شگفت انگیز آستانی است ولایتی که هر سه سال کل جمعیت ایران را یکبار به خود
می کشد، به خود می خواند و در خود غوطه ور می سازد. این خاک را رازی است،
این خاک را سری است، از جمله اسرار آفرینش، از جمله نوامیس خلقت، از سلسله
ای که زندگی را معنا بخشیدند و بودن را تفسیر کردند و آموختند دل را کجا
باید بست و از کجا باید کند...
و او، رضای ما ، رضای خدا، که روزی غم آهویی را به دل گرفت، دل به آرامش
این دنیا نبست و گفت:«در شگفتم چگونه کسی که دنیا و ناپایداریش را آزموده ،
با آن آرامش می یابد.»(بحار الانوار،ج75،ص 450)
و ما آموختیم که دنیا جای آرامش واقعی نیست وآسودگی آنسوی موج هاست، فراسوی
سیاهی ها، تباهی ها، گناهان... که گناه کوچک و بزرگ ندارد، که «گناهان
کوچک گذرگاه گناهان بزرگ اند، و آنکه در کم از خدا نترسد، در زیاد هم
نخواهد ترسید.»(عیون اخبارالرضا، ج2 ،ص180)
و خدا محور این آفرینش است و اوست که هست و اوست که پایدار است و اوست که
ماناست، و او را باید پرستید واو را باید دوست داشت و او را باید اطاعت کرد
که«هر که از ما باشد و فرمان بردار خدا نباشد، از ما نیست .»(سفینه
البحار،ج2،ص98)
وسر در فرمان خدا باید داشت اما نه چشم بسته و کور، که بینا و دانا. که
رضای او و رضای ما، گفت :« بندگی نماز و روزه بسیار نیست، بندگی بسیار
اندیشیدن درکارهای خداست.»(تحف العقول،ص442) و اینگونه است که بندگی ،
آزادگی است، آزادی است، آزادی از قید جهل، از قید کفر، از قید ظلم.
واین است که بنده واقعی خدا ارزش خویش را می داند و هرگز در نسیان و نابودی
نمی افتد که: «آنکه ارزش خود را بداند، هرگز نابود نمی شود.»(بحار
الانوار،ج72،ص66)