کفن پوشان برای این آمار به خیابان نمی آیند؟

عصرایران؛ احسان محمدی- هر سال اول مهر وقتی دانشجویان جدید می آیند بعد از احوالپرسی و آشنایی معمول اولین سوالی که می پرسم این است: هدفت از ادامه تحصیل چیه؟

- مدرک بگیرم برم خارج برای ادامه تحصیل یا کار و زندگی!

هر سال تعداد کسانی که این پاسخ را می دهند بیشتر می شود. دردناک است که یک کشور سال ها برای رشد و نمو یک جوان هزینه می کند و درست فصل باردهی، در حیاط خانه دیگری ثمر می دهد و میوه اش را دیگران می چینند.

البته بزرگان بارها فرموده اند که فرار مغزها معنی ندارد و هرکس دوست دارد برود اما کسانی هستند که بر این باورند که ما «فرار مغزها» نداریم؛ آنچه وجود دارد «فراری دادن مغزها»ست.

داستان فقط فرار یا فراری دادن «مغز» نیست. نیروی کار و سرمایه هم در حال خروج از کشور است و هرچه ناامیدی برای ماندن در کشور بیشتر شود این روند خروج سرمایه های مادی و معنوی شدت بیشتری می گیرد.

دیروز آمار تکان دهنده دیگری هم منتشر شد. ایرانیان به عنوان سومین درخواست کننده عمده گرین کارت با لاتاری در دنیا معرفی شد.

در سال های اخیر و با وخیم شدن اوضاع اقتصادی کشور، درخواست ها برای گرفتن گرین کارت آمریکا از طریق شرکت در لاتاری توسط ایرانیان افزایش یافته است. این روند در ماه های گذشته و با سقوط ارزش دلار بسیار زیادتر هم شده است.

مرکز تحقیقات پیو ( Pew Research Center) اخیراً گزارشی را منتشر کرده که در آن نشان می دهد یک میلیون و ۶٠٠ هزار ایرانی در سال ٢٠١۶ در صف متقاضیان گرین کارت امریکا با لاتاری بودند. به لحاظ فراوانی متقاضیان گرین کارت امریکا، ایرانیان بعد از غنا و ازبکستان در رتبه سوم جهانی بودند!

می گویند شاید هیچ ملتی در دنیا نباشد که اندازه ما هم پول را نکوهش کند و آن را چرک کف دست بداند و هم برای به دست آوردنش دست به هر کاری بزند و تمام زندگی را بر مبنای مادیات چیده باشند! با همین نگاه می شود گفت شاید مردم هیچ کشوری را نتوان مثال زد که اندازه ما ایرانی ها در حالیکه از بام تا شام «مرگ بر آمریکا» می گوییم و می شنویم برای مهاجرت به آمریکا در تقلا نباشند! دستکم این آمار که این را می گوید!

کفن پوشان در ایران کسانی هستند که در واکنش به رخدادهای فرهنگی و سیاسی به صحنه می آیند. کفن می پوشند و در خیابان ها شعار می دهند. آنها بارها در اعتراض به نمایش یک فیلم سینمایی، اظهارات یک شخصیت سیاسی، برگزاری کنسرت موسیقی و ... به خیابان ها آمده اند. نشانه ای از رسیدن کارد به استخوان.

کفن پوشان و حامیان رسانه ای آنها می گویند دلواپس جامعه هستند. اینکه نمایش یک فیلم سینمایی یا برگزاری کنسرت موسیقی به جامعه صدمه می زند. آنها البته این اقدام را معمولاً وقتی انجام می دهند که دولت مستقر مطابق میل شان نباشد.  اما چرا وقتی این آمار اعلام شد کفن نپوشیدند و نگران جامعه نشدند؟ اصلاً چرا همه این همه ساده از کنار این تراژدی گذشتند؟

کشوری که نیروی جوان و دانش آموخته اش، بازاری سرمایه دارش، نیروی کار فیزیکی اش چشم به بخت و لاتاری دارد و می خواهد به هر قیمتی برود حالش خوب است؟ نباید کفن پوشید که بیش از یک میلیون و 600 هزار نفر آرزومند این هستند که فقط به آمریکا بروند؟

قطعاً تعداد بیشتری برای مهاجرت به ترکیه، تایلند و مالزی و استرالیا و کانادا و ..  اقدام کرده اند که آمار آنها مشخص نیست. این آمارها کسی را تکان نمی دهد؟! نگران نیستید؟ چرا هیچکس واکنشی نشان نداد؟ دریغ از چند مقاله! چقدر خو کرده ایم به همه چیز...

بیشتر بخوانید:

«یه روز خوب میاد؟!»

«حاجی‌جواد»های ایران کجا هستند؟

فریب زندگی اسلایسی را نخوریم

«انقلابیون» هم با اجازه‌نامه «کوه» می رفتند؟

تماشاخانه

بحران آب در شمال شرقی سوریه: اتهامات سنگین علیه ترکیه / بی‌برقی و بی‌آبی برای یک میلیون سوری (فیلم)

تراژدی در یک دریاچه، از فریاد کمک تا حبس ابد / مادری که دو بچه‌اش را کشت حالا چه می‌خواهد؟ (فیلم)

فیلم های دیگر