عصرایران - در این که تعارفات دیپلماتیک ، بخشی از سیاست خارجی و آداب معاشرت دیپلمات هاست ، تردیدی وجود ندارد و نگارنده نیز بر آن واقف است ؛ نکته اما اینجاست که "هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد" و اصل اول در هر گونه سخن پراکنی دیپلماتیک - اعم از جدی و تعارف - باید در وهله اول مبتنی بر "نفع" و "عزت ملی" باشد و الّا صرف این که سخنی گفته شود تا طرف مقابل خوشش بیاید ، اساساً کار دیپلماتیک نیست و ای بسا زیان هایی را نیز متوجه کشور و غرور ملی کند.
با این حال ، به نظر می رسد برخی از مقامات ایرانی ، هنوز که هنوز است ، درگیر جو می شوند و سخنانی می گویند که پیش و بیش از هر چیز ، غرور ملی را جریحه دار و طرف های خارجی را مغرور می کند.
نمونه ها در این باره زیاد است و آخرین آن ، مربوط می شود به سخنان عالی ترین مقام دستگاه دیپلماسی کشور یعنی وزیر امور خارجه ایران که باید نماد رفتارهای اصولی دیپلماتیک باشد ؛ علی اکبر صالحی ، در سفر اخیر خود به عربستان ، آنجا را خانه خود اعلام کرده و گفته که در آن خانه احساس آرامش می کند.
گفتن این سخن در شرایط عادی روابط بین دو کشور و البته با حفظ شرایط ، شاید مورد انتقاد قرار نگیرد ولی در حالی که سعودی ها علیه ایران رسماً شمشیر را از رو بسته اند و این عداوت به هیچ روی قابل کتمان نیست ، به هیچ وجه عزتمندانه نبوده است.
آقای صالحی در حالی این پوئن دیپلماتیک را به عربستان داده که همین چند وقت پیش ، مقامات سعودی 18 ایرانی را بدون طی تشریفات حقوقی و بین المللی ، گردن زدند. به علاوه عربستان درست در همان لحظه ای که صالحی آن سخنان را می گفت ، در حال تولید نفت مازاد بر سهمیه اش بود تا مشتریان نفت ایران را مجاب کند که نفت ایران را نخرند. در واقع ، عربستان ، اسپانسر نفتی تحریم ها علیه ایران است.
در منطقه نیز روند تقابل ایران و عربستان همچنان در حد اعلاست که گفتنش تکرار مکررات خواهد بود.
البته شاید گفته شود که این گونه از موضع تواضع(!) سخن گفتن ، برای همین است که تنش ها کاهش یابد. ولی واقعیت مطلب این است که ناز کشیدن های یک طرفه در عالم سیاست همواره حمل بر ضعف می شود و نتیجه عکس می دهد.
وانگهی حال که احمدی نژاد دعوت ملک عبدالله را پذیرفت و در کنارش نشست و صالحی هم عربستان را خانه خود دانست و احساس آرامس کرد ، آیا روابط ایران و عربستان خوب شد - یا حتی در مسیر بهبود قرار گرفت - یا این که فقط سعودی ها را متوقع کردیم و برگشتیم؟! آیا در مواضع عربستان راجع به تحریم ایران ، بحرین ، سوریه ، اتباع ایرانی و ... کوچکترین نرمشی ایجاد شد؟ و اساساً چه لزومی داشت وزیر امور خارجه کشور بزرگی مانند ایران ، عربستان را خانه خود بخواند و بگوید که در آنجا احساس آرامش می کند؟
البته همان طور که گفته شد ، این ادبیات متأسفانه رواج دارد. همین چند وقت پیش بود که رئیس جمهور کشورمان در جمع مهمانان مصری -که با پول ایران به تهران آمده بودند- گفت که برای آبادانی و سازندگی مصر ، حاضر است در کارخانه های آنان کارگری کند!
احمدی نژاد یک بار هم گفته بود که حاضر است سفارت ایران را تا پایان وقت اداری در مصر دایر کند ؛ سخنی که با سردی مقامات قاهره مواجه شد.
