متخصصان هنري اعلام كردند: نقاشي يكي از شاگردان داوينچي كه كپي بسيار شبيه به نقاشي «موناليزا»ست، هم‌زمان با شاهكار اوينچي خلق شده است.
به گزارش ايسنا، تاكنون نقاشي‌هاي بسياري از روي شاهكار لئوناردو داوينچي ـ«موناليزا» ـ كشيده شده است، اما اخيرا نقاشي يكي از شاگردان داوينچي مورد توجه كارشناسان آثار هنري قرار گرفته، و گفته مي‌شود دقيقا در زمان خلق شدن موناليزا، كشيده شده است.
بنا بر اين گزارش، با استفاده از فناوري اين‌فررد و اشعه ايكس، كارشناسان حوزه هنري موفق شدند به اين مطلب پي ببرند كه دوقلوي موناليزا در همان زماني كشيده شده كه داوينچي شاهكارش را خلق مي‌كرده است.
به نظر مي‌رسد هر دو تصوير در كنار هم، در يك كارگاه كشيده شده‌اند و تغييراتي به صورت هم‌زمان روي هر دوي آن‌ها انجام مي‌شده است.
به گزارش ان.پي.آر، گفته مي‌شود «ملزي» يا «سالاي» ـ كه هر دو از شاگردان نابغه رنسانسي ايتاليا بوده‌اند ـ كپي موناليزا را خلق كرده‌اند.
به گفته اين كارشناسان، كپي موناليزا به طور قابل محسوسي روشن‌تر و رنگي‌تر از موناليزا است و لبخند مشهور و رازآلود اين زن رنسانسي را به گونه‌اي ديگر نمايان مي‌كند.
لئوناردو داوينچي در سال 1452 ميلادي در شهر فلورانس ايتاليا متولد شد.
او پس از آموختن هنر مجسمه‌سازي به ميلان رفت و پس از بازگشت به فلورانس در مدت چهار سال، تابلوي معروف موناليزا را خلق کرد که اكنون در موزه‌ي «لوور» شهر پاريس نگهداري مي‌شود.
وي طراح اوليه صدها اثر معماري و همچنين طرح اوليه هواپيما به‌شمار مي‌رود.
يکي از طرح‌هاي ابتکاري او لباس غواصي و زيردريايي جنگي است. او همچنين مسلسل، تانک نظامي، ساعتي که به ساعت داوينچي معروف است، کيلومترشمار و چيزهاي ديگر را اختراع کرد.
داوينچي همچنين طراح صدها شاهکار معماري دوره‌ي رنسانس است. از ديگر تابلوهاي مشهور داوينچي به تابلوي معروف «شام آخر» مي‌توان اشاره کرد.
داوينچي در سال 1503 يا 1504 در ايتاليا شروع به خلق تابلوي «موناليزا» كرد و به گفته‌ي «جورجيو واساري»، از معاصران وي، داوينچي پس از چهار سال كار به روي اين تابلو، آن را نيمه‌تمام رها كرد، اما سه سال بعد، پس از سفر به پاريس آن را دوباره از سرگرفت و مدتي پيش از مرگ در سال 1519 آن را به اتمام رساند.
داوينچي در سال 1616 به دعوت پادشاه فرانكو اول اين تابلو را از ايتاليا به فرانسه برد و پس از مرگ، پادشاه فرانكو آن را خريداري كرد تا آن كه بعدها در اختيار لويي چهاردهم قرار گرفت.
لويي چهاردهم شاهكار داوينچي را به كاخ ورساي منتقل كرد و پس از انقلاب فرانسه در موزه لوور جاي گرفت، اما بعدها ناپلئون اول آن را به اتاق خواب خود منتقل كرد؛ هرچند بار ديگر به موزه‌ي لوور بازگشت.
گمانه‌زني‌هاي زيادي درباره مدل و چشم‌انداز اين تابلو نقاشي وجود دارد، مثلا اين‌كه داوينچي در خلق اين اثر كمال صداقت را داشته و در به تصويركشيدن زيبايي اين زن اغراق نكرده است و يا اين‌كه به ادعاي كارشناسان هنري چين، زمينه‌هاي پشت تصوير برگرفته از نقاشي‌هاي چيني است.
عنوان اين نقاشي نشات گرفته از توضيحي است كه «جروجيو واساري» در شرح حال خود از داوينچي، 31 سال پس از مرگ او نوشت.
وي معتقد بود كه داوينچي اين نقاشي را براي «فرانچسكو دل ژكوند»، تاجر ابريشم اهل فلورانس كشيد و پرتره‌ي همسر وي ـ موناليزا ـ بوده است.
اين تابلوي نقاشي با ابعاد 77 در 53 سانتيمتر است. نسخه‌اي را که او تهيه کرده بود از نسخه فعلي، بزرگتر بود چرا که در گذر زمان دو ستون از طرفين چپ و راست اين تابلو بريده شده است، به همين دليل به هيچ وجه مشخص نيست که موناليزا در اين تابلو نشسته است.
همچنين بايد اشاره کرد که بسياري از قسمت‌هاي اين تابلو به مرور زمان خراب و يا دوباره نقاشي شده است. اما با اين وجود شخصيت اصلي نقاشي همچنان محفوظ مانده است.
شهرت تابلوي موناليزا در 22 اوت 1911 پس از سرقت در موزه لوور دو چندان شد.
پليس فرانسه در بازجويي‌هاي خود حتي «پابلو پيكاسو» را نيز احضار كرد.
در حالي گمان مي‌رفت كه اين شاهكار بي‌نظير ديگر براي هميشه از دست رفته است، دو سال بعد سارق واقعي كه از كارمندان موزه بود، شناسايي و دستگير شد. وي قصد داشت اين تابلو را به مسوولان موزه‌ي فلورانس بفروشد.
موناليزا در سراسر گالري‌هاي ايتاليا به نمايش درآمد و پس از آن در سال 1913 به لوور بازگشت. سال 1956 با اتفاقات ناخوشايندي براي تابلوي موناليزا همراه بود.
ابتدا قسمت‌هاي پايين اين تابلو توسط اسيد از بين رفت و در دسامبر همان سال، يك شهروند اهل بوليوي سنگي بر روي آن پرتاب كرد كه آرنج سمت چپ تصوير اين زن را تخريب كرد.
استفاده از شيشه ضدگلوله اين اثر
هنري گرانقيمت را در برابر حملات بيشتر مصون نگه داشت تا اين‌كه در آوريل
1974، يك زن معلول كه نسبت به سياست‌هاي موزه ملي توكيو در قبال معلولان
معترض بود، هنگام برپايي گالري ويژه نمايش موناليزا بر روي آن رنگ قرمز
پاشيد.