فردی که به اختلال شخصیت مرزی مبتلاست، احساس بی‌ثباتی در روابط خود، خلق‌وخو، تفکر، رفتار و حتی هویت می‌کند. این اختلال معمولا از دوران نوجوانی شروع می‌شود و بیشتر مواقع در افراد بالای ۱۸ سال تشخیص داده می‌شود.
به گزارش خبرآنلاین، علایم این اختلال از ضعیف تا شدید متغیر و شدت آن در افراد متفاوت است. از این علایم می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
* ترس از ترک شدن
* بی‌ثباتی در روابط عاطفی، خانوادگی یا دوستی
* بی‌ثباتی در درک از خود و تصویر خود
افرادی که به اختلال شخصیت مرزی مبتلا هستند، معمولا تصویر مخدوشی از خود دارند و بیشتر مواقع خود را بد می‌دانند و از خودشان شرمنده هستند. آنها هر لحظه ممکن است اهداف، عقاید، حرفه یا دوستان خود را عوض کنند و حتی ممکن است به‌عمد جلوی پیشرفت خود را بگیرند.
* دارای نوسانات خلقی
* تمایل به رفتارهای پرخطر
* داشتن افکار خودکشی یا صدمه به خود
* احساس تهی بودن دایمی
* عدم توانایی در مدیریت خشم
* بدگمان بودن (گاه‌گاهی)
البته تمام افراد مبتلا به این اختلال تمام علایم فوق را ندارند و شدت و تکرار این رفتارها در هر کس منحصر به خود اوست.
همچنین بیشتر افراد مبتلا به این اختلال، به اختلال‌های خلقی، اضطرابی، سوء‌مصرف مواد، تغذیه، عدم توجه و بیش‌فعالی، دوقطبی و علائم جسمانی هم مبتلا هستند. در اختلال علائم جسمانی، بیمار با علائم جسمی به پزشک مراجعه می‌کند اما آزمایش‌ها هیچ مشکلی را نشان نمی‌دهند.
برخی از عوامل زیر یا ترکیبی از آنها فرد را به اختلال شخصیت مرزی مبتلا می‌کنند:
* سوءاستفاده و آسیب‌های روانی در کودکی
۷۰درصد افرادی که به این اختلال مبتلا هستند، در کودکی در معرض سوء‌استفاده‌های جنسی قرار گرفته‌اند.
* تغییرات در مغز
آن بخش از مغز که مربوط به کنترل احساسات و رفتار هستند، در افراد مبتلا به شخصیت مرزی عملکرد درستی ندارند.
* ژنتیک
بررسی‌ها نشان داده، چنانچه فردی از اعضای خانواده به این اختلال مبتلا باشد، احتمال بروز این اختلال در اعضای دیگر این خانواده وجود دارد.
درمان این اختلال بسیار سخت و چالش‌برانگیز است و معمولا ترکیبی از روان‌درمانی و دارودرمانی استفاده می‌شود.
بسیار مهم است بدانید اختلال شخصیت مرزی، نوعی بیماری ذهنی است که معمولا فرد را تمام عمر درگیر می‌کند و با روش‌های درمانی تنها می‌توان آن را کنترل کرد.
منبع: