عصر ایران ورزشی، اهورا جهانیان - محمود خوردبین این روزها حال و روز خوشی ندارد. او دیگر در پرسپولیس دستش به جایی بند نیست و هم از این روست که علیه مصطفی دنیزلی سخن های درشت و تلخ می گوید.
رفتار برخی از پیشکسوتان فوتبال ایران به گونه ای است که گاه آدمی از خود سوال می کند که جاه طلبی های انسان به راستی کی پایان می یابد.
محمود خوردبین سال ها در پرسپولیس زیر سایه علی پروین جا خوش کرده بود و از موقعیت و اقتدار و اعتبار برخوردار بود. حال چند صباحی ست که از باغ پرسپولیس بیرون رفته و دستش از میوه های دیروز کوتاه شده است. نوبت به دیگران رسیده و آقای خوردبین نارحت است که از متن مسئولیت به حاشیه فراغت رفته است.
اما مگر همیشه باید " ما " در مسند قدرت و مسئولیت نشسته باشیم. ختی اگر بپذیریم که خودبین و امثال او مصداقی از نخبگان هستند، چه اشکالی دارد که گردش نخبگان را بپذیریم و پس از سال ها حضور در مسندی، مدتی نیز ترک مسند کنیم؟
علی پروین هم تا زمانی که کنارش نگذاشتند، سرمبیگری پرسپولیس را رها نکرد. آدمیزاد موجود حریصی است. هر چه داشته باشد، باز هم بیشتر می خواهد چه رسد به اینکه داوطلبانه، داشته هایش را رها کند.
این رفتار بدوی، در جوامع عقب مانده برخوردار از فرهنگ غیردموکراتیک، بیشتر و آشکارتر دیده می شود.
محمود خوردبین نلسون ماندلا نیست که همه دنیا خواستار تداوم حضور او در مسند ریاست جمهوری آفریقای جنوبی بودند اما از پذیرش مجدد قدرت و مواهب آن سر باز زد و دیو قدرت طلبی اش را در شیشه تقوا و فضیلت کرد.
خوردبین خوردبین است! این اعتراض های غیرمنصفانه دوران بی مقامی اش نیز طبیعی است. همه سخن این است که به این اعتراض ها نباید توجه چندانی کرد. کار پرسپولیس همیشه نباید بر مدار خواسته های خوردبین و خوردبین ها بچرخد.
همین جناب خوردبین اگر فردا به پرسپولیس بیاید و آب رفته به جویش بازگردد، دنیزلی و رویانیان را می ستاید و در مناقبشان سخن ها خواهد گفت شنیدنی!
از اعتراض ها و داروی های نامنصفانه خوردبین درباره دنیزلی، فقط باید عبرت گرفت و بس.