دکتر بيژن فرزامي، دانشمند برجسته بيوشيمي ايران و عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشکي تهران پس از تحمل بيماري، در سن 75 سالگي درگذشت.
به گزارش ايسنا، استاد بيژن فرزامي كه از معدود دانشمندان كشور در زمينه آنزيم‌ها بود، در سال 1315 در شهر تهران متولد شد. وي پس از اخذ ديپلم از دبيرستان البرز تهران، تحصيلات عالي خود را در سال 1333، در رشته داروسازي دانشكده داروسازي دانشگاه تهران آغاز كرد و در سال 1339 فارغ‌التحصيل و در سال 1354 موفق به اخذ درجه تخصصي در رشته دكتري شيمي- بيوشيمي از دانشكده «راتگرز» دانشگاه نيوجرسي آمريكا شد. سپس تحصيلات فوق تخصصي خود را در رشته آنزيم شناسي دانشگاه «نورث‌وسترن» شيكاگو در سال 1356 به پايان رساند.
دكتر فرزامي پس از بازگشت به وطن، تدريس بيوشيمي در دانشكده پزشكي دانشگاه علوم پزشكي تهران را آغاز كرد و تلاش پيگير خود را در راه تعليم و تحقيق تا زمان بيماري و عدم امكان حضور در دانشگاه ادامه داد.
وي علاوه بر تحقيقات و مقالات متعدد كه به اخذ جوايزي از جمله جايزه ملي «هفتمين جشنواره خوارزمي» منجر شد، سه كتاب در زمينه اصول شيمي و بيوشيمي، آنزيم‌ها و بيوشيمي فيزيك به رشته تحرير درآورد. کسب جوايز جشنواره‌هاي ابن سينا و جابر بن حيان، دو جايزه ملي در هند و لوح تقدير از اولين دوره نکوداشت مقام استاد از افتخارات اين استاد برجسته بوده است.
استاد فرزامي در مدت فعاليت‌هاي اجرايي خود در کسوت معاون پژوهشي گروه بيوشيمي دانشکده پزشکي دانشگاه علوم پزشکي تهران، عضو شوراي پژوهشي دانشكده، عضو شوراي تحصيلات تكميلي گروه، نماينده گروه در شوراي بين‌الملل دانشگاه، عضو هيات رئيسه انجمن بيوشيمي ايران و سردبير خبرنامه علمي بيوشيمي مشغول به کار بود.
عوارض ناشي از سكته مغزي چند سالي بود كه دكتر فرزامي را از فعاليت در دانشگاه و محيط هاي علمي بازداشته بود، اما كلام دلنشين استاد كه هيچ گاه از حركت و تلاش علمي باز نمي‌ايستاد، همچنان آويزه گوش صدها شاگرد اوست كه مي‌گفت: «شرط خوشبختي در زندگي، نهراسيدن از مشكلات، پايداري و درك ارزش‌هاي خودمان است. بايد بدانيم اگر براي اهداف و ارزش‌هاي خودمان كوشش كنيم به هدف مي‌رسيم... اشكال كار ما اين است كه سريعا در مقابل مشكلات عقب‌نشيني مي‌كنيم. چيزي كه براي اجتماع ما مضر است، خودكم بيني و يأس است. ما نبايد زود صحنه را خالي كنيم، تا هم خودمان زندگي پرباري داشته باشيم و هم بتوانيم به مملكت خدمت كنيم و اين خيلي ارزشمند است...»