علمولوژی: مجموعه ای از چند دانشمند، مردم شناس، باستان شناس و زبان شناس جمع شدند و توانستند راه حل مناسبی برای خلق وسیله ای که بتواند اطلاعات مشخصی به آیندگان دهند، یافتند. آنها با متصل کردن مولکولی دو لوح ساخته شده از یاقوت آبی یا همان Sapphire به هم توسط لایه بسیار نازکی از پلاتینیوم به حافظه ای دست یافتند که عمری برابر با ۱۰ میلیون سال خواهد داشت.
خوب! این حافظه به درد استفاده در کامپیوترها نمی خورد. تنها دلیلی که این وسیله ساخته شده برای ارسال پیغام های مهم به باستان شناسان آینده خواهد بود. حتماً الان پیش خودتان می گویید چرا از حافظه های موجود برای این کار استفاده نکردند؟ در اینجا باید بگویم که هیچ ضمانتی وجود ندارد که آیندگان بتوانند اطلاعات ذخیره شده در فلش درایوها و حافظه های موجود را بازیابی کنند. اما با استفاده از این حافظه یاقوتی می توان ۴۰,۰۰۰ صفحه نوشته و یا عکس کوچک شده را روی پلاتین حکاکی کرد. دیگر آیندگان برای خواندن این اطلاعات فقط به میکروسکوپ احتیاج خواهند داشت (فکر می کنم آنها حداقل میکروسکوپ در اختیار داشته باشند).
البته دلیل اصلی ساخت چنین حافظه ای برای آگاهی دادن به آیندگان در مورد جای دفن زباله های اتمی است. بد نیست بدانید که رآکتورهای هسته ای زباله های رادیواکتیوی تولید می کنند که برای آسیب نرساندن به محیط زیست باید تا یک میلیون سال قرنطینه و مدفون باشند. اگر آیندگان بخواهند جایی که زباله های اتمی مدفون و قرنطینه هستند را بِکَنَند یا مورد مطالعه قرار دهند، آنوقت است که محیط زیست آن منطقه به خطر می افتد. برای این که این اتفاق نیافتد، اطلاعات زباله های اتمی را می توان در این حافظه ها ذخیره کرد تا باستان شناسان و دانشمندان آینده بتوانند از آن استفاده کنند.
البته این حافظه به درد انتقال اطلاعات و علوم امروزی به آیندگان و اطلاع رسانی به آنها هم می خورد. با این حافظه آنها می توانند اطلاعات بیشتر و راحت تری از ما در اختیار داشته باشند!