امید حلالي در شوشان نوشت:
چه سخت است غریب بودن در خاک خود و نشناختن قدر انسان های والا که می توانند الگوهایی برای همه نسل ها و دوران ها باشند. در خبرها آمده بود که مقامی مسئول و حتماً هم دلسوز و نیز با لحاظ کردن اینکه ایشان حسن نیت هم دارند دستور برداشتن مجسمه «آریو برزن» یکی از قهرمانان و سرداران بزرگ ایرانی را از میدانی در مرکز استانی دلاور پرور می دهند که در دوره خود (سال 368 پیش از میلاد) راه را بر دشمنان غداری چون اسکندر مقدونی در «تنگ تکاب» می بندند و در این دفاع با تعداد بسیار اندک ۴۰ سوار و ۵۰۰۰ پیاده رشید که سپاهیان ایران بودند حماسه ای بیاد ماندنی را خلق می کنند.
راستی چرا؟ مگر آریو برزن و همراهان او کشتگان ارجمند راه وطن نیستند که از ایران و ایرانی در مقابل اشغال بیگانه و غربی به بهای نثار خون خود دفاع کردند؟
جالب است که این حرکات در کشوری انجام می شود که سریال های چینی و کره ای که دورترین فاصله عقیدتی با ما را دارند به مراتب از دانشگاه صدا و سیمای ما پخش می شوند و در مدت کوتاهی تبدیل به الگو می گردند. جومونگ بر کیف و کفش و دفتر مدرسه دانش آموزان مان نقش می بندد و پوستر و شمشیرش در بساطی ها بفروش می رسند .دیگر آیا مساله ای برای گیر دادن و بحث کردن و تمرکز نمانده الا مجسمه یک قهرمان ملی در میدان شهری و مرکز استانی که در دفاع مقدس رشادت ها داشته اند؟ آیا نباید به سناریوها و حرکت هایی که برای رو در رو قرار دادن ارزش های اسلامی و ایرانی می شود به دیده شک و تردید نگریست؟ آیا منافاتی هست بین دوست داشتن خاک پر گهر ایران و عقیده به اسلام دین رحمت و انقلاب اسلامی؟ بدون شک خیر و معلوم نیست تا کی و تا چند مرتبه دیگر باید از همین رو در رویی اسلام و ایران و از همین نوع دفاع های بد از هر کدام از پایه های تمدنی مان ضربه بخوریم.
داغم تازه شد. داغ شهادت کیان (کیسان ابو عمره) در مختارنامه به خدعه خناسان و شکاکان به یادم آمد که : اسب را از ایرانی بگیرید و برای آزمودن آنها را پیاده میدان بفرستید که اگر ریگی به کفش شان هست فرمان را تمرد کنند و ریگ را بیابیم و این سخن شگرف و تراژیک کیان ایرانی که چهره تکرار یافته و مکرر آریو برزن و همه قهرمانان ایرانی پیش از خود است که : نشان شان می دهیم که بیعت ایرانی، بیعت ایمانی است. که در برخی مراحل انگار نیرو و اعتبار و آبروی همه قهرمانان ایرانی در یک چهره و یک جا جمع می شود و به میدان و مسلخ می روند مثل همه شهدای دفاع مقدس مان که هر کدام برای خود در مواجهه با بعث به حیث وظیفه شناسی آریو برزنی بودند و جخ دارای مرتبه ای بالاتر از سلوک معنوی.
چشم ها را باید شست و قدری در مسائل اجتماعی خوش سلیقه تر بود. موضوع به قدر کافی رساست.