ظلم مضاعف به شهروندان ایران

عصر ایران - به طور میانگین در دنیا مردم 18 درصد در پرداخت هزینه‌های سلامت خود نقش دارند و دولت 34 درصد، بیمه‌های اجتماعی 25 درصد و بیمه‌های خصوصی 19 درصد در پرداخت هزینه‌های سلامت مردم سهم دارند ، اما در ایران ، مردم باید 54.8 درصد از هزینه‌های سلامت خود را بپردازد و در این میان بیمه‌های دولتی تنها 18.6 درصد، منابع دولتی 20 درصد و بیمه‌های خصوصی 7.3 درصد از این هزینه‌ها را پرداخت می‌کنند که اگر منابع بیمه‌ای را هم که مردم در تامین آن نقش دارند اضافه کنیم مشخص می‌شود مردم بیشتر از 60 تا 70 درصد در پرداخت هزینه‌های سلامت خود نقش دارند.

این ادعا یا آمار ما نیست ، بلکه این سخنان روز گذشته وزیر بهداشت است که در جلسه علنی مجلس شورای اسلامی بیان شد. خانم دستجردی با اشاره به این آمار گفت :روند بودجه وزارت بهداشت و هزینه‌های جاری این وزارتخانه علیرغم هزینه‌های رو به رشد سایر دستگاه‌های اجرایی در طول چند سال اخیر ثابت بوده است.

وزیر بهداشت همچنین افزود : تنها کشوری در جهان که در آن سهم پرداخت هزینه های درمان و بهداشت از سوی مردم ، بیش از ایران است ، پاکستان می باشد.

مشکل بیمه و پرداخت سهم درمان سال هاست که یکی از مشکلات عمده و جدی مردم است و این مشکل وقتی در کنار سایر مشکلات ( از جمله گرانی های روزمره ، کالاهای وارداتی بنجل و بی کیفیت ، آب و هوای آلوده در کلان شهرها ، ناهنجاری های اجتماعی ، عدم امنیت روانی و شغلی ، دستمزدهای پایین ، شکاف طبقاتی و...) و دهها مشکل ریز و درشت دیگر قرار می گیرد ، از دایره تحمل مردم خارج می شود.

اینکه در مورد پرداخت سهم درمان در جهان تنها کشور پاکستان وضع بدتری از ما دارد ، بسیار مایه تاسف و شرمندگی است ، چرا که طبیعتا سطح رفاه در کشور غنی ایران باید بسیار بیشتر از کشور فقیری چون پاکستان باشد که جمعیتی دو برابر کشور ما دارد و فاقد بسیاری از منابع و ذخائر موجود در کشور ماست.

اینکه یک ایرانی با وجود دارا بودن کشوری با درآمدهای بالای نفتی و غیر نفتی چرا باید بیش از 50 درصد از هزینه های درمان خود را بپردازد ، در حالی که میانگین آمار جهانی در این زمینه زیر 20 درصد است، جای بسیار پرسش و ابهام است؛

کما اینکه جای این پرسش نیز باقی است که چرا باید حداقل دستمزد یک کارگر ایرانی باید به اندازه ای باشد که حتی سه برابر کردن آن ، این رقم را به خط فقری که رسما از سوی مراجع دولتی اعلام می کنند ، نرساند.

آقایان و خانم های مسئول!

انتظار بسیاری از مردم این است : حالا که سطح دستمزدها و حقوق ماهانه کارگران و کارمندان در این سطح نازل است لااقل بار پرداخت هزینه های بهداشتی و درمانی که یکی از مهم ترین شاخص های رفاه اجتماعی است ، از دوش مردم به ویژه طبقات نیازمند برداشته شود.

آیا این انتظار زیادی است ؟ وقتی حداقل حقوق یک کارگر ماهانه ( در سال 1391) 386 هزار تومان تعیین شده که این رقم حتی در بسیاری از خانواده ها کفاف هزینه های روزانه 10 روز اول ماه هم نیست ، یک خانواده این چنینی چگونه می تواند برای درمان یک دندان دردساده صدها هزار تومان هزینه کند و یا برای یک چکاپ معمولی دهها هزار تومان پول بپردازد.

آیا یکی از مهم ترین شاخص های عدالت این نیست که مردم ایران لااقل همچون آمار میانگین در سراسر دنیا سهم شان از پرداخت هزینه های درمان و دارو و بهداشت به زیر 20 درصد برسد؟