يك روان‌پزشك گفت: تنبيه كردن كودكان مبتلا به بيش فعالي و اختلال كم‌توجهي به هيچ وجه توصيه نمي‌شود؛ زيرا در صورت سرزنش و تنبيه اين كودكان، اختلالات ديگري مانند لجبازي و افسردگي نيز در آنها بروز مي‌كند.
دكتر عارفه مبشر در گفت وگو با ايسنا، اظهار داشت: اختلال كم‌توجهي - پرفعاليتي يا بيش فعالي كه بيشتر در پسرها بروز مي‌كند، موجب رفتارهايي در كودكان مبتلا مي‌شود كه گاه تحمل اين رفتارها براي خانواده دشوار است.
وي افزود: والدين كودكان بيش فعال بايد به اين نكته توجه داشته باشند كه رفتارهاي كودكان بيش فعال عمدي نيست و كودك از روي ناآگاهي رفتارهاي تكانه‌اي انجام مي‌دهد.
مبشر تصريح كرد: والدين بايد به اين نكته توجه كنند كه بيش‌فعالي يك بيماري است و مي‌توان با درمان دارويي و استفاده از روش‌هاي تشويقي، بيش فعالي را مداوا كرد.
وي خاطرنشان كرد: اختلال كم‌توجهي - پرفعاليتي معمولان از سن 3 سالگي به بعد قابل تشخيص است و در سن مدرسه آثار خود را نمايان مي‌كند.
اين روان‌پزشك بيان كرد: بيش فعالي معمولا به سه صورت بروز مي‌كند و ممكن است موجب فعاليت بيش از حد كودك، كم توجهي و حواس پرتي او و يا بروز حركات تكانه‌اي مانند پريدن از ارتفاع شود.
وي تاكيد كرد: كودكاني كه به اختلال كم‌توجهي - پرفعاليتي مبتلا هستند، معمولا در مدرسه دچار افت تحصيلي مي‌شوند؛ زيرا نمي‌توانند تمركز داشته باشند و معمولا ديكته آنها پر از اشتباه است.
مبشر گفت: والدين نبايد به هيچ وجه كودكان بيش فعال را تنبيه بدني كنند؛ زيرا تنبيه بدني و سرزنش كردن اين كودكان موجب اختلالاتي مانند لجبازي، افسردگي، اضطراب و تمايل به اعتياد در سن نوجواني و جواني مي‌شود و درمان اين اختلالات به مراتب دشوارتر است.
وي افزود: والدين مي‌توانند با تشويق كودك و تعيين هداياي كوتاه مدت، ميان مدت و بلند مدت، كودك را به انجام كارهاي خوب تشويق كنند.
مبشر تصريح كرد: بيش‌فعالي معمولا تا سن 12 سالگي كاهش مي‌يابد ولي اختلال كم توجهي ممكن است تا بزرگسالي در فرد باقي بماند. بنابراين توصيه مي‌شود در صورت مشاهده علايم بيش‌فعالي به پزشك مراجعه شود.