به گزارش مهر، قبل از این بارها مطالبی در مورد ورزشکارانی که برای تامین زندگی به روش های مختلف متوسل می شوند مطالبی خوانده اید. ورزشکارانی که از کار کردن در تعویض روغنی ، تا کار با تاکسی و ... را خارج از ورزش برای تامین هزینه های زندگی شان انتخاب کرده اند و البته بیشتر از آنکه انتخاب باشد اجباری است که ناملایمتی های ورزش بر آنها تحمیل کرده است.
این اتفاق خصوصا در مورد رشته های غیر فوتبالی رخ می دهد چرا که بازیکنان فوتبال با دریافت سالی چند صد میلیون تومان دیگر نیاز ندارند برای کار دیگری زحمت بکشند و ترجیح می دهند ساعات خارج از تمرین را به امور دیگری بپردازند که هرزچندگاهی خبرهای حاشیه ایش به بیرون درز پیدا می کند.
مهدی بیجاری بازیکن پرقدرت تیم ملی هندبال ایران که در گوانگجو نخستین مدال نقره تاریخ این رشته ورزشی را همراه با تیم هندبال ایران کسب کرد، از جمله ملی پوشانی است که برای تامین هزینه های زندگی اش کار کردن با پیک موتوری را انتخاب کرده است.
بیجاری که از تبعیض بین ورزشکاران در رشته
های مختلف با فوتبالی ها دل پردردی دارد به خبرنگار مهر گفت: نیازی به
توضیح نیست که چرا میان هزینه های فوتبال و سایر رشته ها تبعیض وجود دارد.
تنها کافی است چند نمونه را بررسی کنیم.
آقای سعیدلو رییس سازمان تربیت بدنی به بازیکنان تیم ملی فوتبال برای قهرمانی در جام ملت های آسیا قول 150 سکه را داده اند. اما، بازیکنان تیم ملی هندبال ایران که نخستین مقام نایب قهرمانی تاریخ کشورمان در آسیا را کسب کردند پس از بازگشت به جای همان 50 سکه وعده داده شده، تنها 38 سکه دریافت کردند.
وی افزود: نباید خودمان را گول بزنیم، هیچ باشگاهی حاضر نیست در رشته ای
غیر از فوتبال سرمایه گذاری زیادی کند. این فصل از مسابقات لیگ برتر
هندبال قرار بود باشگاه نفت تهران شرکت کند اما، با این موضوع مخالفت شد آن
هم در حالی که همین باشگاه در لیگ برتر فوتبال تیم دارد و در آنجا هیچ
بحثی از هزینه وجود ندارد. چرا هیچ باشگاهی در تهران حاضر به حضور در
هندبال نیست تا بازیکنان تهرانی آواره شهرهای دیگر نشوند. معتقدم سیاست
موجود در باشگاههای ورزشی همیشه به نفع فوتبال است و به همین دلیل آنها
میان رشته های مختلف با فوتبال تبعیض می گذارند.
مهدی بیجاری ادامه داد: کدامیک از فوتبالیست های چند صد میلیون تومانی حتی
یک بار نامه ای را به ارگانی برای حل مشکلات زندگی ارائه دادند اما خود من
تاکنون حداقل 4 نامه برای پیگیری مشکلاتم نوشته ام که به هیچ نتیجه ای نیز
نرسیده است.
وی تصریح کرد: من به عنوان بازیکن تیم ملی هندبال که نایب قهرمان بازی های
آسیایی گوانگجو شده است با موتور کار می کنم و با انتقال مسافران کسب
درآمد می کنم. آیا این شایسته یک قهرمان ملی است؟ در آخرین مرحله اردو پیش
از اعزام به گوانگجو مسافرکش های چهارراه استانبول برای آنکه مسافرم را از
من بگیرند با چاقو دنبالم کردند و من با چنین حالت روحی وارد اردو شدم،
واقعا چه نقطه دیگری از جهان را می توان مثال زد که ورزشکارانش اینگونه
وارد اردو شوند؟ ما اینگونه کسب درآمد حلال می کنیم و هرازگاهی هم می شنویم
که فلان بازیکن فوتبال در فلان میهمانی دستگیر شده آیا واقعا این عدالت
است؟
بازیکن خط زن تیم ملی هندبال درد دل هایش را چنین ادامه می دهد: مربی تیم
هندبال بحرین در گوانگجو به ما گفت که در این کشور بازیکنان ملی پوش زیر
دیپلم به عضویت ارتش در می آیند چرا که ارتش بالاترین حقوق را دارد و البته
این عضویت تنها ظاهری بوده و این بازیکنان همواره در خدمت تمرینات تیم
ملی و باشگاه خود هستند. اما در حال حاضر من به عنوان یک ملی پوش برای
اداره زندگی خود مشکل دارم.
وی خاطرنشان کرد: چرا قانونی وضع نمی شود که باشگاه‌ها تمایل پیدا کنند در
رشته ای غیر از فوتبال سرمایه گذاری کنند؟ چرا باشگاه فولاد مبارکه سپاهان
در فصل 5 میلیارد تومان از بودجه تمام رشته هایش کم کرده اما 3 میلیارد
تومان به رشته فوتبال خود اضافه کرده است. این یعنی گرفتن حق سایر رشته ها و
دادن آن به فوتبال. ما نمی گوییم حق فوتبال را به ما بدهند بلکه حق هر
رشته ای را به خود آن رشته بدهند.
بیجاری ادامه داد: دستمزد بازیکنان هندبال بسیار اندک است و رشته‌هایی
مانند ژیمناستیک از ما هم کمتر، باور کنید آن ژیمناستیک کاری که در بازی
های آسیایی رکوردهای خودش را می زند با سرمایه گذاری اصولی می تواند قهرمان
آسیا شود.