دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت
پاشنه‌ی کفش فرار و ور کشید
آستین همت و بالا زد و رفت
یه دفه بچه شد و تنگ غروب
سنگ توی شیشه‌ی فردا زد و رفت
حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوا زد و رفت
زنده‌ها خیلی براش کهنه بودن
خودش و تو مرده‌ها جا زد و رفت
هوای تازه دلش می‌خواست، ولی
آخرش توی غبارا زد و رفت
دنبال کلید خوشبختی می‌گشت
خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت