دارنده 6 مدال طلای کشتی آزاد جهان و المپیک، بی‌اعتنایی به تفاوت معنایی 2 واژه ˝قهرمان˝ و ˝پهلوان˝ را عامل سرودن شعری که تقدیم دوستانش کرد، دانست.
عبدالله موحد مرد 6 طلای کشتی آزاد جهان و المپیک، همان دلاوری که "دانیل روبن" فرانسوی اعتراف کرد با برنامه های او توانست روی سکوی نخست دنیای کشتی جا خوش کند، علاوه بر اینکه در تاریخ ورزش ایران چون نگینی درخشان خودنمایی می کند، در سرودن اشعار زیبا هم ید طولایی دارد.
موحد به تازگی شعری درخصوص تفاوت دو مقوله مجزای قهرمانی و پهلوانی سروده و همین موضوع بهانه ای شد تا با قهرمان المپیک دهلی نو گفت و گویی کوتاه داشته باشیم.
وی در خصوص شعری که سروده به خبرنگار کشتی برنا گفت: من گهگاهی شعر می سرایم؛ که البته هیچگاه آنها را در اختیار کسی قرار نمی دهم و برای دل خودم این کار را می کنم.
وی در ادامه افزود:اگر شعری در خصوص بحث قهرمانی و پهلوانی سرودم، به این خاطر بود که متاسفانه در مملکت ما قهرمانان را "پهلوان" خطاب می کنند؛ در حالیکه این دو مقوله از هم جدا هستند و با وجودیکه امکان دارد یک قهرمان بزرگ از آداب و مسلک پهلوانی بی اطلاع باشد، یک انسان ساده می تواند پهلوان لقب بگیرد.
موحد در پایان خاطرنشان ساخت:هیچ علاقه ای ندارم که بحث شعر گفتن من جایی مطرح شود؛ چون خودم را شاعر نمی دانم و کمترین ادعایی در این باره ندارم و باز هم تکرار می کنم که لزوم تفکیک معنای دو واژه "پهلوان" و "قهرمان" باعث شد که این شعر را در اختیار دوستانم قرار دهم.
برنا:موحد در بیت اول این شعر راه دستیابی به موفقیت در عالم قهرمانی را سود بردن از چهار مولفه زور، فن،فکر و شجاعت عنوان کرده؛ اما در بیت پایانی با اشاره به تخلص خودش "گمنام"، به تفاوت قهرمان و پهلوان اشاره کرده.
شعر مذکور را در ذیل مشاهده می فرمایید:
پهلوان یا قهرمان
زور و فن و عقل جرأت، توامان
بایدت تا شوی یك قهرمان
هركه را این چهار با هم جفت نیست
بر وی و زحمات وی باید گریست
قهرمان بسیار باشد در جهان
پهلوان اندك بود اندرمیان
پهلوانی رسم و راه دیگریست
پهلوان از ناجوانمردی بریست
شرط ها باید كه تا یك قهرمان
پهلوان نامیده گردد در جهان
گفته های نیك و هم كردار نیك
همرهش باید ورا پندار نیك
سر نسازد خم، بر نامردمان
گرچه در این ره ببازد جسم و جان
گر ندارد قهرمان زین ها نشان
قهرمانش خوان فقط، نه پهلوان
پهلوانی كار هر بی مایه نیست
مهر مادر در وجود دایه نیست
گرچه او می پرورد فرزند را
می نپردازد زجان خود بها
بشنو از گمنام این رنجیده جان
تو مخوان هر سفله‌ای را پهلوان