افسوسمندانه شاید حق با آنهایی باشد که می گویند؛ اگر تیم ملی ایران قهرمان جام ملت های آسیا می شد، ظلمی بزرگ در حق کشورهایی چون کره جنوبی، ژاپن و حتی ازبکستان روا شده بود؛ اینها سالهاست که به مسیر رشد گام گذاشته اند؛ کره ای ها همان سالی که با 6 گل مغلوب نسل طلایی فوتبال ایران شدند، پایه های ساختمان جدید فوتبال خود را بر زمین زدند و ژاپن نیز از حدود 2 دهه قبل درصدد استحاله برآمد و امروز تاثیرات آن پروسه حساب شده را بر ساز و کار فوتبال خود می بیند، داستان ازبکستان اما اندکی متفاوت است؛ آنان که فوتبال ماشینی و نه چندان دلچسب را از جماهیر شوروی سابق به ارث برده بودند، طی سالیان اخیر با حرفه ای کردن فوتبال باشگاهی خود و جذب چهره های مطرحی چون ریوالدو، اسکولاری و... سبک فوتبالی‌شان را تغییر داده اند، به شکلی که برخی کارشناسان معتقدند ازبکها فوتبالی نزدیک به فوتبال اروپا نمایش می دهند و در این جام نیز مدعی جدی قهرمانی به حساب می آیند.
بدیهی است که فوتبال ما در مقابل چنین رقبایی، از پیش بازنده و محکوم به دل بستن به اتفاقات و خلق شگفتی ها است. اما با تمام این تفاسیر و با علم به این مقدمه، این سوال در اذهان نقش بسته است که؛ آیا نوع مدیریت فتبال ایران و سطح توانایی سرمربیگری تیم ملی به گونه ای بود که حداقل موجب شود خصوصیات ویژه فوتبال ملی ایران در برابر فوتبال مدرن کره جنوبی و ایضا کره شمالی نمایشی آبرومندانه در پی داشته باشد؟
مسلما پاسخ این سوال "نه" است؛ اگر غیر از این بود، تیم ملی کشورمان از دقیقه اول بازی مقابل کره جنوبی انتظار پایان 120 دقیقه و رسیدن فرصت ضربات پنالتی را نمی کشید.
علی‌ایحال این شکست نیز به لیست طول و دراز ناکامی های فدراسیون فوتبال کفاشیان و رفقایش افزوده شد و تا این لحظه نیز نه کفاشیان و نه دیگرانی چون تاج، آیت الهی و ... به خود زحمت و شجاعت عذرخواهی از مردم ایران را نداده اند؛ افشین قطبی نیز با تجربیاتی که از صدقه سری فوتبال ایران و واسطه های حضورش در راس این فوتبال کسب کرد و همچنین جیبی پرپول، همچون مربیان خارجی ناکام سالهای گذشته که حتی برای برداشتن چمدان خود به ایران رجوع نمی کردند، جلای اردوگاه ایران کرد تا همانطور که شب گذشته گفت با شاگردان جدیدش در تیم ژاپنی آشنا شود و ...
سکوت فدراسیون نشینان و عدم عذرخواهی شان از مردم و وداع شبانه قطبی با تیم ملی، همان اتفاقاتی است که انتظارش را داشتیم اما پرداختن به این موضوعات به مثابه آب در هاون کوبیدن خواهد بود، فوتبال ایران اگر می خواهد از کره جنوبی، ژاپن، ازبکستان و ... بیش از این عقب نماند لحظه ای نباید غفلت کند؛ پایه های فنی و حتی فرهنگی این فوتبال به ترمیم نیاز دارد و رنسانس فوتبال ایران، مردان بزرگ و افکار بزرگ می طلبد.
فدراسیون فوتبال به عنوان یکی از تاثیرگذارترین بخش های کشور، به ارکان مدیریتی پرقدرتی نیاز دارد که بتوانند فوتبال به گل نشسته کشورمان را حرکت دهند.
برنا
فوتبال سیاسی همین میشه نتیجه ش.