غربی ها با نامگذاری روز 19 نوامبر به عنوان روز جهانی توالت سعی دارند درجهت گسترش فرهنگ بهداشت فردی گامهایی را بردارند. با این‌حال شاید هنوز خیلی‌ها در اروپا حتی اسم این روز هم به گوششان نخورده باشد، اما در حقیقت حساسیت موضوع دسترسی داشتن به توالت‌های باکیفیت و تسهیلات بیشتر تا جایی اهمیت داشته که علاوه بر این نامگذاری در سال 2001، مؤسسه‌ای جهانی نیز با همین نام شکل گرفته است.
به گزارش ایران؛ این مؤسسه از هر فرد خواسته است تا در کشور خود خواهان توالت‌هایی با کیفیت بهتر، تسهیلات بهداشتی بیشتر برای زنان، دسترسی بهتر به توالت برای ناتوانان، مادران و نوزادان و به علاوه توالت‌های تمیزتر و بیشتر باشد.
اگرچه ممکن است همه این مباحث برای شما کمی خنده‌دار و بی‌معنا به نظر برسد، اما باید بدانید براساس جدیدترین تحقیقات دانشگاهی سازمان ملل، دسترسی به مواد شوینده و رعایت بهداشت عمومی از باصرفه‌ترین راه‌های مبارزه با مرگ و میر ناشی از اسهال گزارش شده است؛ چرا که اولاً - مطابق گزارش یونیسف حدود 5/2 میلیارد نفر فاقد سرویس بهداشتی هستتند و ثانیاً سالانه 5/1 میلیون کودک در جهان به علت دسترسی نداشتن به سرویس‌های بهداشتی مناسب به اسهال مبتلا می‌شوند؛ به علاوه نتایج این تحقیقات نشان داده است که با یک دلار سرمایه‌گذاری در بخش دستشویی‌های بهداشتی، 9 دلار به شکل مستقیم یا غیرمستقیم به اقتصاد جوامع کمک خواهد شد.
درست است که دسترسی به دستشویی‌های بهداشتی، سیستم آبرسانی مناسب، محیط پاک و دسترسی به مواد شوینده و خشک کننده بهداشتی از حقوق اساسی افراد و تأمین آن از وظایف اصلی مسئولان جوامع است، اما نباید از نقش تأثیرگذار و غیرقابل انکار بهره‌بران این امکانات در حفظ بهداشت و نگهداری از این اماکن، غافل ماند. همه بر این واقعیت صحه می‌گذارند که «فرهنگ» استفاده از هر نوع امکانات جدید و تکنولوژی تازه‌ای و ارتقای آن حرف اول را می‌زند.
شاهد این امر را می‌توان با نگاهی به وضع بهداشت سرویس‌های بهداشتی عمومی که در سال‌های اخیر در جاده‌ها و کلانشهرهای بزرگ کشور ساخته شده، دید. متأسفانه در بعضی از این اماکن که به تازگی هم ساخته شده، رعایت بهداشت عمومی از سوی استفاده‌کنندگان به اندازه‌ای نامناسب است که گاه به نظر می‌رسد استفاده کردن از آنها ریسک به خطر افتادن سلامت و بهداشت را خواهد داشت.
این ضعف فرهنگی در استفاده از سرویس‌های بهداشتی عمومی منحصر به دستشویی‌های شهری و بین راهی نمی‌شود. متأسفانه در بعضی ادارات و دستگاه‌ها هم آنچنان که شایسته بوده و از گروه‌های صاحب فرهنگ انتظار می‌رود، به بهداشت دستشویی‌ها توجه نمی‌شود و صد البته که در این میان نمی‌توان تقصیر را به گردن کس دیگری انداخت؛ چرا که خود ما که حاضر نمی‌شویم حتی دستمال کوچکی در دستشویی خانه‌مان بیفتد، به راحتی به رعایت بهداشت در دستشویی اداره‌ای که ساعت‌ها وقت خود را در آن می‌گذرانیم، بی‌توجهی کرده و حتی به تذکرهای بهداشتی نصب شده در آنها کمتر توجه می‌کنیم.
به نظر می‌رسد آنچه پیش از همه باید در برابر آن حساسیت به خرج دهیم، باور این اصل مهم است: «به طور حتم گذراندن ساعات متمادی در محل کار بدون توجه به رعایت اصول بهداشتی، به خطر انداختن سلامت فردی و اجتماعی تک تک ماست که نمی‌توان از کنار آن به راحتی گذشت.»