حافظ منافع ایران در قاهره نیز بعد از انقلاب مصر ، برای به دست آوردن دل مصری ها گفت: حاضریم گندم و آهن را به زیر قیمت به مصری ها بفروشیم و روابط را از سر بگیریم . ولی مقامات جدید مصر گفتند که باید حالا حالاها این "درخواست" ایران ، در صف بررسی بماند تا آنها تصمیم بگیرند.
پیش از این هم معاون رئیس جمهور ایران گفته بود که هر گاه در هیأت دولت ، درباره منافع ایران و عراق صحبت می شود ، همه متفق القول هستند که اولویت با منافع عراق است!
آقایان مسوولان نباید فراموش کنند که هر آنچه می گویند ، در کنار بازتاب های خارجی ، در داخل کشور نیز منعکس می شود و باید به گونه ای سخن بگویند که لااقل احساسات و غرور ملی مردم نیز در داخل مجروح نشود. مسوولان یادشان باشد که اگر چیزی در داخل می گویند ، این طور نیست که فقط داخلی ها آن را بشنود و دنیا خبردار نشود یا اگر چیزی را در خارج بر زبان می رانند ، به داخل نمی رسد!
واقعاً کجای این گونه سخن گفتن ها با "عزت،حکمت و مصلحت" که سه رکن سیاست خارجی ماست ، همخوانی دارد؟ تا کی باید برخی مسوولان ، ایران و غرور ملی ایرانیان را پیش پای کشورهای عربی قربانی کنند؟ دوستی ما با جهان و از جمله کشورهای عربی ، باید یک سیاست دائمی باشد و مناقشه ای در این باره نیست ولی قرار نیست ما یکسره نیاز باشیم و آنها سراسر ناز باشند.
احساسات و غرور ملی ، مقوله ای است که به نظر می رسد برخی مسوولان باید درباره اش کتابی یا دستکم مقاله ای بخوانند و یا لااقل از همتایان خارجی شان یاد بگیرند؛ این طوری شاید کمتر قربان صدقه این و آن بروند و یا وقتی به عنوان یک مقام رسمی به یک نشست بین المللی می روند ، به دربان و نگهبان و مسوولان تشریفات جایی که می روند ، تند تند دست تکان ندهند و سنگین باشند و فراموش نکنند که آنها در خارج از ایران ، نه خودشان ، که نماینده یک ملت بزرگ هستند.
قربان مهربانی و لطف و صفای تو
*: منظور جعفر محمدی سردبیر عصر ایران
اما ضعف سیاست خارجی ایران در مقابل اعراب بسیار مشهود و خطرناک است.
انتظاری هم جز این از آقایون نمیره
تواضع جلوی وهابیهای که ریختن خون شیعه را مباح وناموسشان راحلال می دانند جز خفت معنایی ندارذ
عصر ایران بسه دیگه
اگه ایشون وقت دارند به جای کرنش جلوی ملک عبدالله یه سر به زلزله زده های آذربایجان بزنند.
کجای حرفم قابلیت انتشار نداشت؟ما هم باید در مقابل همه چیز سکوت کنیم که مبادا به آقایون بر نخوره؟
ببینیم هنوز احساس آرامش می کنه
باید گفت که در سفرهای استانی فریاد کشان و غران میگویند ما فلانیم و بهمانشان میکنیم و وقتی خارج از ایران هستند یا نمک گیرشون میکنند و یا میترسند که اینچنین سر به کرنش مینهند.متاسفم
جمله فوق خود بیانگر ضعف شدید دستگاه دیپلماسی ایران است که جای بسی تاسف دارد که چرا آبروی ملی را به بازی گرفته اند؟
آقایان کمی فهم سیاسی خود را تقویت کرده و سپس سخنرانی فرمایید
کار از غرور ملی گذشته ، اینها شعور ملی رو هم جریحه دار کردن !!!!
مرغ يه پا داره
ببخشيد مرغ هم ديگه تموم شده حواسم نبود
مثل اینکه دولتیها کر هستند
الهی شکر کرور کرور
این یکی که خوب عمل کرده اند