نارنجی: تلسکوپ های فضایی هابل و اسپیتزر ناسا موفق به کشف دورترین کهکشان در محدوده شناخته شده جهان هستی شدند. این کهکشان تقریبا 13.3 میلیارد سال نوری با ما فاصله دارد و از نظر اندازه، جزء کوچکی از کهکشان راه شیری است. به گفته ناسا، با توجه به سرعت نور در فضا، آنچه که اکنون ما از زمین می بینیم، متعلق به زمانی است که دنیا تنها ۴۲۰ میلیون سال سن داشته است. شاید جالب باشد بدانید که سن فعلی جهان حدود 13.75 میلیارد سال است.
این کهکشان که MACS0647-JD نامگذاری شده، ۴۲۰ میلیون سال پس از مه بانگ (آغاز تئوریک جهان هستی) مشاهده شده است و نور آن 13.3 میلیارد سال سفر کرده تا به زمین برسد. این کشف یکی از جدیدترین یافته های برنامه ای است که با استفاده از رخدادهای طبیعی به عنوان لنزهای زوم ویژه، سعی دارد کهکشان های دوردست جهان آغازین را آشکار کند. CLASH یک گروه بین المللی است که توسط مارک پستمن از انستیتو تلسکوپ فضایی علوم در بالتیمور رهبری می شود. آنها از خوشه های کهکشانی بزرگ و عظیم به عنوان تلسکوپ های کیهانی استفاده می کنند تا بر روی کهکشهان های دوردست در ورای آنها زوم کنند.
گرانش خوشه ها نور کهکشان های دوردست را تقویت می کند و باعث می شود تصویر آنها هشت، هفت یا دو برابر بهتر و روشن تر از واقعیت دیده شود.
ناسا می گوید MACS0647-JD که اکنون این گونه کوچک است، احتمالا در مراحل اولیه شکل گیری و تولد بزرگتر بوده است. تحلیل ها نشان می دهد که این کهکشان حدود ۶۰۰ سال نوری گستردگی دارد. بر پایه مشاهدات بدست آمده از کهکشان های نزدیک تر، ستاره شناسان تخمین می زنند این کهکشان در سنین پایین تر احتمالا ۲۰۰۰ سال نوری گستردگی داشته است.
برای مقایسه بد نیست که بدانید، ابر بزرگ ماژلان، که یک کهکشان کوتوله همنشین راه شیری است، گستردگی ۱۴۰۰۰ سال نوری دارد و سراسر کهکشان راه شیری ما ۱۵۰ هزار سال نوری است.
البته Dan Coe از انستیتو تلسکوپ فضایی علوم می گوید این شیئ ممکن است تنها یکی از بلوک های تشکیل دهنده یک کهکشان باشد. ۱۳ میلیارد سال دیگر که موفق به مشاهده اکنون این کهکشان شدیم، شاید با مجموعه ای از ده ها، صها یا هزاران بخش به هم پیوسته اینچنینی روبرو باشیم که یک کهکشان کامل را شکل داده اند.