عصرایران؛ احسان محمدی- یک شکست خفیف با یک ضربه پنالتی مشکوک مقابل یکی از گران‌ترین تیم‌های آسیا کافی بود تا حمله‌ها به یحیی گل‌محمدی و تیم او در شبکه‌های هوادارای دوباره اوج بگیرد.

پرسپولیس در شبی که می توانست صعودی بی‌دردسر را تجربه کند، شکست خورد تا باز هم اما و اگر دست و پایش را ببندد. تلخ است که فوتبال باشگاهی ما تا این اندازه نزول کرده که ممکن است هیچکدام از چهار نماینده آسیایی‌مان حتی از گروه خود صعود نکنند!

الدوحیل قطر این بار بدون ماریو مانژوکیچ با تک گل معزعلی پرسپولیس را شکست داد. یک شکست دل آزار در آغاز فصل پاییز. یحیی گل‌محمدی گفت «بدون اینکه موقعیتی بدهیم باختیم!». این مسابقه قبل از سوت آغاز به خاطر بخشیده شدن مهدی بن‌عطیه بازیکن پیشین رم، بایرن مونیخ و یوونتوس با هیاهو همراه بود. بازیکن مراکشی‌الاصل در بازی قبل اخراج شده بود اما کمیته انضباطی و اخلاق AFC بعد از اعتراض تیم قطری، خطای او را غیر عمد تشخیص داد، کارت قرمز را پس گرفت تا او به عنوان رهبر خط دفاعی به تیم بازگردد. این امر با اعتراض پرسپولیسی‌ها همراه شد، چیزی که بعید است به نتیجه‌ای برسد. جدال میان موافقان و مخالفان این بخشش هنوز داغ است.

تک گل بازی در نتیجه بازی هیجان‌زده شجاع خلیل‌زاده خلق شد. او دقایقی قبل از این خطا هم به واسطه یک اعتراض- طبق معمول-کارت زرد گرفت. جدل میان کارشناسان داوری خودمان هم بالا گرفته است، کسانی خطا ندیده‌اند و عده‌ای هم با اطمینان می‌گویند بی‌احتیاطی خلیل‌زاده یک پنالتی واقعی را رقم زد. این اعتراض‌ها هم چیزی را عوض نمی کند. الدوحیل 1-0 پرسپولیس. صعود به اما و اگر کشید.

تیم قطری برتری خاصی در طول بازی نداشت اما پرسپولیس هم انگار برای کسب یک تساوی به زمین آمده بود و بعد از دریافت گل زور کافی برای خلق موقعیت گل نداشت. فاصله میان خط هافبک و خط حمله پرسپولیس را نمی‌توان با یک بشار رسن پر کرد. در خلال لیگ برتر هر گاه پرسپولیس به این گره می‌خورد مهدی ترابی یک کلید جادویی برای باز کردن قفل داشت اما آنها با پاسکاری‌های مکرر و بی‌خطر برای حریف در خط دفاع خود، مالکیت غیرثمربخش و ارسال سانترهای بی‌اثر در تمنای گلی بودند که نرویید.

اعتراض به عدم تعویض احسان پهلون که در طی سه بازی اخیر عملکردی پایین‌تر از متوسط داشت، نیمکت نشینی مهدی عبدی که یکسال با تیم تمرین کرده است و تعویض تکراری آرمان رمضانی به جای عیسی آل‌کثیر شنیده می‌شود. آنها می‌گویند یحیی زیر فشار و زمانی که حریف دست به بازی تدافعی می‌زند عملاً تسلیم است. نقدی که شاید منصفانه نباشد اما در روزهای شکست، دیوار مربیان کوتاهتر از همیشه می‌شود.

البته منتقدان می‌گویند که پرسپولیس با همین کیفیت هم می‌تواند برای پنجمین بار متوالی لیگ را فتح کند اما وقتی با حریفانی که یک سطح بالاتر هستند روبرو می‌شود فاقد هیچ ایده‌ای برای تغییر ریتم بازی است، هافبک‌ها موقعیت خلق نمی‌کنند و مهاجمان دروازه را گم می‌کنند.

