محمدعلي بني اسدي معتقد است: اين روزها آن قدر به مساله تصوير كم پرداخته شده كه باعث مي‌شود كاريكاتوريست كلي كار كند و دست به عصا راه برود تا آگاهانه و ناآگاهانه به او انگ نزنند پس وقتي حرفه‌اي تا اين اندازه مخاطره‌آميز مي‌شود بهتر است عطايش را به لقايش ببخشيم.
اين كارتونيست كه از سال 85 سابقه همكاري با نشريات بسياري را در كارنامه خود دارد در گفت‌وگويي با خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)،عنوان كرد: مدت‌هاست كه كار مطبوعات را كنار گذاشته‌ام زيرا زندگي‌ام از راه تدريس مي‌گذرد در حالي كه يك زمان فكر كردم مي‌توانستم تصويرگر و كاريكاتوريست حرفه‌اي باشم اما اين اتفاق نيفتاد و از راه تدريس علاقه‌هاي خود را ادامه دادم.
او ادامه داد: وقتي امروز به دوستاني نگاه مي‌كنم كه همان اميدهاي سابق مرا دارند، نگرانشان مي‌شوم، زيرا فعاليت در عرصه كاريكاتور مطبوعات نيازمند چند شاخصه‌ي مشخص است.
به گفته اين تصويرگرو مدرس دانشگاه، قبل از هر چيز بايد جايگاه كاريكاتور تعريف شود و از سوي ديگر نياز آن احساس شود. يعني بايد ببينيم نياز بصري مخاطب، كاريكاتور را مي‌پذيرد تا آن را تعريف كند يا نه؟
بني‌اسدي با اشاره به جايگاه تثبيت شده كاريكاتور،عكس و طنز در مطبوعات دنيا خاطرنشان كرد: امروزه اين سه حوزه جايگاه ويژه‌اي در مطبوعات دارند و در كنار مطالب نوشتاري، بخش بصري اين رسانه‌ها را كامل مي‌كند.
او همچنين به بالا رفتن تعداد مجلات تخصصي و فعاليت كاريكاتوريست‌ها در اين عرصه اشاره كرد و افزود: به عنوان يك طراح و كاريكاتوريست زماني كه ايده‌اي به ذهنمان مي‌رسد و يا در نشريه‌اي تخصصي كار مي‌كنيم بايد كاملا نسبت به آن حوزه اشراف داشته باشيم، در حاليكه در بسياري از كارهاي مطبوعاتي زمان براي كاريكاتوريست وجود ندارد تا به دقت روي آن موضوع كار كند لذا مي‌بينيم عملا كار دشوار مي‌شود.
بني اسدي تصريح كرد: اين روزها آن قدر به مساله تصوير كم پرداخته شده كه باعث مي‌شود تا كاريكاتوريست كلي كار كند و دست به عصا راه برود تا آگاهانه و ناآگاهانه به او انگ نزنند و مجبور به كنار گذاشتن حرفه‌اش نشود. پس وقتي حرفه‌اي تا اين اندازه مخاطره‌آميز مي‌شود پس بهتر است عطايش را به لقايش ببخشيم.
او با اشاره به جايگاه طنز و كاريكاتور در مطبوعات و فضاي عمومي كشور توضيح داد: اگر نگاه كلي داشته باشيم مي‌بينيم كه وقتي از طنز و كاريكاتور در مطبوعات و يا در سطح جامعه حرف مي‌زنيم ،دامنه تحمل ما ايراني‌ها بلند و وسيع نيست و خيلي زود به ما برمي خورد بنابراين هر اثري را توهين آميز تلقي مي‌كنيم در حالي كه قبل از حرف زدن درباره طنز بايد مفهوم آن را به درستي بدانيم و اين تربيت فرهنگي را تقويت كنيم تا اگر خودمان سوژه طنز واقع شديم بتوانيم آن را بپذيريم. اما من به شخصه جرات نمي‌كنم حتي با آدم‌هاي بسيار نزديك خودم هم شوخي كنم و ترجيح مي‌دهم طرح‌هاي ساده و كوچك خلق كنم.
بني‌اسدي با تاكيد بر لزوم تثبيت جايگاه كاريكاتوريست‌هاي مطبوعات عنوان كرد: متاسفانه در جامعه ما فردي كه كار هنري مي‌كند بايد هر روز خودش رابه اطرافيان و همكارانش ثابت كنند تا آن‌ها او را بپذيرند كه او هنرمند است و جايگاهش چيست! پس زماني كه اين احترام وجود ندارد هر چقدر هم عشق داشته باشي به مرور رنگ مي‌بازد و جاي خودش را به عافيت‌خواهي مي‌دهد.
به گفته اين كارتونيست مطبوعاتي، اين روزها بسياري از فعالان اين حوزه يا به سمت انيميشن روي آورده‌اند يا از راه جشنواره‌ها پول درمي‌آورند و اعتبار كسب مي‌كنند و آرام آرام دارد براي اين عرصه دير مي‌شود، زيرا در حال حاضر هم يكي دو نسل از اين گردونه خارج شده‌اند و يا شكل كاري خود را تغيير داده‌اند. در حالي كه هنر مهم‌ترين چيزي است كه مي‌توند انسان را سرحال نگه دارد.
بني‌اسدي اضافه كرد: وقتي در جامعه‌اي همه چيز سياسي مي‌شود و تمامي تعابير نيز سياسي مي‌گردد كار دشوار مي‌شود. به خصوص كه كاريكاتور هنري است كه بر لبه تيزي حركت مي‌كند و نگاهي انتقادي را به همراه دارد. اما جامعه‌اي كه مي‌پذيرد كاريكاتوريست‌هايش ايده خود را مطرح كنند موفق است و بحث ما در اين حوزه به مديران ارشد و در سطح بعدي به تمام جامعه برمي‌گردد كه بايد تحمل پذيرش خود را نسبت به طنز و نگاه انتقادي تغيير دهند و اگر نقدي به آن‌ها وارد مي‌شود با صبوري آن را بپذيرند.
او همچنين درباره پرداختن سايت‌ها به حوزه‌هايي همچون طنز و كاريكاتور گفت: قطعا اتفاق بسيار خوبي است به ويژه اگر بتوانيم به مسايل ريشه‌اي هنر به معناي عام آن بپردازيم. اگر اين رسانه‌ها در كنار پرداختن به مسايل روز بتوانند مسايل كلي‌تر را هم ارزيابي كنند و به واسطه آن سطح سليقه مخاطبان را بالا ببرند در اين صورت تحمل مردم را نيز به مرور تربيت مي‌كنند و آستانه صبوري آن‌ها را بالا مي‌برند.