اتوبوس دات‌کام نوشت:
«فرورتیش رضوانیه»، نویسنده کتاب «۱۲ سپتامبر»، روز جمعه با انتشار یک یادداشت با عنوان «وقتی موجودات فضایی به ایران حمله کردند» در وبلاگ شخصی خود، به تشریح ماجرای پدیدار شدن نور عجیب در آسمان خاورمیانه و ایجاد وحشت عمومی در ایران به علت سکوت مسوولان پرداخت و نوشت:
جناب آقای محمود احمدی‌نژاد
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران
از آنجایی که ممکن است از وقایع عجیب و بی‌سابقه پنج‌شنبه شب در کشور مطلع نباشید، وظیفه خود می‌دانم آن را به استحضار برسانم.
شامگاه پنج‌شنبه ۱۸ خردادماه هنگامی که شما در پکن مشغول رایزنی با مسوولان بلندپایه عضو سازمان شانگهای بودید، مردم ایران ساعت ۲۲:۱۸ به وقت محلی برای نخستین‌بار شاهد ظاهر شدن پدیده نوری ناشناخته‌ای در آسمان بودند که هیچ‌کسی منشا آن را نمی‌دانست. این رخداد برای چند دقیقه ادامه داشت و ساکنان بسیاری از مناطق خاورمیانه و اروپای شرقی نیز آن را با حیرت تماشا کردند.
ابتدا با انتشار گزارش‌های مردمی از مشاهده نور عجیب در آسمان تهران، این پدیده به عنوان موضوع هیجان‌انگیز ظاهر شدن یک «UFO» بر فراز پایتخت مورد توجه قرار گرفت. حتی یک سایت خبری در اقدامی کودکانه مدعی شد که این نور به شکل کلید و لاک‌پشت دیده شده و به احتمال زیاد طرح آزمایشی یک شرکت تبلیغاتی برای آزمایش پروژکتورهای هوایی بوده است. اما زمانی که مشخص شد همه مردم ایران و چند کشور دیگر نیز آن را مشاهده کرده‌اند، قضیه شکل جدی‌تری به خود گرفت.
نخستین فرضیه‌ای که در ذهن مردم نقش بست، حمله نظامی اسرائیل به ایران بود. شما بارها تاکید داشته‌اید که آن‌ها جرئت مرتکب شدن چنین حماقت و جسارتی را ندارند، اما این اتفاق تا اندازه‌ای عجیب بود که از سوی دیگر طبق گزارش پلیس اسرائیل، مردم این منطقه نیز وحشت‌زده پس از ترک منازل خود به خیابان‌ها رفته و تصور کرده‌اند که شاهد حمله موشکی ایران هستند.
فرضیه دیگری که گروه دیگری در جامعه به آن اعتقاد داشتند، تلاش موجودات بیگانه فضایی برای برقراری تماس با کره زمین یا حمله به آن و وقوع صحنه‌هایی مشابه فیلم هالیوودی «جنگ دنیاها» بود. در شرایطی که نور ناشناخته از همه شهرهای ایران قابل مشاهده بود، آغاز جنگ جهانی سوم منطقی‌ترین احتمالی بود که مردم می‌توانستند به آن اعتقاد پیدا کنند.
با توجه به رخ دادن این اتفاق در ساعات پایانی شب و تعطیل بودن بیش‌تر رسانه‌ها، سکوت خبرگزاری‌ها و مسوولان دولتی مردم را مجاب کرد که اتفاقی ماورالطبیعه رخ داده و پاسخی برای آن یافت نمی‌شود. این هراس در همه شهرهای کشور احساس شد و بسیاری از مردم نماز آیات اقامه کردند. از آنجایی که گستردگی وحشت عمومی و حضور مردم مضطرب در خیابان‌ها می‌توانست منجر به رخ دادن ناآرامی‌های شهری شود، تلاش مسوولانه خبرنگاران در شبکه‌های اجتماعی و مسنجرها برای یافتن دلیلی مستند برای توجیه علمی این رخداد آغاز شد. اما در این زمان اتفاق دیگری اضطراب مردم را افزایش داد. خبرگزاری فارس با انتشار عکسی از یک سرباز نظامی در حال کار با وسیله‌ای عجیب شبیه بازوکا، از اجرای موفق رزمایش غافلگیرانه پدافند غیرعامل خبر داد.
