عصر ایران ؛ حسن ظهوری ــ ماجرای جزایر سه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی، روایتی طولانی از دسیسه‌های استعماری، جعل تاریخ و ادعاهای بی‌اساس است. این جزایر که از دیرباز بخشی جدایی‌ناپذیر از خاک ایران بوده‌اند، بارها مورد طمع قدرت‌های خارجی قرار گرفته‌اند و امروز نیز مورد ادعای امارات متحده عربی هستند.
گزارش را این‌جا ببینید
در سال ۱۳۰۲ و ورود دکتر محمد مصدق به وزارت خارجه نامه‌ای اعتراض‌آمیز از “سر پرسی لورن”، سفیر بریتانیا در ایران، به دست دکتر مصدق می‌رسد. لورن در این نامه، ایران را به دخالت غیرقانونی در امور جزایر تنب و ابوموسی متهم کرده و مدعی مالکیت بریتانیا بر این جزایر می‌شود. دکتر مصدق پس از مطالعه دقیق پرونده جزایر و اسناد تاریخی، متوجه بی‌اساس بودن ادعای بریتانیا شده و با تنظیم یادداشت اعتراضی و برگزاری جلسات مذاکره با سفیر بریتانیا، بر مالکیت مطلق ایران بر این جزایر تاکید می‌کند.
اما این پافشاری دولت ایران بر حفظ حاکمیت خود بر جزایر سه‌گانه، بریتانیا را از ادامه دسیسه‌های خود بازنمی‌دارد. این کشور که پیش‌تر سواحل جنوبی خلیج فارس را به مستعمرات خود اضافه کرده بود، این بار به دنبال شراکت با ایران در مالکیت جزایر برمی‌آید؛ شراکتی که البته با جعل تاریخ و تحریف واقعیت همراه است.
بریتانیا با اتهام دزدی دریایی به قبایل عرب منطقه، از جمله قبیله قاسمی که حاکمیت بندرلنگه و توابع آن را بر عهده داشتند، بهانه‌ای برای مداخله نظامی در خلیج فارس ایجاد می‌کند. این در حالی است که هدف اصلی بریتانیا از این اقدام، نه مبارزه با دزدی دریایی، بلکه فرار از پرداخت مالیات تجاری به قبایل عرب بود. بریتانیا با این ترفند، شارجه و راس‌الخیمه را به مستعمرات خود اضافه کرده و سپس به جزایر ایرانی، از جمله سه جزیره تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی چشم می‌دوزد.
تاریخ نشان می‌دهد که جزایر سه‌گانه از ۲۵۰۰ سال پیش و از دوران هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان در حاکمیت ایران بوده‌اند. با ورود اسلام و قدرت گرفتن استعمارگرانی مانند پرتغالی‌ها، این جزایر برای مدتی از کنترل ایران خارج می‌شوند، اما صفویان بار دیگر حاکمیت ایران بر این جزایر را بازمی‌گردانند. با مرگ نادرشاه، قبایل عرب بخش‌هایی از جزایر خلیج فارس را تصرف می‌کنند، اما کریم‌خان زند بار دیگر آن‌ها را عقب می‌راند.
در دوره قاجار، قبیله قاسمی موفق به کسب حاکمیت بندرلنگه و توابع آن، از جمله جزایر سه‌گانه، می‌شود. در همین دوران، بریتانیا با سوءاستفاده از درگیری‌های ایران در جنگ هرات و تضعیف قوای نظامی کشور، به خلیج فارس لشکرکشی کرده و جزایر سه‌گانه را اشغال می‌کند. این در حالی است که بریتانیا پیش‌تر در عهدنامه‌های مجمل و مفصل (۱۸۰۸ و ۱۸۱۲) حاکمیت ایران بر خلیج فارس و جزایر آن را به رسمیت شناخته بود.
در دوره پهلوی، مذاکرات میان ایران و بریتانیا بر سر مالکیت جزایر سه‌گانه ادامه می‌یابد. سرانجام در سال ۱۹۷۱، با عقب‌نشینی بریتانیا، ارتش ایران وارد جزایر سه‌گانه شده و حاکمیت کامل خود را بر این جزایر اعلام می‌کند. نکته مهم این است که این اتفاق دو روز پیش از تشکیل کشور امارات متحده عربی رخ می‌دهد، بنابراین ادعای امارات بر این جزایر کاملاً بی‌اساس است.
از سال ۱۹۷۱ تا امروز، امارات بارها این اقدام ایران را تجاوزکارانه خوانده و خواستار بازپس‌گیری جزایر شده است، اما ایران همواره با ارائه اسناد و مدارک تاریخی، بر مالکیت بی‌چون و چرای خود بر جزایر سه‌گانه تاکید کرده است. این جزایر بخش جدایی‌ناپذیر از خاک ایران هستند و هرگونه ادعایی بر آن‌ها، نفی تاریخ و حقایق مسلم جغرافیایی است.
این گزارش را ببینید که با نگاهی به اسناد دقیق اثبات می‌کند که بریتانیا از ابتدا دروغ می‌گفت و تمام تصرفات او در خلیج فارس بر اساس جعل تاریخی و فریب استوار بوده‌است.