عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - در سکانس آغازین فیلم نیمه خودزیستنامه هایائو میازاکی به نام "پسر و حواصیل" (The Boy and the Heron)، چندین فروند هواپیما توکیو را بمباران کرده و شهر را به آتش می کشند.
فیلم در سال 1943، دو سال پس از حمله به پرل هاربر که موجب ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم شد، آغاز می شود. جنگ اقیانوس آرام، قدرت های متفقین را در برابر ژاپن قرار داده و میلیون ها نفر از هر دو طرف کشته شدند.
حملات هوایی گسترده و سنگین بر فراز ژاپن، مانند آنچه در فیلم به تصویر کشیده شد، از تاکتیک های جنگی کلیدی متفقین بود.
در این میان، یک حمله هوایی در سال 1945 به شهر توکیو به مرگبارترین بمباران در تاریخ بشر تبدیل شد. میزان تلفات این حمله هوایی حتی از کشته های بمباران هسته ای دو شهر هیروشیما و ناکازاکی که در اواخر همان سال عملا به جنگ پایان دادند، بیشتر بود.
در ساعات اولیه 10 مارس 1945، تعداد 279 فروند بمب افکن بی-29 آمریکایی بر فراز شهر توکیو ظاهر شده و نزدیک به 1700 تن بمب آتش‌زا را روی شهر خفته فرو ریختند.
این حمله که با اسم رمز "عملیات دیدارگاه" (Operation Meetinghouse) شناخته می شود، در مسیر تشدید حملات هوایی پیشین به ژاپن بود که از ژوئن 1944 آغاز شده بود. در آن حملات اولیه، بمباران دقیق که تاسیسات صنعتی ژاپن را هدف قرار می داد در دستور کار نیروی هوایی آمریکا قرار داشت. اما این حملات در مجموع چندان موفق نبودند.
در همین راستا، ژنرال کرتیس له‌می، تصمیم به تغییر تاکتیک های نیروی هوایی آمریکا گرفت. وی بمباران منطقه ای و بمباران متعارف را جایگزین بمباران دقیق کرد.
ژنرال له‌می شب 9 مارس و ساعات اولیه 10 مارس را به دلیل آب و هوای خشک و بادی برای عملیات دیدارگاه انتخاب کرد که امکان گسترش موثر آتش در سراسر سازه های چوبی توکیو را فراهم می کرد.
این حمله هوایی سریع، مرگبار و بی رحمانه بود. ناپالم درون بمب ها هر چیزی را که لمس می کردند، بلعیده و آتش به سرعت در شهر پخش شد.
به گفته شاهدان عینی، تقریبا همه چیز از خانه های چوبی، زیراندازهای تاتامی، مردم و حیوانات در توکیو سوخت.
هاریو نیهی، از بازماندگان این حمله هوایی که در آن زمان هشت سال داشت، در مصاحبه با سی ان ان در سال 2020 اشاره داشت که کودکان پشت والدین خود می سوختند.
بوی گوشت سوخته به اندازه ای قوی بود که خلبانان بمب افکن های آمریکایی مجبور به استفاده از ماسک اکسیژن برای جلوگیری از استفراغ شدند.
گزارش های تاریخی به تفصیل نشان می دهند که چگونه افرادی که به آب پناه برده بودند در آن زنده زنده جوشیدند. برخی دیگر نیز در ازدحام جمعیت برای فرار از طوفان آتش زیر دست و پا له شدند. بیشتر مردم به واسطه مسمومیت با مونوکسید کربن و کمبود اکسیژن در پی آتش سوزی جان خود را از دست دادند.
بمباران توکیو به مرگ حدود 100 هزار نفر و مجروح شدن حدود یک میلیون نفر منجر شد. بیشتر آنها افراد غیر نظامی بودند که عملیات دیدارگاه را به مخرب ترین حمله هوایی در تاریخ بشریت تبدیل می کند. یک میلیون نفر نیز بی خانمان شدند.
بر اساس آمار وزارت انرژی آمریکا، تلفات اولیه تخمین زده شده برای بمباران هسته ای شهرهای هیروشیما و ناکازاکی به ترتیب برابر با 70 هزار و 40 هزار نفر بوده است.
ژنرال له‌می بعدا به وحشیانه بودن حمله هوایی به توکیو اعتراف کرد، اما همچنان از تصمیم خود دفاع کرد. وی طی یک مصاحبه گفت: "کشتن ژاپنی ها در آن زمان من را خیلی آزار نمی داد. فکر می کنم اگر در جنگ شکست می خوردیم، به عنوان یک جنایتکار جنگی محاکمه می شدم."
پس از پایان جنگ جهانی دوم، ژنرال له‌می به عنوان یک قهرمان مورد ستایش قرار گرفت و به فعالیت خود در ارتش آمریکا ادامه داد. وی در سال 1961 به عنوان رئیس ستاد نیروی هوایی آمریکا منصوب شد و بمباران سایت های موشک هسته ای در کوبا را مد نظر قرار داد.
در توکیو، گروهی از بازماندگان حمله هوایی مرکز حملات و خسارات جنگی توکیو را در سال 2002 افتتاح کردند. این موزه کوچک با هدف یادآوری آن حمله هوایی مرگبار و ادای احترام به قربانیان شکل گرفته است.