علی‌اکبر عبدالرشیدی را خیلی ها می شناسند؛ روزنامه نگار، مترجم، نویسنده و خبرنگار 60 ساله کرمانی که در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی خبرنگار حوزه اروپا، سازمان ملل متحد، جنبش عدم تعهد، اوپک و اتحاد اروپایی بود. و امروز مجری برنامه های زنده تلویزیونی در ایران است و در کنار آن به نوشتن مقاله و سرمقاله برای روزنامه‌ها ، نوشتن و ترجمه کتاب نیز اشتغال دارد. وی مصاحبه با شخصیت هایی چون فیدل کاسترو رهبر کوبا، راجیو گاندی و ایندیرا گاندی رهبران فقید هند، خاویر پرز ده کوئه یار دبیر کل اسبق سازمان ملل متحد، دانیل اورتگا رهبر نیکاراگوئه و ضیاء الحق رهبر اسبق پاکستان را تجربه کرده است.نگاه عبدالرشیدی به رسانه ها و جانبداری آنها از این منظر که او خود یک رسانه ای فعال است می تواند جالب توجه باشد.گفت و گو با عبدالرشیدی شاید بتواند به انتقال بخشی از تجربیات او در این زمینه کمک کند.
عده ای همچون طرفداران مکتب گلاسکو معتقدند که اصلا چیزی با عنوان عینی گرایی در رسانه نداریم .شما چطور آیا مقوله ای به نام بی طرفی در رسانه را قبول دارید یا نه ؟
اجازه بدهید این بحث را با بیان نتایج آزمونی که روزی یکی از استادان ارتباطات در کلاس درس خود انجام داد شروع کنم ؛ او در یک صحنه سازی با حضور دانشجویانش صحنه یک قتل را اینگونه طراحی کرد که فردی هراسان وارد کلاس می شد و فرد دیگری به دنبال او می آید و با یک گلوله وی را به قتل می رساند و از پنجره فرار می کند.پس از آن استاد از دانشجویان می خواهد مشاهداتشان را قبل از رسیدن پلیس به صحنه قتل بنویسند تا بتوانند اطلاعات دقیقی به پلیس ارایه کنند. نتیجه 30 گزارش ارایه شده نشان داد که هر یک از دانشجویان برداشت های متفاوت از آن حادثه داشتند. وی نتیجه می گیرد که هر خبرنگار از هر حادثه ای برداشت خاص خود دارد و آن را منعکس می کند و هرگزدو نفررا نمی توان یافت که برداشتی عیناً مشابه از یک حادثه داشته باشند.
ادامه مطلب را در اینجا بخوانید!