وحید یامین پور مجری سابق دیروز امروز فردا در یادداشتی باعنوان آیا جریان سبز یك جنبش جنسی بود؟ نوشته است:
در حال حاضر جوانان ایرانی در بسیاری از نقاط حتی در سنینی پایینتر از 14 سالگی به بلوغ زیستی-جنسی می رسند و مسائلی چون بهبود تغذیه و عوامل محركی مانند بی مبالاتی های رسانه ای و شیوه های پوشش دختران و از طرفی اوقات فراغت فراوان این مرحله را وارد مرحله ی جدیدتری می كند.
این نوشتار در صدد ارائه ی راهكار برای حل این معضل نیست. در اینجا صرفاً ارائه ی توضیح جدیدی از ماجراهای پس از انتخابات مدّ نظر است.
رهبران سیاسی اعتراضات پس از انتخابات حمّالی جریان اعتراضی را بر گرده ی جوانان و دانشجویان گذاشتند. هرچند عدم اقناع كافی و پاسخ مستدلّ منشأ برخی تعارض های فكری و سیاسی و ریشه ی مخالفت عده ای به حساب می آید اما معتقدم زمینه ی گسترده تر شدن مقطعی اعتراضات در میان جوانان، همانطور كه گفته شد، تنش و طوفان احساسی مبتنی بر ناكامی در ارضای نیازهای طبیعی است. جوانان و دانشجویان امروز ایران در چه فضایی حضور اجتماعی دارند. اختلاط محدود دختران و پسران در محیط های دانشگاهی و در عین حال عدم امكان اطفای هیجانات طبیعی نوعی ناكامی محرّك را باعث می شود.
بی تردید شما هم مكرّراً در كلاس های درس و جلسات سخنرانی با استدلال و استنادهای فراوان به شبهات ذهنی و فكری راجع به جریانات پس از انتخابات مواجه بوده اید ولی نهایتاً عده ای دختر و پسر جوان را می بینید كه علیرغم شكست تئوریك در پاسخ به استدلال ها بر مخالفت و پرخاشگری خود ادامه می دهند. این پرخاش نه از جنس عدم اقناع كه ریشه ای زیستی-جنسی دارد و ناخواسته به عنوان واكنشی به ناكامی های طبیعی ابراز می شود. از آن جهت بر این نكته تأكید دارم كه باید واقع بینانه جریان های دانشجویی و رفتارهای خاص آنها را مورد واكاوی قرار داد و عجولانه بخاطر یك واكنش هیجانی آنها را داخل در جرگه ی مخالفین نظام یا منافقان ندانست.
غالب معترضین جوان حتی ابتدایی ترین مفاهیم و جریان های سیاسی را نمی شناسند. آنها حتی از دلیل واقعی اعتراض خود بی اطلاع اند؛ این بی اطلاعی زمینه ی بسیار مناسبی برای كسانی است كه بدنبال سوءاستفاده از هیجانات پرخاشگرایانه ی جوانان هستند.
غالب اعتراضات رادیكال در دانشكده های فنی آغاز می شود و نه دانشكده های سیاسی یا فلسفه و از طرفی دانشجوهای شهرستانی بخاطر بهرمندی بیشتر از پاسخهای سنتی اجتماعی و پاكی فضای فرهنگ عمومی و عدم وجود محرك های محیطی بسیار كمتر از تهرانی ها برای پیوستن به اعتراضات بی مبنا مجاب می شوند.
معتقدم تفاوت زیادی بین اعتراضات جوانان و دانشجویان در ماجراهای پس از انتخابات با شادی های خیابانی پس از راهیابی ایران به جام جهانی 1998 فرانسه و همچنین شادی های ساختارشكنانه شان در چهارشنبه سوری نیست. مسوولان كشور باید برای این اعتراضات در دو سطح كاملا متفاوت بیاندیشند. سطح اول اقناع فكری و تبیین مكفی است كه زمینه های رفع شبهه و ابهام را برطرف می كند و دیگری راه حلّی مبنایی برای مدیریت نیازها وهیجانات زیستی-جنسی جوانان كه ارتباط نزدیكی با نشاط اجتماعی، ازدواج(حتی ازدواج موقت) و فعالیت های گروه های ثانویه دارد.