عصر ایران ورزشی ؛عباس خادم الحسینی- وقتی دونگا سرمربی تیم ملی برزیل، پرافتخارترین تیم جام جهانی، از نام
بزرگی همچون رونالدینیو گذشت عده ای از وی بسیار انتقاد کردند و معتقد بودند که برزیل بدون حضور ستاره تکنیکی خود نمی تواند آنطور که باید و شاید در آفریقای جنوبی بدرخشد.
اما دونگا بر روی حرف خود پا فشاری کرد و تیمی را به جام جهانی برد که حتی خوشبین ترین هوادار برزیلی هم در دل خود نگرانی را از بابت عدم نتیجه گیری این تیم داشته باشد.
دونگا با تکیه بر بازیکنان مورد علاقه خود همچون الانو، رامیرز، ملو و ... سعیی بر این داشت که چهره ای متفاوت از برزیل را به جهانیان نشان داده و از این طریق بتواند به موفقیت دست یابد.
پرده برداری از برزیل دونگابرزیل که با تیم های پرتغال، ساحل عاج و کره شمالی در گروه موسوم به مرگ حضور داشت با همه ی انتقاداتی که متوجه اش بود باز هم امید اول صدرنشینی در آن گروه به شمار می رفت.
سلسانو در اولین دیدار خود مقابل تیم آسیایی کره شمالی نمایش خوبی را به نمایش نگذاشت و چنان به سختی افتاد که حتی نتوانست در نیمه اول بازی دروازه تیم کره شمالی را باز کند.
کار به جایی کشید که وقتی مایکون گل اول برزیل را به ثمر رساند از شدت فشاری که بر دوش وی و تیمش بود از شدت خوشحالی اشک از چشمانش جاری شد.
بازی ضعیف برزیل در آن بازی و همچنین نمایش نا امید کننده کاکا همه و همه دست بع دست هم داد تا فریاد تمام منتقدان برزیل بلند شود و یکصدا جوکوبونیتو و شماره 10 سابق رونالدینیو را صدا بزنند.
بسیاری دونگا را متهم به آن کردند که فوتبال ناب و تکنیکی برزیل را با تاکتیک های دفاعی خود نابود کرده است.
حتی عده ای از هواداران برزیلی پا را فراتر از این گذاشته و اظهار کردند که حتی قهرمانی تیمشان را با این نوع سبک بازی نمی خواهند.
اما دونگا بسیار خونسرد به آن طرحی فکر می کرد که باید آن را در زمین مسابقه پیاده کند.
برزیل در بازی با ساحل عاج علاوه بر اینکه باید پیروز می شد باید نمایی از همان برزیل مد نظر دونگا را هم نشان می داد تا هم کمی منتقدان را آرام کرده و هم فشارها را بر روی تیم کاهش دهد.
دونگا و فوتبال برزیلی – اروپاییدونگا خوب می دانست که همه منتظرند تا از وی و تیم وی شکستی را ببینند و آنوقت همه ی ناراحتی ها و عصبانیت هایشان را سر وی خالی کنند.
وی در بازی ساحل عاج با همان ترکیب کره شمالی وارد میدان شد، اما با این تفاوت که برزیل بهتر بازی می کرد و تیم هم قسم شده بود که پیروز شود با هر چه که در توان دارند.
خیلی ها تیم دونگا را با برزیل 1994 کارلوس آلبرتو پریه را مقایسه می کنند که به زعم آنان با بازی های نه چندان دلچسب
جام قهرمانی را به خانه آورد.
همان جامی که خود دونگا به عنوان کاپیتان بالای سر برد و حالا در جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی می خواهد به عنوان سرمربی این عنوان ارزشمند را تصاحب کند.
شاید شباهت هایی در برزیل دونگا و کارلوس آلبرتو بشود پیدا کرد ولی این برزیل تفاوتی با آن برزیل 1994 دارد.
برزیل 2010 تیمی است آمیخته با تکنیک و برترین تاکتیک های روز جهان که بیشتر در تیم های اروپایی مشاهده می شود.
نظم تیمی و اینکه بازیکن تکنیکش را در خدمت تیم قرار می دهد دستاوردی عظیم است که دونگا برای این برزیل به ارمغان آورده است.
خیلی از کارشناسان و حتی هواداران برزیل دوست دارند که برزیل همانند تیم سانتانا بازی برزیلی ناب را به نمایش بگذارد ولی غافل از اینکه بدانند و بخواهند قبول کنند که در فوتبال مدرن امروز تیم باید دارای تعادل باشد و فقط از این طریق است که می شود بر حریفان تاخت و بر آنها غلبه کرد.
اروپایی بازی کردن برزیل شاید به مذاق خیلی ها خوش نیاید ولی حسن بزرگی دارد که همان نتیجه گرا بودنش است.
در یک تورنمنت بزرگترین چیزی که اهمیت دارد پیروزی است، حالا چه پیروزی 1 بر 0 باشد و چه 10 بر 0؛ مهم فقط قهرمانی است و بس.
شاید قهرمانی اینتر در لیگ قهرمانی اروپا چیزهای زیادی را به جهانیان ثابت کرد، چیزی که خوزه مورینیو به فوتبال دنیا هدیه کرد و حالا برزیل می خواهد همان راه را طی کند و به قهرمانی برسد.
بله قهرمانی، قهرمانی تنها نامی است که در تاریخ می ماند. درست است که بازی زیبا برای تماشاگر بسیار دلپذیر است ولی نباید فراموش کرد که امروز وقت آن نیست که صرفاً لذت ببریم بلکه باید به فکر آن هم بود که حسرت چیزهای از دست رفته را نخوریم.
بسیاری از تیم ها فوتبال بسیار زیبایی را ارائه می دهند ولی دریغ از تصاحب یک جام برای هوادارانشان.
فوتبال با جام قهرمانی اجین شده است و نباید این فلسفه را از یاد برد. اگر معتقدیم که نفس فوتبال زیباست باید قبول کنیم بسیاری از زیباییش را از این بدست آورده است که از طریق آن می توان به خواسته های دست نیافته خود برسیم.
برزیل در این جام جهانی دارد به همان فلسفه می رسد، برزیل قواعد یک تورنمنت را بسیار خوب رعایت می کند.
برزیل دونگا می داند که باید بازی به بازی بهتر شود و بازی به بازی عطش قهرمانی را در وجود خود بیشتر شعله ور کند.
زیبایی واقعی برای زردپوشان برزیلی وقتی حاصل می شود که جام قهرمانی را در دستانشان حس کنند.
آن موقع است که حتی آنهایی هم که دم از فوتبال جوکوبونیتو می زدند از ته دل خوشحال می شوند.
شاید به روی خودشان نیاورند ولی بی شک نمی توانند نسبت به آنچه که بدان دست یافته اند بی تفاوت باشند.