عصر ایران؛ جعفر محمدی - برای کرونا، دارویی کشف نشده است. این گزاره ای است متقن که سازمان بهداشت جهانی هم آن را تایید می کند. با این حال روش هایی در سطح غیر رسمی برای درمان کرونا وجود دارد که برخی شواهد حاکی از اثرگذاری برخی از آنها هستند.

درست است که برای تایید یک دارو، باید مراحل متعددی پشت سر گذاشته شود و برای روش های پیشنهادی طب ایرانی تا کنون این آزمون ها طی نشده است، اما به نظر می رسد، اراده ای وجود دارد که نگذارد داروهای برگرفته از تعالیم پزشکی ایرانی، وارد فاز تست و آزمون شوند.

نمی گوییم که هر چه طب ایرانی می گوید را سریع بپذیریم و وارد پروسه رسمی درمان کنیم ولی بر این تاکید داریم که در برابر آن دسته از داروها و روش های درمانی که طبق تجربه افراد، جواب داده اند، مقاومت نشود.
در همین ماجرای کرونا، هم اکنون روش هایی توسط متخصصان طب ایرانی اجرا می شود که بنابر بر شواهد متعدد، اثربخشی داشته اند.
حال سوال اینجاست که چرا سیستم رسمی درمان کشور این روش ها را وارد پروسه تست و آزمون نمی کند تا اگر صحت عملکردشان اثبات شود، مورد استفاده عمومی قرار گیرند و جان هایی را نجات دهند و به عنوان دارو و روشهای درمانی از ایران به جهان معرفی شوند؟

چند روز قبل یکی از نمایندگان مجلس مدعی شد دارویی در یکی از شهرهای ایران توسط متخصصان طب ایرانی تولید شده که در درمان کرونا اثر مثبت دارد. وزارت بهداشت، فوراً واکنش نشان داد و اعلام کرد که نه خیر! این داروی کرونا نیست.

اگر وزارت بهداشت، فوراً آن دارو را تایید می کرد، حتماً باید خرده می گرفتیم که چگونه بدون آزمون و گذراندن مراحل تست، آن را تایید کردید. همین نقد را می توانیم بر رد فوری آن دارو هم داشته باشیم که چگونه بدون تست و بررسی آن را رد کردید؟! ( البته ما واقعاً نمی دانیم آن دارو چیست و چه اثری دارد؟)

ما نمی گوییم هر کسی هر ادعایی کرد، نظام درمان کشور برای تست و آزمون آن وقت و سرمایه بگذارد، ولی وقتی برخی داروهای مبتنی بر پزشکی ایرانی، تا کنون روی هزاران نفر جواب مثبت داده اند، چرا باید نادیده گرفته شوند؟!

به نظر می رسد روحیه ای در میان برخی مسؤولان پزشک وجود دارد که اجازه نمی دهد فردی خارج از دایره محدود خود آنها، حرفی برای گفتن داشته باشد که می تواند نوعی تعصب صنفی باشد. حال آن که پزشکی، بیش از آن که یک صنف باشد، یک رشته علمی است و آغوش علم، همواره باید به روی نظرات مختلف گشوده باشد. چه اشکالی دارد فردی غیرپزشک، تجربه ای از درمان را به جامعه پزشکی عرضه کند تا تحت بررسی های علمی قرار گیرد و در صورت مفید بودن، برای التیام آلام انسان ها مورد استفاده قرار گیرد.

چگونه است که انواع داروهای شیمیایی خارجی برای درمان کرونا به کار رفت و بعضاً قیمت یک بسته قرص شان به 100 میلیون تومان هم رسید و بعداً گفتند که اشتباه کردیم، این داروها اثری نداشتند ولی راه را برای درمان های پزشکی ایرانی بسته اند و روی خوش نشان نمی دهند؟! حتماً باید یک دارو نام لاتین داشته باشد تا بتواند وارد نظام درمانی شود؟ اگر ریشه ایرانی داشته باشد، باید نادیده گرفته شود و حتی آزمایش هم نشود؟!

از آنجا که در هم اکنون در بسیاری از دانشگاه های علوم پزشکی کشور، دانشکده طب ایرانی وجود دارد که در آن آموزه های طب ایرانی توسط متخصصان پزشکی نوین مورد ارزیابی علمی قرار می گیرد، زیر ساخت خوبی برای بررسی داروهای طب ایرانی که در زمینه کرونا مورد استفاده قرار می گیرند، وجود دارد.

انتظار علمی، ملی و انسانی از جامعه پزشکی و مشخصاً وزارت بهداشت این است که آن دسته از درمان های طب ایرانی را که در تجربه چند ماه اخیر موفقیت نسبی داشته اند، تحت تست و بررسی علمی قرار دهد تا اگر واقعاً کارایی شان ثابت شود، در سطح عمومی مورد استفاده درمانی قرار گیرند. در این صورت، بساط افرادی که با سوء استفاده از وضعیت حاضر به اسم طب ایرانی برای خود بساط غیر علمی گسترانده اند (و کم هم نیستند) نیز جمع خواهد شد.