نارنجی: تصور کنید روزی بتوانید یک مموری کارت را به مغز خود وصل کنید و از فایلهای موجود در آن بلافاصله استفاده کنید. مثلا اطلاعات مورد نیاز برای یک کنفرانس یا امتحان را دانلود کنید و آن را چند دقیقه قبل از شروع جلسه در مغزتان ذخیره کنید و در جا از داده های آن استفاده کنید. یعنی یک ماتریکس تمام عیار. خب به نظر می رسد این تصور چندان هم دور از ذهن نیست. چون دانشمندان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی توانسته اند قدمهای اولیه در این راه را بردارند.
بعد از مطالعات فراوانی که دکتر تئودور برگر و همکارانش در مورد واکنشهای شیمیایی فرآیند یادگیری کوتاه مدت در مغز موشها انجام دادند، توانستد یک چیپ کوچک بسازند که از الکترودهایی برای اتصال به مغز و افزودن به ظرفیت حافظه استفاده می کند.این پروتز عصبی قادر است سیگنالهای عصبی را ذخیره کند و درست مانند یک حافظه جانبی الکترونیکی به موشها کمک کند تا سریعتر و بیشتر یاد بگیرند.
با روشن کردن مدار، یادگیری به موشها القا می شود و آنها "یاد می گیرند" و با خاموش کردن مدار، همه چیز را به سرعت فراموش می کنند. دکتر برگر ادعا می کند که اگر بتوانند جزئیات بیشتری از فرآیند رمزنگاری سلولهای عصبی را بفهمند، قادر خواهند بود تقریبا هر چیزی را در حافظه ایجاد یا حذف کنند. دقیقا مثل یک فلش مموری که به مغز وصل می شود. در حال حاضر تحقیقات آنها بر روی موشها موفقیت آمیز بوده و هدف بعدی آنها اجرایی کردن این پروژه در مورد میمونهاست.
پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیای جنوبی در مقاله ای که برای معرفی این تکنیک منتشر کرده اند، هدف از تحقیق بر روی چنین طرحی را کمک به بازیابی حافظه و یا افزایش ظرفیت حافظه در بیماران مبتلا به آلزایمر، سکته مغزی یا ضربه به جمجمه اعلام کرده اند. اما صبر کنید... مساله خیلی شبیه داستانهای علمی-تخیلی به نظر می رسد. اگر واقعا چنین دستاوردی در آینده محقق شود، فکر می کنید چه واکنشهایی را در میان مردم بر می انگیزد؟ چه استفاده ها (یا سوء استفاده های) دیگری می توان برای آن در نظر گرفت؟ اگر چنین فلش مموری در دسترس شما بود، چه فایلهایی را روی آن ذخیره می کردید؟