وقت است کــــــــه بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویــــــم غـــــــــــم شب های جدایی
بزم تو مـــــرا مــــــــــــی طلبد ، آمدم ای جان
مــــــن عودم و از ســـــــوختنم نیست رهایی
تـــــا در قفس بــــــال و پر خویش اسیـر است
بیگانـــــــه ی پرواز بــــــــود مــــــــــرغ هوایی
با شــــــــوق سر انگشت تو لبریز نـــواهاست
تا خــــــود به کنــــــــــارت چه کند چنگ نوایی
عمــــــــری است که مــــــــا منتظر باد صباییم
تــــــا بـــــــو کــــــــه چه پیغام دهد باد صبایی
ای وای بر آن گوش کـــه بس نغمه ی این نای
بشنید و نشــــــد آگـــــــــه از اندیشه ی نایی
افســــــــوس بر آن چشم که با پرتو صد شمع
در اینــــــــه ات دیــــــد و ندانست کجــــــــایی
آواز بلنــــــــدی تو و کس نشنــــــــودت بــــــاز
بیرونـــــــی ازین پـــــــرده ی تنــــــگ شنوایی
در اینـــــــه بنـــــــدان پریخـــــــــانه ی چشمم
بنشین کـــــــه بــــــــه مهمانی دیدار خود ایی
بینــــــی که دری از تو بـــــــــه روی تو گشایند
هــــــــر در کــــــه بر این خانه ی ایینه گشایی
چــــــون سایه مـرا تنگ در آغوش گـرفته است
خــــــوش باد مــــــــــرا صحبت این یار سرایی