلاف اندکی دارد.