عصرایران ؛ سعید شمس - اعداد در تاریخ جای مهمی دارند و همیشه به آن‌ها توجه شده است.
«یک» مهم است چون نشانه خدایی است که در یکتایی‌اش همه ادیان و اقوام اشتراک نظر دارند. «پنج» را به خاطر احساس پنج گانه آدمی مهم می‌دانند و «هشت» را نماد بهشت و «نه» باز شماری است که در فرهنگ ایرانی ارزش آیینی ویژه‌ای دارد و از شمار سپند (مقدس، پاک) است و... .
«یازده» هم از یازده سال پیش ارزش زیادی پیدا کرد و جای ثابت و البته مهمی در ادبیان سیاسی جهان پیدا کرد. ۲۰۰۱/۰۹/۱۱ را حتما باید یکی از مهم تر‌ترین تاریخ‌هایی بدانیم که در تقویم معاصر ثبت شده و تحولات زیادی را موجب شده است.
«یازده»م سپتامر ۲۰۰۱ دو هواپیمای مسافری در آسمان یکی از مهترین شهرهای کشوری که خود را ابرقدرت دنیا می‌داند و شاید هم بتوان گفت، هست جولان دادند و برابر چشم‌های کاملا خیره خود را به ساختمان‌های دو قلوی تجاری کوبیدند تا تحیرانگیز‌ترین حادثه تروریستی تاریخ را رقم بزنند، آن هم در «آمریکا» یی که خود را پدر خوانده دنیا می‌داند و به همین دلیل از چند دقیقه بعد، دنیا منتظر واکنش ایالات متحده بود.
«یازده»م سپتامر ۲۰۰۱ دنیا را به این نتیجه رساند که اسلحه‌های پنهانی وجود دارند که باید مراقبت شوند. تروریست‌ها همیشه آماده ترور هستند و اصلا کاری ندارند که چه بر سر نظم جهانی می‌آید و چه سرنوشتی بر قربانیان حاکم می‌شود و چه هزینه‌هایی به دنیا تحمیل می‌شود و اصولا چه نگاهی باید به پیرامون انداخته شود و....
«یازده»م سپتامر ۲۰۰۱ آمریکا و همه آنهایی که خود را آسیب ناپذیر می‌پندارند، را متوجه این امر کرد که با وجود سلطه شان بر دنیا، آن‌ها هم آسیب پذیر هستند و به همین دلیل نباید مطلق گرایی و خود بزرگ بینی به حدی باشد که غافل شد از دیگران، دیگرانی که می‌توانند در بزنگاه هزینه‌هایی جدی وارد کنند و ابهتش را زیر سؤال ببرند.
«یازده»م سپتامر ۲۰۰۱ دست القاعده را بیش از پیش برای همه «رو» کرد. گروهی مخوف و مرموز که برای رسیدن به اهداف، به راحتی نظم جهانی را به هم می‌ریزند و کاری به این ندارند که چه باید‌ها و نبایدهایی را تحت هر شرایطی باید جدی بگیرند و اصولا نمی‌دانند که نباید خود را «ساکنان ناشناخته جزیره ناشناخته» بدانند.
«یازده»م سپتامر ۲۰۰۱ فرصتی شد برای جنگ افروزی آمریکایی‌ها که آن زمان توسط جمهوری خواهان اداره می‌شد. جرج دبلیو بوش با بهانه کردن حمله انتحاری به برج‌های تجاری نیویورک نشان داد که «پسر کو ندارد نشان از پدر». حمله به عراق و پذیرایی از مردم بی دفاع با مشوک¬ و خمپاره به بعد از ۲۰ سال تکرار شد و البته افغانستان هم از هجوم هواپیماهای جنگنده¬های آمریکا و بوش بی‌نصیب نماند.
«یازده»م سپتامر ۲۰۰۱ نشان داد که مردم می‌توانند با هم همزبان باشند و هم درد، حالا اگر در ایران باشند یا در آمریکا. سفید باشند یا سیاه و تحت لوای نظامی جمهوری باشند یا دیکتاتوری و محدود! مهم، این است که نوع دوستی تحت هر شرایطی باید مورد توجه قرار بگیرد و تحت تاثیر بازی های سیاسی چهره های سیاسی و حکومت ها قرار نگیرد.
و بالاخره «یازده»م سپتامر ۲۰۰۱ مشخص کرد که امکان دارد که در جایی مثل نیویورک با ریختن برج‌های دو قلو ابهت کشوری مثل آمریکا فرو ریزد و بعد از یازده سال نتوان به طور مشخص و دقیق کسی را متهم و مجازات کرد تا این سئوال به وجود آمده که «یازه سپتامبر محصول کدام انگیزه بود، القاعده یا سناریویی ساختگی از سوی جهان سلطه» همچنان بی‌پاسخ بماند.