عصرایران - اجلاس شانردهم سران عدم تعهد در تهران هم به پایان رسید تا یک میزبانی موفق برای ایران ثبت شود.
در این باره نکات زیر قابل توجه است:
1 - همان طور که
قبلاً نیز گفته ایم
، نباید عدم تعهد را ، بیش از وزن واقعی سیاسی اش در مناسبات بین المللی
دید و بیش از حد واقعی اش بر روی آن سرمایه گذاری و تبلیغ کرد.
2 -
اهمیت اجلاس تهران ، نه فقط به خاطر "جنبش عدم تعهد" که علاوه بر آن ، به
دلیل غلبه جمهوری اسلامی ایران بر موانع برگزاری این نشست بزرگ بین المللی
بود.
از ماه ها قبل که "دعوت" های ایران از سران کشورها برای حضور در
این اجلاس آغاز شده بود ، "ضددعوت" های آمریکا و هم پیمانانش نیز در حال
انجام بود.
از جمله سفرای ایالات متحده و اسرائیل در حدود 120 کشور جهان
فعال شده بودند و به طور منظم با مقامات کشورهای میزبان ، در حال مذاکره ،
مکاتبه و لابی بودند تا آنان را متقاعد کنند که سفر به ایران و شرکت در
اجلاس تهران به نفع شان نیست.
حتی افرادی نزد حامد کرزای هم رفتند تا او را ترغیب کند که لااقل معاونش را به تهران بفرستد و خودش در کابل بماند!
هم
از این روست که بسیاری پیش بینی می کردند تعداد سران شرکت کننده در این
اجلاس از عدد انگشتان یک دست فراتر نرود ، به همان دلیل قدیمی: "معلوم است
که آنها بین آمریکا و ما ، آمریکا را انتخاب می کنند!"
اما چنین نشد
و دهها رئیس جمهور ، پادشاه ، نخست وزیر و فرستاده ویژه و بیشتر از آن ،
وزیران خارجه و غیرخارجه به ایران آمدند تا یکی از بزرگ ترین اجلاس نم در
تهران رقم بخورد.
همچنین فشارهای زیادی بر روی دبیرکل سازمان ملل
بود که به تهران نیاید؛ صهونیست ها ، حتی سفر بان کی مون به تهران را به
عنوان کاری غیراخلاقی تبلیغ می کردند که از وی نباید سر بزند!
در
واقع ، اجلاس تهران ، نبرد سیاسی ایران و غرب با موضوع " انزوا" بود که بی
هیچ شعارزدگی ، باید گفت که این بازی را ایران برد. این گزاره ای است که از
یدیعوت آهارانوت اسرائیلی و فرانس پرس فرانسوی تا رویترز انگلیسی و سی ان
ان آمریکایی ، این روزها بدان پرداخته و اذعان کرده اند.
3 - اجلاس
در امنیت صد در صدی برگزار شد. این در حالی است که طبیعتاً این اجلاس برای
گروه های ضدانقلابی و تروریستی ، فرصتی استثنایی و بی نظیر بود تا بتوانند
با اقدامات ضد امنیتی خود ، یک آبروریزی تمام عیار برای جمهوری اسلامی رقم
بزنند.
تصور کنید که حتی اگر یک بمب صوتی در ایام اجلاس در تهران منفجر می شد چه جنجال خبری وسیعی در دنیا راه می افتاد!
تأمین امنیت کامل این اجلاس ، در واقع یک قدرت نمایی امنیتی برای جمهوری اسلامی بود.
هر
چند آخرین و نمایان ترین لایه امنیتی این اجلاس ، ایجاد محدودیت های
ترافیکی و برقراری پست های پلیس در معابر بود ، اما واقعیت این است که
زیرساخت این امنیت را باید در نهادهای امنیتی مانند وزارت اطلاعات سراغ
گرفت که از دستکم یک سال قبل ، پروژه امنیت اجلاس را تدارک کرده بودند و با
رصد نزدیک تحرکات گروه هایی که ممکن بود بخواهند دست به عملیات بزنند ،
ریشه های هر گونه تحرک ضد امنیتی را زده بودند به گونه ای که می توان گفتبه
بخش اعظم ایست و بازرسی های پلیس در سطح شهر اساساً نیازی نبود.
در
واقع ، آنچه مردم در سطح شهر می دیدند ، بخش سخت افزاری امنیت بود ولی بخش
های نرم افزاری و زیرساختی آن ، طبیعتاً مقابل چشم نبود که جا دارد از
تمام کسانی که اجازه ندادند امنیت کشور و اجلاس که "آبروی ملی" بود خدشه
دار نشود ، تقدیرکنیم.
4 - خود
اجلاس نیز بسیار آبرومندانه ، منظم و در شأن ملت ایران برگزار شد. از
استقبال ها در فرودگاه تا اماکن اسکان هیات ها ، سالن محل برگزاری اجلاس
(به جز سالن محل اجلاس وزرای خارجه که اصلاً مناسب نبود) ، برنامه ریزی
جلسات ، امکانات خبری برای رسانه های داخلی و خارجی ، افتتاحیه و اختتامیه و
بدرقه ها ، همه و همه ، انصافاً منطبق بر پروتکل ها و استانداردهای بین
المللی انجام شدند.
توجه داشته باشیم که این اجلاس ، متعلق به ایران
بود نه این دولت و آن جناح ؛ لذا برگزاری اش ، ارتباط مستقیم با فرهنگ ،
تمدن و مهمان نوازی ایرانیان داشت و لذا حق مطلب آن است که از تمام کسانی
که در برگزاری آبرومندانه این اجلاس تلاش کردند به نیکی یاد شود و مسائل و
حب و بغض های سیاسی را در آن دخیل ندانست.