عصرایران؛ احسان محمدی- «برای بردن هر بازی در فوتبال کافیست یک گل بیشتر از حریف بزنید!». این شاید ساده‌ترین استراتژی در فوتبال باشد. مهم نیست حریف چند گل می‌زند، یک گل بیشتر بزنید و تمام!

هر سرمربی برای زدن گل برتری استراتژی خودش را دارد. گواردیولا و یورگن کلوپ به سبک خودشان، مورینیو و دیه‌گو سیمئونه به سبک خودشان. در فوتبال ایران یحیی گل‌محمدی مربی خوشفکری به حساب می‌آید. به مالکیت توپ، رد و بدل کردن پاس‌های کوتاه و تعویض مکرر بازی علاقه دارد، خیلی اوقات هم بازیکنانش این کار را می‌کنند اما چرا با پرسپولیس این همه در گلزنی خسیس است؟ چرا از مالکیت 80 به 20 هم نتوانست خیلی بهره بگیرد؟

آن‌ها با یک پنالتی در ورزشگاه آزادی، صنعت‌نفت را شکست دادند، همین برای کسب سه امتیاز کفایت می‌کرد. برد همیشه با خودش آرامش می‌آورد، به ویژه وقتی شما قهرمان سنتی لیگ هستید و هفته اول دو امتیاز از دست داده‌اید. سیامک نعمتی یک گل زد تا صنعت نفت آبادان که هرگز با خصلت‌ دفاع اتوبوسی شناخته نمی‌شود جلو بکشد، این بهترین فرصت برای پرسپولیس بود تا بتواند با خیال آسوده‌تر گل بزنند، تفاضل گلش را بهبود ببخشد و بازیکنان وهواداران با روحیه مضاعف به استقبال دیدارهای دشوار آینده بروند، ولی دریغ از خلق یک موقعیت در نیمه دوم آن هم مقابل تیمی که سه‌شنبه مقابل پیکان بازی کرده و خودش را با خستگی برای این دیدار به تهران رسانده بود.

پرسپولیسی‌ها تا پشت محوطه جریمه حریف و کناره‌ها خیلی خوب پیش می‌آیند اما درست در این باکس که نیاز است بازیکنان این تیم بهترین تصمیم را بگیرند انگار فوتبال یادشان می‌رود. بد پاس می‌دهند، توپ را به بدن بازیکن حریف می‌کوبند و گاهی به نظر می‌رسد فقط می‌خواهند این گلوله آتشین را از خودشان دور کنند!

با رفتن مهدی ترابی که قادر به حمل توپ و از پیش برداشتن بازیکن روبرو بود آنها انگار قادر به پر کردن این جای خالی نیستند. غیبت بشار رسن هم البته در رخ دادن این اتفاق مقابل صنعت‌نفت موثر بود اما پرسپولیس یک در باز کن می‌خواهد. بازیکنی که بتواند فصلی حداقل دو پاس تو در بدهد!

البته پرسپولیس برانکو هم در فصل آخر دقیقاً با همین استراتژی قهرمان لیگ شد. گل نمی‌خوردند و یک گل می‌زدند. فقط 36 گل زده. میانگین 1.2 گل در هر بازی. آماری ضعیف‌تر از سپاهان، استقلال و حتی تراکتور که با ۴۲ گل زده پنجم شد. اما در خط دفاع درخشان، نفوذناپذیر و چشم‌نواز.

آن‌ها که فوتبال ایران را در این سالها دنبال کرده‌اند ممکن است این را «سندروم کی‌روش» لقب بدهند، سبکی که اگر اشتباه نکنی، احتمال موفقیت هست. ژوزه مورینیو هم خیلی وقت‌ها با همین شیوه غول‌ها را می‌کُشت و عنوان به دست می‌آورد اما روح پرسپولیس «حمله» و بازی تهاجمی است. هواداران حتماً از این پیروزی‌های سه‌امتیازی که جاده را به سمت موفقیت آسفالت می‌کند خوشحال می‌شوند اما یحیی باید چاره‌ای برای «سخت گل زدن» پیدا کند تا لازم نباشد در دقیقه 90 از شدت استرس توپ را شوت کند و کارت قرمز بگیرد.

از دست دادن علی علی‌پور و بعد عیسی آل‌کثیر به شکل هجومی پرسپولیس صدمه زد اما باید پذیرفت که آنها به خاطره‌های باشگاه تعلق دارند و در این فصل لازم است مهدی عبدی و آرمان رمضانی نشان بدهند شایسته پوشیدن پیراهن پرسپولیس هستند. در نیمه دوم اسمی از عبدی شنیدید؟ او باید ثابت کند که می‌تواند به مهاجم یک پرسپولیس تبدیل شود.

عملکرد موفق قرمزها در این چند فصل حالا به یک انگیزه برای رقبا تبدیل شده است، اینکه پرسپولیس را متوقف کنند و اندازه 6امتیاز لذت ببرند. در چنین شرایطی هر بازی برای یحیی گل‌محمدی حکم یک فینال را دارد و باید در دیدار مقابل تیم‌هایی مانند صنعت نفت بهتر از این نتیجه بگیرد. لازم است این همه خسیس نباشند و بیشتر از یک گل بزنند. گرچه برای هواداران دو آتشه این یک شنبه دل‌انگیز بود. شکست استقلال مقابل فولاد، بروز حاشیه‌ها در اردوی آن‌ها، تنبیه انضباطی شیخ دیاباته، احتمال محرومیت محمود فکری و حالا ایستادن بالای سر آن‌ها در جدول... اینها برای قهرمانی پنج‌باره در لیگ کافیست؟