عصر ایران ورزشی؛ اهورا جهانیان - پس از قهرمانی منچستریونایتد در لیگ قهرمانان اروپا در سال 1999، پیتر اشمایکل منچستر را ترک کرد و به اسپورتینگ لیسبون پرتغال پیوست.
اشمایکل در شرایطی از منچستریونایتد جدا شد که 36 ساله بود و در اوج آمادگی جسمی و روحی.
در آن زمان خیلی ها با تصمیم اشمایکل مخالف بودند ولی دروازه بان افسانه ای منچستر، از تصمیمش برنگشت؛ چرا که او می خواست در اوج افتخار منچستریونایتد را ترک کند و آخرین بازی اش برای منچستر، همان بازی فینال لیگ قهرمانان اروپا و آخرین خاطره اش از حضور در جمع شیاطین سرخ، فتح جام قهرمانی اروپا باشد.
دیدیه دروگبا نیز دقیقاً راه اشمایکل را پیمود و علیرغم مخالفت های بسیار، چلسی را به مقصد چین ترک کرد.
دروگبا 34 ساله بود و قطعاً می توانست دو سال دیگر نیز در چلسی بازی کند اما او نیز مثل اشمایکل راه درازی را پیموده بود تا لیگ قهرمانان اروپا را فتح کند. او نیز مثل اشمایکل هشت سال جنگیده بود تا لیگ قهرمانان اروپا را فتح کند.
اشمایکل از 1991 تا 1999 در منچستریونایتد حضور داشت و دروگبا از 2004 تا 2012 در چلسی بود. هر دو این ها نیز با نسلی طلایی و تاریخی همراه بودند. اشمایکل در دهه 1990 در یکی از بهترین تیم های تاریخ منچستریونایتد بازی کرده بود و دروگبا نیز در دهه اخیر، در بهترین تیم تاریخ چلسی توپ زد.
خارج شدن از متن فوتبال جهان و رفتن به حاشیه، نیازی است که دیر یا زود به سراغ خیلی از ستاره های پا به سن گذاشته ای می آید که زمان درازی را برای رسیدن به نقطه اوج سپری کرده اند و پس از گام نهادن بر قله، ناخودآگاه یا خودآگاه احساس می کنند دیگر وقتش رسیده است که اندکی کمتر دیده شوند و در تیررس نگاه رسانه ها باشند. البته دلیل مهمتر آنها برای خداحافظی، میل به ثبت "پایان خوش" است.
دروگبا نیز پایان خوش در چلسی را به حضور بیشتر در این تیم ترجیح داد. او بی تردید یکی از بهترین بازیکنان تاریخ باشگاه چلسی است.