عصر ایران ــ سرود «میهن من» که این روزها به‌وفور در سوریه شنیده می‌شود، به عنوان یک نماد ملی و فرهنگی در میان مردم این کشور شناخته می‌شود. این اثر جاودانه با مضامین عشق و امید به میهن، ریشه‌ای تاریخی به بیش از 90 سال پیش دارد، زمانی که جنگ‌های جهانی اول و دوم بر خاورمیانه تاثیر مستقیم گذاشتند.
گزارش را این‌جا ببینید
شعر این سرود به تصویر کشیدن زیبایی‌ها و افتخارات سرزمین است و از زبانی عاطفی و حماسی برخوردار است. بیت‌هایی از آن به زیبایی عینیت بخشی به آرزوهای آزادی و پیشرفت برای مردمش می‌دهد: «آیا روزی خواهد رسید که ببینم تو را در صلح و آسایش؟»
پیش از آنکه «میهن من» به عنوان سرود ملی عراق شناخته شود، «موطنی» به عنوان سرود ملی فلسطین در اذهان عمومی جا گرفته بود. پس از سقوط صدام حسین در سال 2003، این سرود به‌عنوان نماد ملی، در قلب مردم عراق جای خود را باز کرد.
شاعر این سرود، محمد فلیفل، از فلسطین آمده و در سال 1934 آهنگ آن را ساخته است. او که در سال‌های جنگ جهانی اول به‌عنوان افسر ذخیره به استانبول رفته بود، به زودی از خدمت نظامی استعفا داد و به عرصه موسیقی و آهنگسازی بازگشت. فلیفل به خاطر این اثرش نشان شایستگی را نیز دریافت کرده است.
گفته می‌شود که مضمون‌های حماسی سرود «میهن من»، همچنان تجلی‌بخش آرمان‌های استقلال و آزادی است. در این سرود، فرزندان میهن با قاطعیت اعلام می‌کنند که هرگز در برابر دشمنان تسلیم نخواهند شد: «ما شربت مرگ را خواهیم نوشید، اما هرگز برده دشمنان خود نخواهیم شد.»
طی سال‌ها، این سرود در اجرای گروه‌ها و خوانندگان مختلف بارها بازنواخته شده و همواره یادآور زخم‌های خاورمیانه و آرزوی کشوری آزاد و مستقل بوده است. این اثر به‌عنوان یک نماد فرهنگی عمیق در دل مردم خاورمیانه باقی مانده و همچنان در برنامه‌های هنری و ملی مراسم مختلف اجرا می‌شود.