عصرایران؛ احسان محمدی- راهپیمایی روز قدس در چند سال اخیر با حاشیه های فراوانی همراه شده است. فحاشی عده ای تندروی دلواپس به مقامات دولتی انگار به بخش جدایی ناپذیر این مراسم تبدیل شده است. دردناک است که کسانی با «زبان روزه» این همه آسان برای یک مدیر هموطن آرزوی «مرگ» کنند یا به او لقب کریه «وطن فروش» و «منافق» بدهند.

این بار نوبت دکتر علی اکبر صالحی بود. مرد آرام و جنتلمنی که رئیس سازمان انرژی اتمی کشور است و البته در دولت محمود احمدی نژاد پس از کنار گذاشته شدن منوچهر متکی، وزیر امورخارجه شد. پذیرفتن اینکه این فحاشان همواره به صورت «خودسر» و «خودجوش» دست به این کار می زنند و از شکایت و دادگاه و برخورد قضایی هم مصون می مانند دشوار است. این همه مصونیت؟!

روز پیش با اشاره به دیدار ترامپ-کارداشیان یادداشتی در مورد تقلیل امر سیاسی در دنیا نوشتم. (اینجا) خوانندگانی کامنت گذاشتند و از نمونه های ایرانی یاد کردند. البته که مثال های ایرانی هم کم نبود اما به دلیل پاره ای از معذوریت های عموماً اخلاقی در سایت عصرایران از درج آن بخش خودداری کردیم ولی از قرار معلوم این موج را سر باز ایستادن نیست.

مخالفت با رژیم صهیونیستی اسرائیل خاص ایران نیست و به پس از انقلاب هم اختصاص ندارد. چهره های شاخص بسیاری در دنیا با رفتارهای این کشور در قبال فلسطینیان مخالفت کرده اند و ابایی ندارند اسرائیل را «غاصب سرزمین» بنامند. نکته جالب اینجاست که قبل از انقلاب و در دوران رژیم پهلوی هم نه فقط مردم مسلمان بلکه روشنفکران حتی غیرمذهبی هم به رفتار اسرائیل در قبال مردم فلسطین واکنش نشان دادند و آن را نمونه ای از «ظلم» قلمداد می کردند.

پس از انقلاب همواره از راهپیمایی روز قدس به عنوان «پیام مردم ایران به جهانیان» یاد می شود اما در میان شعارهای مختلفی که امسال سر داده شد، شعار-نفرینی بدین مضمون هم در شبکه های اجتماعی دست به دست شد: « آمریکای فینگیلی، اسرائیل جینگیلی، درد بگیرید، کوفت بگیرید، الهی بمیرید».

خبرگزاری اصولگرای فارس ویدئویی از این حرکت را با عنوان «شعار باحال جدید در روز قدس تهران» منتشر کرد که هزاران نفر آن را دیدند و در شبکه های اجتماعی دست به دست می چرخد. شعاری که بسیاری را یاد امیر تتلو انداخت، خواننده زیرزمینی که ترانه ای با چنین واژگانی در کارنامه اش دارد.

در چند سال اخیر راهپیمایی روز قدس هم مانند راهپیمایی 22 بهمن از یک حرکت سیاسی صرف به سمت یک کارناوال رنگین خانوادگی تغییر ماهیت داده است. به ویژه در تهران که معمولاً در حاشیه خیابان انقلاب غرفه های متعدد برپا می شود و بازار مسابقه و جایزه و حضور مجری های تلویزیون و حتی تبلیغ برخی محصولات متداول شده است اما تقلیل این حرکت و نشانه های آن را نباید دستکم گرفت.

وقتی در صدا و سیمای رسمی ممکلت کُری خواندن یک لمپن مجازی با کلید واژه «کسگَم» علیه ترامپ پخش می شود، در راهپیمایی 22 بهمن پوستر بزرگ او را با شعار «مُشکل برات پیش میارم» می چرخانند، عده ای پرچم آمریکا و انگلیس را تن الاغ می کنند و آنها را به خیابان می آورند، مسابقه پرتاب دارت به سمت چهره های برخی از سابقون انقلاب برگزار می کنند، به سمت برخی مدیران مملکت آب دهان و لنگه کفش پرتاب می کنند، از دیوار سفارت بالا می روند و ... شعار «جینگیلی، فینگیلی» هم نباید عجیب باشد و ادامه همان مسیر است.

تقلیل امر سیاسی، مبتذل کردن مفهوم مبارزه، تبدیل اعتراض به مضحکه، به حاشیه راندن و منزوی کردن منتقدین منصف و میدان دادن به تندروها و ... همه نشانه هایی از این امر هستند که کار از دست عقلا در حال خارج شدن است و آنها که سواد و بینش ندارند و «شور» را بر «شعور» غلبه می دهند اندک اندک فاتح حوزه های مختلف شده اند و این امر نه یک جریان سیاسی که هویت، شخصیت و آبروی سیاسی کشور را به مخاطره انداخته است.

نباید گله مند بود که مخالفان کشور از میان صدها شعار و هزاران صحنه تنها روی « آمریکای فینگیلی، اسرائیل جینگیلی» مانور بدهند. این پاس گل های طلایی را خودمان به آنها می دهیم. فراموش نکنیم که در زبان فارسی ضرب المثل «دشمن دانا که غم جان بود، بهتر از آن دوست که نادان بود» پرکاربرد است و این روزها انگار بیش از «دشمن» باید نگران«دوستان نادان» بود که در همه جا رسوخ کرده اند و مثل موریانه، اعتبار کشور را می خورند.

عقلای قوم! مراقب این عزیزان باشید. به اسم «شور و هیجان» این رفتارها را توجیه نکنید. سکوت در مقابل این رفتارهای سبکسرانه فقط به تکثیر آن کمک می کند. ضربه هایی که آنها می زنند گاهی از خنجر هر دشمن دردناک تر، کاری تری و خطرناک تر است.