با توجه به مشخص بودن پدافند غیرعامل و تفاوت آن با پدافند عامل، این خبر عجیب کاربران اینترنتی را بیش‌تر درباره ماجرا کنجکاو کرد و احتمال قدرت‌نمایی نظامی بین کشورها قوت گرفت زیرا پس از انتشار این خبر، وزیر دفاع روسیه نیز اعلام داشت که یک موشک جدید قاره‌پیما را آزمایش کرده است.
سردرگمی مردم درباره ماهیت نور عجیب در آسمان، تا صبح جمعه که خبرگزاری‌ها گزارش رسانههای روسی را تایید کردند ادامه پیدا کرد و در نهایت فرضیه‌‌های وقوع جنگ جهانی سوم و حمله موجوات فضایی فراموش شد.
حال من به عنوان یک خبرنگار محقق، نویسنده تنها کتاب داستان‌های اکشن ایرانی و خالق چندین جنجال رسانه‌ای، چند پرسش را مطرح می‌کنم. شاید این جمله‌ها برای شما و مجموعه ساختمان‌های پاستور خنده‌دار باشد، من از آن می‌ترسم و باید این نگرانی‌ها را مطرح کنم. شما علاقه‌ای به پاسخ دادن پرسش ندارید و همیشه پرسش را پرسش جواب می‌دهید، اما امیدوارم به پرسش‌های من هرچند با پرسشی جدید، پاسخ فرمایید.
1) چند درصد از مردم ایران تاکنون در زندگی خود شاهد سقوط شهاب سنگ یا تخلیه شدن سوخت موشک بالستیک در آسمان بوده‌اند که انتظار داشته باشیم کسی دست‌پاچه نشود و همه با آسودگی خاطر، نور عجیب در آسمان را بنگرند و سپس با آرامش به سوی تخت‌خواب‌شان بروند و بخوابند؟
2) اگر به دنبال سکوت رسانه‌ها و مسوولان مردم در خیابان‌ها و میدان‌های شهرهای کشور ازدحام می‌کردند، کدام سازمان مسوول کنترل و کدام نهاد مقصر اتفاقات پس از آن بود؟
3) اگر به هر دلیلی پنج‌شنبه شب اینترنت کشور دچار مشکل می‌شد، آیا مردم آن را با پرتاب موشک بالستیک روسیه و سفر شما به کشور چین برای دیدار با مسوولان کشورهای عضو سازمان شانگهای مرتبط نمی‌دانستند؟
4) هدف از تشکیل سازمان فضایی ایران چیست؟ آیا این سازمان وظیفه نداشت در ساعات نخست پس از این رخداد درباره آن اطلاع‌رسانی کند؟
۵) آیا وقتی دیش‌های ماهواره با لگدهای ماموران پلیس خم می‌شوند و سایت‌های خبری بین‌المللی فیلتر هستند، نباید رسانههای داخلی را تقویت و مسوولیت‌پذیر کرد تا بتوان اطلاع‌رسانی در جهت تنویر افکار عمومی را با دقت انجام داد؟
6) تا چه زمان صلاح امنیت ملی در «سکوت» در برابر وقایع است؟ حوادثی که اگر با راه درست مطرح شود، مردم به طور قطع آن را درک می‌کنند.
7) شامگاه پنج‌شنبه ۱۸ خردادماه خبرنگاران از منازل خود فضای شبکه‌های اجتماعی را در کنترل خود قرار دادند. آیا می‌دانید در غیر آن صورت چه اتفاقاتی رخ می‌داد؟
8) رسانههای دولتی و نیمه‌دولتی که با بودجه‌های میلیاردی اداره می‌شوند، آیا باید شب‌ها تعطیل باشند؟
9) آیا سازمان پدافند غیرعامل کشور که خود می‌بایست مجری آرامش فضای کشور باشد، مجاز است با انتشار یه خبر عجولانه ابهامات یک ماجرای عجیب و ناشناخته را چند برابر کند؟
10) آیا این امکان وجود دارد که شماره موبایل یکی از نزدیکان‌تان شما را داشته باشم تا در مواقع اضطرار آتی برای گرفتن مشورت یا بیدار کردن سردبیران خبرگزاری‌ها از ایشان کمک بگیرم؟
در پایان از این که نامه من را خواندید، سپاسگزارم. پیشتر تصور می‌کردم درباره موضوعات دیگری از جمله وضعیت فعلی سازمان میراث فرهنگی و شیوع بای‌پولار در جامعه برایتان بنویسم و هرگز نمی‌پنداشتم که روزی در نامه‌ام خطاب به شما از حمله موجودات فضایی به کره زمین سخن بگویم.
با احترام
فرورتیش رضوانیه
۱۹ خردادماه ۱۳۹۱