عصر ایران ورزشی، لیلا فریادرس- عادل فروسی پور، بی تردید دوست داشتنی ترین مجری تلویزیون است. محبوبیت فردوسی پور دلایل زیادی دارد ولی مهمترین دلیلش این است که فردوسی پور " از جنس مردم " است. او هنوز حکومتی نشده و مبلغ ارزش های رسمی حکومت نیست.
بیننده تلویزیون وقتی که فردوسی پور را در برنامه نود می بیند و یا حرفهای او را در حین گزارش بازی می شنود، احساس نمی کند که با آدم دورو و ریاکاری مواجه است که به صرف " جام جم نشینی "، سخنانی خوشایند مقامات ریز و درشت حکومتی می گوید.
کافی است که او را با جواد خیابانی مقایسه کنیم. خیابانی قطعاً جزو نیروهای به اصطلاح ارزشی این جامعه نیست و اصلاً بعید است شناخت عمیقی از ایدئولوژی حکومت ایران داشته باشد. اما او مثل اکثر همکارانش در صدا و سیما، جهت باد را خوب تشخیص می دهد و می داند در حین یک برنامه یا گزارش ورزشی، چه سخن عیرورزشی ای باید بر زبان بیاورد تا جایگاهش در تلویزیون بیش از پیش محکم شود.
از کلام خیابانی و خیابانی ها، بوی صداقت به شامه خرد نمی آید ولی عادل فردوسی پور کلامش رنگ راستی و صداقت دارد.
این نکته اساسی را گفتیم تا موضع بنیادین خودمان را در قبال فردوسی پور روشن کرده باشیم. اما دلیل نگارش این یادداشت، نه تجلیل از فردوسی پور بابت نقاط قوتش، بلکه نقد فردوسی پور بابت یکی از نقاط ضعفش است.
فردوسی پور در بخش گفتگو با مهمان ویژه در برنامه نود، معمولاً حاشیه هایی از زندگی ورزشی مهمانش را از آرشیوها بیرون می کشد و پیش چشم بیننده می گذارد که ضرورتی برای پرداختن به آنها نیست. مثلاً در برنامه نود هفته گذشته، فیلم های مربوط به دعوای مجبتی جباری با فلان بازیکن نه چندان مهشور لیگ برتر را پخش کرد و بحث آن ماجرا را پیش کشید.
فردوسی پور پیش از این هم بارها و بارها چنین کاری را با مهمانان برنامه اش انجام داده است. مثلاً بعد از اولین قهرمانی سپاهان با قلعه نویی در لیگ برتر، فردوسی پور قلعه نویی را به برنامه نود دعوت کرد ولی بحث را به سمت دعوای قلعه نویی و واعظ آشتیانی سوق داد؛ در حالی که قلعه نویی به عنوان " مربی سپاهان " به آن برنامه دعوت شده بود و پرداختن به مشکلات سال قبل استقلال، علی القاعده نمی توانست در آن برنامه نود موضوعیتی داشته باشد.
در همین گفتگوی اخیر فردوسی پور و جباری نیز، فردوسی پور تلاش کرد تا به دعوای جباری – قلعه نویی بپردازد که جباری هم برای اینکه درگیر یک موضوع حاشیه ای جدید نشود، به درستی از بازخوانی و شرح اختلافش با قلعه نویی پرهیز کرد.
پرداختن به این قبیل دعواها و اختلافات، خوراک روز رسانه های ورزشی زرد است. هر نشریه زرد ورزشی را که ورق بزنی، می توانی شرح چنین دعواهایی را در آن جا بخوانی.
حال سئوال اساسی از عادل فردوسی پور این است که آیا این حاشیه های زرد فوتبال ایران این قدر اهمیت دارد که در وقت کوتاه حضور فلان چهره ورزشی در برنامه نود، باید به شکلی مفصل به آنها پرداخته شود؟
آیا فردوسی پور نمی تواند به جای پرداختن به دعواهای جباری و قلعه نویی با این بازیکن و آن مدیرعامل، به نکات فنی تری بپردازد و بحث های عمیق تری را در گفتگو با مهمان برنامه اش پیش بکشد؟
چه اهمیتی دارد که چه کسی در استقلال به جباری گفت " لگد زدن از سر عصبایت " به فلان بازیکن را تکذیب کن تا با محرومیت سنگین مواجه نشوی؟
آیا فردوسی نمی توانست به جای این موضوع، بحثی جدی تر با جباری را پیش بکشد و مثلاً از او بپرسد که در کدام سیستم بهتر می تواند بازی کند؟ و آیا تغییر سیستم بازی استقلال، علت افت وی در برخی از مقاطع بازی اش در تیم استقلال نبوده است؟ و یا مثلاً در سیستم 1-3-2-4 کارلوس کی روش در تیم ملی، کدام پست برای او مناسب تر است؟ و اگر کی روش او را نقش هافبک بازیساز در وسط زمین به کار نگیرد، ترجیم می دهد در کدام پست بازی کند و چرا؟
به نظر می رسد که پرسیدن چنین سئوالاتی از بهترین هافبک وسط امروز فوتبال ایران، به مراتب بهتر و شایسته تر از بازخوانی فلان دعوای بی اهمیت جباری با فلان بازیکن باشد.
عادل فردوسی پور در حین گزارش بازی های گوناگون، نشان داده است که شعور فوتبالی بالایی دارد و در نتیجه، توانایی طرح بحث هایی عمیق تر با مهمان برنامه اش را نیز دارد.
اگر دست او از حیث فوتبال شناسی خالی بود و نمی توانست بحثی عمیق را با مهمان برنامه اش پیش بکشد، بر او حرجی نبود، ولی پرداختن به موضوعات زرد در حالی که فردوسی پور توانایی پرداختن به موضوعات اساسی تر را در چنته دارد، نه تنها در شان فردوسی پور نیست، بلکه مانع از ارتقای کیفی برنامه نود نیز می شود.
کاملا موافقم
با تشکر.
مقاله خوبی بود ولی بهتر نیست یک شخص خاص(خیابانی) رو در مقله ای که ربطی به اون نداره تخریب نکنیم، فکر کنم میشد نامی از یک نفر نبریم اگر قصدی در کار نباشه چون میشد اشخاص دیگه ای رو هم نام برد