نقد کردن تیم شکست‌خورده آسان است. الدوحیل با انبوهی از ستارگان کاملاً محتاط و محافظه کار عمل کرد و نتوانست پرسپولیس را تحت فشار قرار دهد، در دقایقی حتی معز علی درون شش قدم تیم خودی به دفاع پرداخت تا از سرمایه ارزشمند سه امتیازی‌شان محافظت کند اما روند بازی به شکلی بود که بعید به نظر می‌رسید پرسپولیس بتواند به گل برسد.

حالا آنها باید برای صعود الشارجه‌ای را شکست دهند که 4 گل به الدوحیل و 6 گل به التعاون و دو گل به همین پرسپولیس در دیدار 2-2 رفت زده است. مهار خط حمله‌ای متشکل از کایو و ولیتون حتی اگر ممکن باشد باز پرسپولیس نیاز به گل زدن دارد. کاری که خیلی سخت انجام می‌دهد.

یکی از نکات آزاردهنده بازی دیشب تلاش همیشگی محمد سیانکی برای القای این نکته به بینندگان بود که توطئه و تبانی علیه تیم‌های ایرانی وجود دارد و بازیکنان قطری وقت تلف می‌کنند در حالیکه وقتی بازیکنان خودی همین رفتار را انجام می‌دهند از آن به عنوان تاکتیک کنترل بازی و مهار حملات حریف نام برده می‌شود.

یک بار برای همیشه تکلیف خودمان را با دنیای فوتبال روشن کنیم اگر باور داریم که از قبل توطئه و نقشه‌ای توسط کشورهای عربی برای حذف نمایندگان ایران وجود دارد چرا وارد سیرک می‌شویم که سرمان را ببرند؟ چرا قدرت‌مان را در AFC بالا نمی‌بریم تا حق‌مان را ضایع نکنند؟ این مویه و ناله کردن‌ها چه سودی دارد؟

منکر اعمال نفوذ و سوت‌های مشکوک در فوتبال نیستم. مگر در ایتالیا و آلمان رخ نداد؟ مگر یوونتوس به دسته دوم تبعید نشد؟ این ماجراها در فوتبال وجود دارد اما چاره‌اش نفرین کردن گزارشگر روی آنتن زنده و ربط دادن کامل شکست و ناکامی به آن است؟

انصافاً پنالتی منجر به پیروزی سه امتیازی پرسپولیس مقابل التعاون کاملاً آشکار و واضح و درست بود؟ آنجا چرا سکوت کردیم و نگفتیم داور بازی یک پنالتی «مشکوک» به سود نماینده ایران اعلام کرد؟ چرا وقتی سود می‌کنیم ساکتیم و وقتی سوتی علیه‌مان زده می‌شود فریادمان به هفت آسمان بلند می‌شود؟ بهتر نیست به جای این گله کردن‌های ازلی-ابدی به کیفیت خودمان نگاه کنیم؟ از بازیکن خودی بپرسیم که وقتی احساس می‌کند داور ممکن است به سود حریف سوت بزند آنطور بی‌مهابا اعتراض نکند یا روی دوش بازیکن حریف نپرد و پنالتی هدیه ندهد؟ چهار نماینده فوتبال‌مان قادر نیستند بدون اما و اگر و «دعای خیر هموطنان» و رخ دادن معجزه و ... حتی از گروه‌شان صعود کنند، همه اینها واقعاً توطئه است؟

سپاهان شهرخودرو که حذف شدند اما پرسپولیس و استقلال حالا سرنوشت‌شان دست خودشان است، بدون پنهان شدن پشت بهانه‌های همیشگی ببرند و صعود کنند. آمین!

______________________

بیشتر بخوانید: