گلایه‌های مه‌لقا خانوم سریال نون خ

فریده سپاه‌منصور یا همان مه‌لقا خانوم سریال نون خ که این روزها فیلم «یک جمعیت قابل کنترل» را بر پرده سینماها دارد درباره شرایط این روزهای سینما ایران حرف زد.

ایرنا نوشت: بازیگر فیلم سینمایی «یک جمعیت قابل کنترل» یکی از مشکلات مهم بازیگران پیشکسوت را خانه‌نشین شدن دانست و گفت: نه نقش‌های اصلی برای آنها نوشته و به آنها سپرده و نه از آنها برای حضور در کارها دعوت می‌شود.

فریده سپاه‌ منصور یا همان مه‌لقا خانوم سریال نون خ که این روزها فیلم «یک جمعیت قابل کنترل» را بر پرده سینماها دارد با اشاره به ویژگی های نقشی که در این فیلم سینمایی ایفا می کند، در گفت وگو با خبرنگار ایرنا عنوان کرد: این فیلم برگرفته از زندگی خیلی از خانواده های امروزی است که از دور بسیار گرم و صمیمی به نظر می‌رسند، اما با نزدیک شدن به آنها متوجه می شویم چقدر از هم دور هستند.

به قول معروف دوستی شان با هم، دوستی خاله خرسه است! من در این فیلم نقش مادربزرگی را بازی می کنم که دچار فراموشی شده. با این وجود آرزوی قدیمی اش را همچنان در خاطر دارد و به دنبال برآورده کردن آن آرزو است. البته انجام این آرزو همراه با همسرش بوده که هرچند همسرش از دنیا رفته، اما دوست دارد خودش به آن آرزو برسد.

وی تاکید کرد: بعد از بازی در فیلم «یک جمعیت قابل کنترل» دو پیشنهاد دیگر هم داشتم که نقش هایی بودند از کسانی که آلزایمر دارند. البته الزاما تمام کاراکترهایی که آلزایمر دارند شبیه به هم نیستند و هر شخصیتی، داستان خود را دارد. بنابراین در صورتی‌که فیلمنامه و پیام فیلم را دوست داشته باشم، باز هم بازی در نقش کسی که آلزایمر دارد را قبول می کنم.

سپاه‌منصور گفت: امروز از بسیاری از بازیگرانی که سال‌ها در عرصه تصویر درخشیده‌اند و نشان داده‌اند بازیگران توانمندی هستند، به اندازه‌ای که شایسته است استفاده نمی‌شود، جوانگرایی در تولیدات آثار سینمایی و تلویزیونی موجی است که از مدت ها پیش راه افتاده و در این راستا بعضی جوانان هم توانسته اند توانایی هایشان را به اثبات برسانند.

وی افزود: این اتفاق بسیار خوبی است، اما آثار تصویری ما برگرفته از فرهنگ ما است و در فرهنگ ما نقش پدربزرگ ها و مادربزرگ ها و کلا سالمندان در خانواده ها بسیار پررنگ است. ما خانواده‌محور هستیم و مثل غربی‌ها ازهم‌گسیخته نیستیم. در چنین فرهنگی خیلی جالب است که نقش پدربزرگ و مادربزرگ در آثار تصویری تا این اندازه محو است.

فیلمنامه نویسان باید نقش خانواده را در آثار پررنگ کنند تا به این واسطه بازیگران پیشکسوت بتوانند در آنها حضور پیدا کنند، اما متاسفانه نویسندگان و فیلمسازان اصلا دغدغه چنین کاری را ندارند. نه نقش های اصلی به پیشکسوتان در آثار هنری سپرده و نه داستانی با محوریت این گروه سنی ساخته می شود و نه در کارها از آنها برای حضور دعوت به عمل می آید.