جام جم آنلاين: اگر براي بلندشدن از جاي خود و شروع به حركت تنها به‌دنبال محركي هستيد، كافي است تا اين پيغام را بشنويد كه بی‌تحرکی براي انسان به اندازه سيگار كشيدن خطرناك است و عوارض مرگبار دارد.
حال اگر به فرض بتوان همه افراد بي‌تحرك را به حركت و ورزش وادار كرد شايد بتوان از مرگ بيش از پنج ميليون نفر در سال پيشگيري كرد و جالب اينجاست كه آمار مرگ و مير در اثر مصرف سيگار هم سالانه چيزي حدود پنج ميليون نفر بر آورد شده است.
آمار پيش‌بيني شده درباره جلوگيري از مرگ پنج ميليون نفر در صورتي موفقيت‌آميز خواهد بود كه همه اين باور را در خود ايجاد كنند كه به طور هفتگي برنامه‌اي حدود 150 دقيقه يا بيشتر براي تمرين ورزشي اختصاص دهند. اين ورزش حتي مي‌تواند شامل پياده‌روي ساده روزانه هم باشد.
«آي مين لي» از دانشگاه هاروارد در اين زمينه گفت: هم‌اكنون همه تلاش ما اين است كه آمار دقيقي به دست بياوريم كه چنانچه مي‌توان همه افراد بي‌تحرك را به حركت وادار كرد و به بيان دقيق‌تر تا چه ميزان مي‌توان از مرگ آنها جلوگيري كرد.
او از چهار سال پيش به تجزيه و تحليل موارد مرگ و مير در اثر چهار بيماري كه به ميزان زيادي با تحرك افراد مربوط مي‌شد، پرداخت. اين بيماري‌ها شامل بيماري عروق كرونر قلبي، ديابت نوع 2، سرطان روده و سرطان سينه بود.
تيم او همچنين اين اطلاعات را با افزودن ميزان سطح اين تمرينات و مقايسه آنها با هم توانست به نتايج دقيق‌تري دست يابد.
آنها طي مطالعات خود متوجه شدند اگر هريك از اين بيماران بتوانند فعاليت بدني خود را به حد هدف برسانند در سطح مرگ و مير آنها كاهش قابل ملاحظه‌اي مشاهده مي‌شود.
به طور مثال شش درصد از مرگ و مير افراد مبتلا به حمله قلبي، حدود هفت درصد از مرگ و مير افراد ديابتي و 10درصد از مرگ و مير مبتلايان به سرطان سينه و روده با فعاليت ورزشي روزانه كاهش مي‌يابد.
همه‌گير شدن ورزشمكانيزهشدن زندگي، سهولت حمل ونقل وتبديل شدن اوقات فراغت به تفريح‌هاي بدون تحرك مثل تماشاي تلويزيون و بازي‌هاي رايانه‌اي عامل اصلي كم‌‌تحركي بشر امروزي است.
بشر روز‌به‌روز به‌سمت صنعتي‌سازي، مكانيزه شدن و وابستگي بيشتر به ماشين‌ها پيش مي‌رود و اين شرايط ايجاب مي‌كند كه درساعات پرمشغله و پر استرس و در عين حال كم‌تحرك، زماني مناسب براي انجام فعاليت‌هاي بدني در نظر بگيريم و اگر چنين نكنيم در واقع يك قدم به سمت خودكشي برداشته‌ايم.
به طور كلي 42 درصد از بالغان در طول روز حدود چهار ساعت را صرف نشستن و دوسوم از نوجوانان روزانه حداقل دو ساعت از وقت خود را صرف تماشاي تلويزيون مي‌كنند.
بايد شرايط را طوري مهيا كرد كه نه‌تنها انگيزه فعاليت بدني كاهش پيدا نكند، بلكه با تشويق و اهميت دادن به اين‌موضوع روح جمعي را در شركت در اين برنامه تقويت كنيم.
اجبار به راه رفتنتاكنون بيش از صد شهر در دنيا با ايجاد طرح‌هايي دوره‌اي در مجاورت خيابان‌هاي پر رفت و آمد توانستند بر اين مشكل غلبه كنند.
اين طرح جالب كه سيكلوويا نام گرفته. براي اولين بار در بوگوتاي كلمبيا آغاز شده است. هرساله به مدت 72 روز و در 100 كيلومتر از خيابان‌هاي برخي شهرها عبور و مرور اتومبيل ممنوع مي‌شود و رهگذران براي رسيدن به مقصد بايد پياده‌روي كنند.
با آغاز اين طرح در بوگوتا چيزي حدود يك ميليون نفر كه درگير اين طرح شدند، مجبور بودند مدت 140 تا 180 دقيقه در هفته پياده‌روي كنند كه اين خود باعث شد تا اين مردم به هدف تعيين شده براي سلامتي نزديك شوند.
در مطالعه‌اي ديگر كه روي تاثير دستگاه پدومترـ كه مي‌تواند تعداد قدم‌هاي هر فرد در روز را تعيين كند ـ انجام شد، معلوم شد كه داشتن اين دستگاه نيز خود مي‌تواند يك‌عامل ايجاد انگيزه براي حركت و ورزش باشد.
در اين مطالعه به بازخورد اين امر و اين‌كه چه ميزان از مردم از آن استفاده كردند كار شد و از اين طريق محققان توانستند باتوجه به نياز‌ها هدف‌هاي جديدتري نيز تعيين كنند.
تماشاي مسابقات، ورزش نيست!مسابقات ورزشي كه در گوشه و كنار دنيا برگزار مي‌شود در تقويت انگيزه ما براي توجه بيشتر به تحرك و ورزش تاثير دارند. آدرين بومن در اين باره مي‌گويد: مسابقات ورزشي بيشتر مربوط به نخبگان هر رشته ورزشي و در ارتباط مستقيم با غرور و تعصب ملي است، ولي كمتر رابطه‌اي با كار‌هاي روزمره قشر عادي مردم دارد.
او همچنين در تحقيقاتش نشان داد كه المپيك سيدني درسال 2000 هيچ تاثيري در سطح فعاليت بدني مردم استراليا نداشت و نمي‌توان در ايجاد همه‌گيري فعاليت بدني نقش بسزايي براي آن قائل بود.
دليلي كه او براي اين حرفش مي‌آورد اين است كه اگر نهاد مدرسه تنها به تجليل برندگان مسابقات خاص ورزشي بپردازد ديگر دانش‌آموزان عادي مجال ترقي پيدا نمي‌كنند، بنابراين بهتر اين است كه اين نوع ارزشگذاري براي تفريح‌هايي كه داراي تحرك خوب بدني است نيز لحاظ شود تا انگيزه بيشتري در كودكان ايجاد كند.