عصر ایران - هوشنگ نصیرزاده معتقد است در جهان فوتبال اراده محکمی برای مبارزه با دوپینگ وجود ندارد.
نصیرزاده در گفتگو با عصر ایران ورزشی، چشم پوشی فیفا بر تخلفات بازیکنان دوپینگی را، علت اصلی گسترش دوپینگ در جهان فوتبال دانست و در این باره گفت: فیفا حتی با "وادا" آژانس بین المللی کنترل دوپینگ هم بسیار درگیر بود. این آژانس معتقد است محرومیت هایی که فیفا برای بازیکنان دوپینگی در نظر می گیرد بسیار کم است. فیفا تا مدت ها خودش کار کنترل دوپینگ را انجام می داد و حاضر نبود محرومیت های مد نظر وادا را بپذیرد. اما الان چند سالی است که با برخی از محرومیت های سنگین موافقت کرده است.
وی درباره عدم اعمال محرومیت های سنگین علیه بازیکنان دوپینگی از سوی فیفا، گفت: : در آیین نامه انضباطی فیفا، الان محرومیت های چهار ساله و هشت ساله هم برای بازیکنان دوپینگی در نظر گرفته شده است اما فیفا معتقد است فوتبال ورزشی حرفه ای است و محرومیت های طولانی مدت می تواند خیلی از فوتبالیست ها را برای همیشه از دنیای فوتبال خارج کند.
نصیرزاده افزود: این ملاحظه فیفا نشان می دهد که فیفا اراده لازم برای رعایت اصول اخلاق قراردادی مد نظر خودش هم ندارد؛ هر چند که ژست این کار را می گیرد.
نصیرزاده گروهی بودن ورزش فوتبال را نیز دلیل دیگر فیفا در مسامحه در قبال مساله دوپینگ در فوتبال دانست و گفت: در فوتبال تا وقتی که سه بازیکن یک تیم دوپینگ نکرده باشند، نتیجه بازی را نمی توان تغییر داد؛ چرا که فوتبال یک ورزش جمعی است و فرض فیفا بر این است که دوپینگ یک یا دو بازیکن، نمی تواند تاثیر چندانی بر نتیجه بازی بگذارد. اما وزنه برداری و کشتی، ورزش هایی انفرادی هستند و به همین دلیل، نسبت به دوپینگ ورزشکار در این ورزش ها ساسیت بیشتری وجود دارد.
هوشنگ نصیرزاده در پاسخ به این سوال که اعلام نام مارادونا به عنوان تنها بازیکن دوپینگی در تایخ جام جهانی کمی عجیب نیست، گفت: مارادونا به کوکائین اعتیاد داشت و همه این موضوع را می دانستند. اما وقتی که از دست دادن با هاوه لانژ خودداری کرد، مغضوب فیفا شد. در اینکه مارادونا در جام جهانی 94 دوپینگ کرده بود، تردیدی نیست و دوپینگی اعلام شدن او را نمی توان محصول توطئه دانست؛ اما اینکه فیفا فقط بر روی او زوم کرد، به نظر می رسد که زیر سر هاوه لانژ بود.
وی افزود: الان بیست آزمایشگاه کنترل دوپینگ با فیفا قرارداد دارند. وقتی آزمایش دوپینگ یک بازیکن مثبت می شود، یک نسخه به فدراسیون ملی کشورها ارسال می شود و یک نسخه هم به فیفا. ظاهراً فیفا در طول مسابقات جام جهانی، به دلیل درآمد هنگفتی که از این مسابقات دارد، نام دوپینگی ها را برملا نمی کند که سلامت مسابقات پردرآمد خودش را زیر سوال ببرد؛ مگر در موارد حساسی که هاوه لانژی با ماردونایی بد باشد. و گر نه، من درباره محافظه کاری فیفا در قصه دوپینگ، تردیدی ندارم.