عصر ایران - تیم فوتبال بارسلونا در شرایطی به رئال مادرید باخت که سرمربی این تیم، تیتو ویلانووا، به علت بیماری، در کنار شاگردانش نبود. غیبت ویلانووا، بی تردید علت اصلی افت بارسا در هفته های اخیر و شکست تحقیرآمیز این تیم در برابر رئال مادرید در نیوکمپ بود.
اگر چه بسیاری از طرفداران بارسلونا از سیاست این باشگاه در قبال بیماری ویلانووا حمایت می کنند، ولی به نظر می سد که تداوم غیبت ویلانووا در نیوکمپ، روزهای بدتری را برای بارسا رقم خواهد زد.
شاید تا پیش از این تصور می شد که بارسلونا با بازیکنان طراز اولش نیازی به سرمربی ندارد. این بازیکنان همین که در کنار هم باشند و سرمربی مانع از بازی کردن آنها به سبک فوتبال بارسلونایی نشود، آنها می توانند هر تیمی را از پای درآورند.
موفقیت تیتو ویلانووا در نیم فصل اول لالیگای امسال می توانست مهمترین دلیل این مدعا باشد. ویلانووا در هیچ تیم بزرگی سرمربی نبود ولی چون در ساختار بارسا به این مقام رسیده بود، در همان چارچوب موفق شد کارش را به درستی انجام دهد و در نیم فصل اول فقط یک مساوی داشته باشد و سایر مسابقاتش را ببرد.
در دفاع از این دیدگاه، همچنین می توان به موفقیت های پپ گواردیولا در بارسا اشاره گرد. گواردیولا هم مربی هیچ تیم بزرگی نبود تا اینکه سرمربی بارسا شد و به موفقترین مربی تاریخ فوتبال باشگاهی اروپابدل شد.
اما اکنون که ویلانووا بالای سر تیمش نیست، نقش سرمربی بارسلونا در موفقیت های این تیم به خوبی روشن شده است. بارسلونا در غیاب ویلانووا، تیمی بی روح و آشفته است. آنها دیگر نشانی از آن تیم استثنایی نیم فصل اول سال جاری ندارند.
غیبت ویلانووا و افت بارسا، شاید محکم ترین دلیل در تایید این مدعا باشد که درخشش بارسا فقط محصول سبک تاریخی فوتبال این باشگاه و بازیکنان طراز اولش نیست، بلکه سرمربی تیم هم باید به این دو ضلع اضافه شود تا از دل مثلث "سبک- بازیکن- سرمربی" بارسلونای بزرگ سال های اخیر بیرون آید.