در اوایل قرن بیستم امپراطوری بریتانیا به کانال سوئز به عنوان مسیر ارتباطی اصلی برای تجارت با هند، استرالیا و نیوزلند وابسته بود. این مسئله انگیزه‌ای شد تا آلمان، عثمانی را تشویق کند که با بریتانیا بر سر مصر و کنترل بر کانال سوئز درگیر شود.
به گزارش پارسینه، در ابتدای سال 1915، ارتش عثمانی در فلسطین از صحرای سینا عبور کرد و در امتداد کانال سوئز با نیروهای انگلیسی درگیر شد. ارتش بریتانیا ابتدا حملات ترک‌ها را پاسخ داد، جنگ را به سمت شمال و درون صحرای سینا کشاند و ارتش ترک‌ها را به عقب‌نشینی و اتخاذ موضع دفاعی در حوالی غزه مجبور کرد.
در مارس و آوریل 1917 ارتش بریتانیا تلاش کرد تا با حدود 60هزار سرباز، ترک‌ها را از غزه عقب براند. کشتی‌های بریتانیایی و فرانسوی از ساحل مدیترانه به سمت غزه شلیک کردند. انگلیسی‌ها همچنین از گاز سمی استفاده کردند و تانک‌های جدید بریتانیایی را در منطقه مستقر کردند. اما در نتیجهٔ ادامهٔ جنگ، ارتش بریتانیا شکست سختی را متحمل شد. شش ماه بعد، بریتانیا نبرد جدیدی را به سمت فلسطین آغاز کرد که به تسلط تدریجی بر کل منطقهٔ فلسطین و در نهایت دستیابی بر قدس در دسامبر 1917 ختم شد.
ارتش عثمانی برای حمله به کانال سوئز در 1915 آماده می‌شود
مسجد جامع غزه، در سال 1915 و پیش از حملهٔ بریتانیا
مسجد جامع غزه، در سال 1917 و پس از جنگ اول غزه
ویرانه‌های غزه، در سال 1917
تانک‌های ارتش بریتانیا که در نبرد غزه تخریب شدند
اسرای بریتانیایی در محاصرهٔ ترک‌های عثمانی