تحقيقات جديد پژوهشگران دانشگاه ميشيگان نشان داد افرادي كه خود را به دلايل غيرخودخواهانه مانند كمك به ديگران داوطلب مي‌كنند، به نسبت افرادي كه دست كمك‌دهنده ندارند، بيشتر عمر مي‌كنند.
به گزارش ايسنا، اين درحالي است كه افرادي كه عمدتا به دلايل خودخواهانه‌تر داوطلب مي‌شوند، از اين فايده بي‌نصيب هستند.
سارا كانورا از دانشگاه ميشيگان در بيانيه‌اي اظهار كرد: اين مساله مي‌تواند بدين معنا باشد كه افرادي كه انگيزه اصلي داوطلب بودن آنها، ساير مردم هستند، ممكن است از تنشهاي مرتبط با داوطلب بودن مانند محدوديت‌هاي زماني و دستمزد كم در امان باشند.
كانورا و همكارانش به بررسي نتايج يك مطالعه بر روي 10 هزار و 317 شهروند شهر ويسكانزين از زمان فارغ‌التحصيلي از دبيرستان در سال 1957 تاكنون پرداختند. در سال 2008 ميانگين سني شركت‌كنندگان 69 سال و تقريبا نيمي از آنها مونث بودند.
در سال 2004 اين شركت‌كنندگان به گزارش دفعات داوطلب‌شدن خود در 10 سال گذشته پرداختند. آنها همچنين دلايل خود را براي اين كار توضيح داده يا در شرايطي كه داوطلب نشده، اما قصد آن را داشتند به توضيح دلايل خود پرداختند.
انگيزه برخي از اين شركت‌كنندگان بيشتر به سوي ديگران بود. با اين‌حال برخي ديگر از آنها از دلايل خودمحوري بيشتر براي داوطلب شدن برخوردار بودند.
اين محققان سپس به مقايسه دلايل داوطلبان با اطلاعات سلامت جسماني آنها كه بيشتر در سال 1992 جمع‌آوري شده بود پرداختند. آنها همچنين شرايط اجتماعي-اقتصادي، سلامت روحي، حمايت اجتماعي، وضعيت تاهل و عوامل خطر سلامت از جمله كشيدن سيگار، شاخص توده بدن و استفاده از الكل را در فرد مورد بررسي قرار دادند.
محققان دريافتند افرادي كه براي دلايل نوع‌دوستانه تر داوطلب مي‌شدند، از ميزان کمتر مرگ و مير در سال 2008 نسبت به افرادي كه داوطلب نمي‌شدند، برخوردار بودند.
از ميان دو هزار و 384 غيرداوطلب، 4.3 درصد طي چهار سال بعدي مردند؛ درحالي كه اين ميزان در ميان داوطلبان نوع‌دوست 1.6 درصد بود.
اين در حالي بود كه افرادي كه به دليل رضايت شخصي به انجام اين كار مي‌پرداختند، از نرخ مرگ و مير مشابه با غيرداوطلبان برخوردار بودند.