احساس گرسنگی روند پیری را کند می‌کند

محققان در مرحله بعدی قصد دارند بررسی کنند که چگونه میل به غذا خوردن برای لذت، هم در مگس‌ها و هم در انسان‌ها، ممکن است با طول عمر مرتبط باشد.

مهر به نقل از ساینس دیلی نوشت: در حالیکه مشخص شده بود که محدود کردن مقدار غذای مصرفی می‌تواند روند پیری سالم را در انسان تقویت کند، یک مطالعه جدید نشان داده است که احساس گرسنگی ممکن است برای کُند کردن پیری کافی باشد.

تحقیقات قبلی نشان داده است که حتی طعم و بوی غذا می‌تواند اثرات مفید و طولانی مدت محدودیت رژیم غذایی را حتی بدون مصرف آن معکوس کند.

«اسکات پلچر»، نویسنده این مطالعه از دانشگاه میشیگان، می‌گوید: «ما به نوعی اثرات طولانی‌مدت محدودیت‌های رژیم غذایی را از همه دستکاری‌های تغذیه‌ای در رژیم غذایی که محققان سال‌ها بر روی آن‌ها کار کرده بودند، جدا کرده‌ایم.»

برای انجام این کار، آنها از راه‌های مختلف گرسنگی را در مگس‌ها القا کردند. اولین مورد این بود که مقدار آمینو اسیدهای شاخه دار یا BCAA را در یک میان وعده آزمایشی تغییر داده و بعداً به مگس‌ها اجازه دادند آزادانه از مخمر یا مواد قندی تغذیه کنند.

مگس‌هایی که از میان وعده‌های کم BCAA تغذیه کردند، مخمر بیشتری نسبت به شکر مصرف کردند تا مگس‌هایی که از میان وعده‌های BCAA بالا تغذیه کردند. این نوع ترجیح مخمر بر شکر یکی از شاخص‌های گرسنگی مبتنی بر نیاز است.

محققان خاطرنشان کردند که این رفتار به دلیل محتوای کالری میان وعده کم BCAA نیست. در واقع، این مگس‌ها غذای بیشتری و کالری کل بیشتری مصرف کردند.

زمانی که مگس‌ها یک رژیم غذایی با BCAA کم مصرف کردند، به طور قابل توجهی بیشتر از مگس‌هایی که از رژیم‌های غذایی با BCAA بالا تغذیه شدند، عمر کردند.

برای بررسی گرسنگی جدای از ترکیب رژیم غذایی، آنها از یک تکنیک منحصر به فرد استفاده کردند که با استفاده از تکنیکی به نام اپتوژنتیک، نورون‌های مرتبط با گرسنگی در مگس‌ها را با قرار گرفتن در معرض نور قرمز فعال کردند.

این مگس‌ها دو برابر بیشتر از مگس‌هایی که در معرض محرک نور نبودند غذا مصرف کردند. مگس‌هایی که با نور قرمز فعال شدند نیز به طور قابل توجهی بیشتر از مگس‌های گروه کنترل، عمر کردند.

علاوه بر این، این تیم توانست مکانیک مولکولی گرسنگی را با تغییرات در اپی ژنوم نورون‌های درگیر ترسیم کند و تشخیص دهد که نورون‌ها به وجود یا عدم وجود یک اسید آمینه خاص در رژیم غذایی پاسخ می‌دهند. این تغییرات می‌تواند بر میزان بیان ژن‌های خاص در مغز مگس‌ها و در نتیجه بر رفتار تغذیه و پیری آنها تأثیر بگذارد.

آنها در مرحله بعدی قصد دارند بررسی کنند که چگونه میل به غذا خوردن برای لذت، هم در مگس‌ها و هم در انسان‌ها، ممکن است با طول عمر مرتبط باشد.