عصر ایران - تصمیم به برکناری مانول ژوزه، تصمیمی به هنگام و عقلانی از سوی محمد رویانیان بود. رویانیان در حالی ژوزه را برکنار کرد که پیشکسوتان پرسپولیس، از مدتها قبل خواهان برکناری ژوزه بودند.
اما برکناری ژوزه چند میلیارد تومانی در میانه نیم فصل، با توجه به هزینه پرداخت شده برای ژوزه، چندان عقلانی به نظر نمی رسید.
فراز و فرودهای پرسپولیس ژوزه، گاه برخی از افراد بدبین را هم به درخشش این تیم در نیم فصل دوم امیدوار می کرد. اما نتایج دو هفته اخیر در برابر ملوان و تراکتورسازی، رویانیان را مطمئن کرد که پرسپولیس ژوزه همین است! گاهی می برد و بیشتر می بازد!
مانوئل ژوزه از 17 بازی، 5 برد و 6 باخت نصیبش شد. در 6 بازی هم به تساوی رضایت داد. قطعاً مربی ای که در 17 بازی فقط 5 برد کسب کرده، در 17 بازی نیم فصل دوم، نمی تواند شاخ غول را بکشند و کاری کند کارستان.
بنابراین رویانیان به درستی و به هنگام ژوزه را برکنار کرد. اگر چه این تصمیم هنوز عملی نشده است ولی دیگر مسجل است که ژوزه را بر روی نیمکت پرسپولیس نخواهیم دید. لااقل به عنوان سرمریی تیم بزگسالان.
برکناری ژوزه، البته برای رویانیان شکست هم محسوب می شود. زمانی که در میانه نیم فصل اول، همه خواهان برکناری ژوزه بودند، رویانیان با این استدلال که ژوزه را برای درخشش پرسپولیس در سال آینده لازم دارد و او قرار است پایه های پرسپولیس مقتدر فصل بعد را بنا کند، از ماندن ژوزه دفاع کرد.
اما آش ناکامی های ژوزه آن قدر شور شد که رویانیان قید استدلال استراتژیک و درازمدتش را زد و ترجیح داد به نتیجه گیری مقطعی فکر کند.
به هر حال، جلوی ضرر را هر وقت بگیری منفعت است. ژوزه شاید مربی خوبی بود ولی در پرسپولیس کارایی نداشت. او باید می رفت و سرانجام رفت!